ภาพพิมพ์ซิลค์สกรีน : นวัตกรรมพัฒนาทักษะงานศิลปะเชิงพาณิชย์ สู่สังคมไทยยุคดิจิทัลของ วิทยาลัยช่างศิลปสุพรรณบุรี

ผู้แต่ง

  • ปัติมา โฆษิตเกษม วิทยาลัยช่างศิลปสุพรรณบุรี

คำสำคัญ:

สังคมดิจิทัล, ศิลปะภาพพิมพ์, ซิลค์สกรีน

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. พัฒนานวัตกรรมศิลปะภาพพิมพ์ซิลค์สกรีนด้วยระบบดิจิทัลที่มีมาตรฐานด้านอาชีพเป็นนวัตกรรมเรียนรู้ตลอดชีวิตแก่ผู้เรียนและบุคคลทั่วไป และ 2.เสนอแนวการจัดการศึกษาศิลปวัฒนธรรมรูปแบบศิลปะ 4.0 แก่สถานศึกษาและบุคคลทั่วไป เป็นรูปแบบการวิจัยและพัฒนา เครื่องมือเป็นการทดลองและปฏิบัติการตามกระบวนการงานซิลค์สกรีนบนสื่อเทคโนโลยียูทูป เก็บข้อมูลด้วยแบบสัมภาษณ์ การสังเกตและการประเมินนวัตกรรม ประชากรประกอบด้วยศิลปิน ครูศิลปะและผู้เรียน จำนวน 28 คน กลุ่มทดลองเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรี จำนวน 20 คน ของวิทยาลัยช่างศิลปสุพรรณบุรี ตามแนวคิดทางสังคมและศิลปะสมัยใหม่

ผลการวิจัยพบว่า 1. นวัตกรรมได้พัฒนาทักษะผู้เรียนศิลปะ ได้แก่ การออกแบบ เทคโนโลยี การสร้างสรรค์ แนวคิดและการพัฒนาผลงานศิลปะในงานวิจัยจากสภาพทางสังคมด้วยประสบการณ์ได้เป็นแม่พิมพ์ต้นแบบซิลค์สกรีน คือ ภาพสะท้อนการแพร่เชื้อไวรัสโควิด-19 2. แนวทางในการจัดการศึกษาศิลปวัฒนธรรมในรูปแบบศิลปะ 4.0 ได้แก่ การพัฒนาทักษะศิลปะเพื่อสร้างรายได้จากทุนสร้างสรรค์ การใช้สื่อดิจิทัลกับงานสร้างสรรค์, การส่งเสริมการเรียนรู้งานศิลปะเพื่ออาชีพหรือเป็นศิลปิน และการส่งเสริมปลูกฝังให้บุคคลมีความสุนทรีย์ในการเรียนรู้ตามหลักวิชาและการใช้ชีวิต นวัตกรรมมีมาตรฐานด้านอาชีพและผู้เรียนมีความพึงพอใจมากที่สุด เหมาะสมกับสถานศึกษาและบุคคลนำไปประยุกต์ใช้เรียนรู้งานอาชีพศิลปะได้ทุกสาขาและวิชาชีพอื่น ๆ

เอกสารอ้างอิง

กำจร สุนพงษ์ศรี. (2559). สุนทรียศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชนากานต์ สุวรรณรัตนศรี และคณะ. (2562). คุณลักษณะอันพึงประสงค์ของบุคลากรในยุคประเทศไทย 4.0. นครราชสีมา: วิทยาลัยนครราชสีมา.

ชาตรี บัวคลี่. (2556). แนวคิดการออกแบบสิ่งพิมพ์ดิจิทัลหลังสมัยใหม่. อิเล็กทรอนิกส์ Veridian มหาวิทยาลัยศิลปากร (มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ), 7(3), 247-258.

เดชา หวังมี. (2550). ความต้องการในการเรียนรู้ตลอดชีวิตของประชาชนในชนบท: กรณีศึกษาจังหวัดพังงา. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาศึกษาศาสตร์เพื่อพัฒนาชุมชน). สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

เทิดศักดิ์ เหล็กดี. (2556). ความเสื่อม. กรุงเทพ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ธัญธัช วิภัติภูมิประเทศ. (2562). สังคมวิทยาดิจิทัล: แนวคิดและการนำไปใช้. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 6(3), 43-56.

นิอัลยา สาอุ และไพโรจน์ ภัทรนรากุล. (2564). การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม: การพัฒนาการเรียนรู้ในยุคดิจิทัล: กรอบสู่ SDGs. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 11(2),19-29.

ปัติมา โฆษิตเกษม. (2564) ภาพพิมพ์ซิลค์สกรีน: นวัตกรรมพัฒนาทักษะงานศิลปะเชิงพาณิชย์สู่สังคมไทยยุคดิจิทัล. นครปฐม: สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์.

ระวีวรรณ สระทองอั๋น. (2556). ความสุขในความสงบเงียบ. (ศิลปะนิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาทัศนศิลปศึกษา). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุธี คุณาวิชยานนท์. (2561). ศิลปะสมัยใหม่และร่วมสมัย: ตะวันตกและไทย. กรุงเทพฯ: เจ พริ้นท์.

เสาวลักษณ์ พันธบุตร. (2560). อยู่อย่างคนร่วมสมัยในยุคดิจิทัล Living Contemporaly in the Digital Age. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 5(2), 161-167.

วิรุณ ตั้งเจริญ. (2547). ศิลปะหลังสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: อีแอนด์ไอคิว.

อัศนีย์ ชูอรุณ. (2554). ประวัติและแบบอย่างศิลปิน. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

Lupton, D. (2013). Digital Sociology: Beyond the Digital to the Sociological. Retrieved October 2, 2021, from https://www.slideshare.net/dlupton/ digital-sociolog-beyond-the-digital-to-thesociological

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-08-16

รูปแบบการอ้างอิง

โฆษิตเกษม ป. (2022). ภาพพิมพ์ซิลค์สกรีน : นวัตกรรมพัฒนาทักษะงานศิลปะเชิงพาณิชย์ สู่สังคมไทยยุคดิจิทัลของ วิทยาลัยช่างศิลปสุพรรณบุรี. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 11(4), R94-R108. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/258921