การศึกษาเปรียบเทียบการกระทำความผิดทางอาญาฐานฉ้อโกงผู้อื่น และประชาชนตามมาตรา 341, 343 แห่งประมวลกฎหมายอาญา กับการอวดอุตตริมนุสสธรรมตามอาบัติปาราชิกในสิกขาบทที่ 4

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาถึงปัญหาในการบังคับใช้กฎหมาย 2. เพื่อศึกษาเกณฑ์การวินิจฉัยการอวดอุตตริมนุสสธรรม 3. เพื่อศึกษาการกระทำความผิดฐานฉ้อโกงผู้อื่นและประชาชน ใช้วิธีการวิจัยทางเอกสาร เก็บรวบรวมข้อมูลจากหนังสือ วิทยานิพนธ์ บทความ คำพิพากษาศาลฎีกา วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการพรรณนาเนื้อหา

ผลการวิจัยพบว่า 1. การอวดอุตตริมนุสสธรรมพระพุทธองค์มีพุทธบัญญัติไม่ให้ภิกษุอวดคุณวิเศษหรือการบรรลุธรรมอย่างสูงที่เกินปกติของมนุษย์สามัญ เจตนาในการบัญญัติสิกขาบทเพื่อประโยชน์แก่ส่วนรวมทั้งของตัวภิกษุเองและคฤหัสถ์ด้วย 2. อาบัติปาราชิกเน้นเจตนาเป็นสำคัญ หากภิกษุนั้นอวด และไม่ว่าจะอวดโดยตรงหรือทางอ้อม อวดผ่านสิ่งของต่าง ๆ ก็ถือว่าต้องอาบัติทั้งสิ้น อาบัติจะไม่รุนแรงถึงขั้นปาราชิกจะต้องพิจารณาปัจจัยอื่น ๆ ประกอบด้วย 3. การกำหนดโทษนั้น เป็นการกำหนดโทษให้หนักขึ้นโดยพิจารณาจากผลของการกระทำมิได้ พิจารณาจากสถานะของตัวผู้กระทำ จึงควรกำหนดให้ภิกษุผู้กระทำความผิดฐานฉ้อโกงประชาชนต้องรับโทษจากสถานะของตนด้วยอีกบทหนึ่ง โดยการอวดอุตตริมนุสสธรรมนั้น ไม่ว่าจะมีในตนหรือไม่ ก็ล้วนแต่ทำให้พระศาสนาเสียหาย