ผู้นำ : คุณลักษณะที่พึ่งประสงค์ขององค์กร

ผู้แต่ง

  • กรรณิกา ธรรมสอน มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย
  • วิสิษฐ์ สมบูรณ์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

ผู้นำ, คุณลักษะที่พึ่งประสงค์, องค์กร

บทคัดย่อ

บุคคลที่ได้รับการแต่งตั้งขึ้นมา หรือได้รับการยกย่องขึ้นให้เป็นหัวหน้าเป็นผู้ตัดสินใจ เพราะมีความสามารถในการปกครองบังคับบัญชา และจะนำพาผู้ตามหรือผู้ใต้บังคับบัญชาให้ไปในทางดีหรือชั่วได้ โดยใช้ระบบกระบวนการติดต่อซึ่งกันและกันในอันที่จะทำให้บรรลุเป้าหมาย และความสามารถที่จะชักจูงผู้อื่นให้ความร่วมมือร่วมใจกับตน ดำเนินการไปสู่จุดมุ่งหมายของตนได้ดังนั้น การเป็นผู้นำจึงเป็นทั้งศิลปะของการที่จะมีอิทธิพลเหนือคน และจะต้องนำคนแต่ละคนไปโดยที่คนเหล่านั้น มีความเชื่ออย่างเต็มใจ มีความมั่นใจในตัวของผู้นำ มีความเคารพนับถือ และให้ความร่วมมือกับผู้นำด้วย ความจริงใจ เพื่อจะได้ปฏิบัติภารกิจให้ลุล่วงไปด้วยดี

ผู้นำเป็นส่วนหนึ่งของการบริหารหรือการจัดการ ผู้จัดการหรือผู้บริหารมีหน้าที่วางแผนและจัดระเบียบให้งานดำเนินไปได้ด้วยความเรียบร้อย แต่ผู้นำมีหน้าที่ทำให้ผู้อื่นตามและการที่คนอื่นตามผู้นำก็ไม่มีใครรับรองว่า ผู้นำจะนำไปในทิศทางที่ถูกต้องเสมอ ผู้นำที่เข้มแข็ง ก็อาจจะไม่ใช่ผู้จัดการ หรือผู้บริหารที่ดีได้ หรือผู้บริหารผู้จัดการที่ดี ก็อาจไม่ใช่ผู้นำที่ดีก็ได้ ดังนั้นองค์การใดที่ต้องการประสบความสำเร็จย่อมต้องการผู้บริหาร หรือผู้จัดการที่มีลักษณะเป็นผู้นำเป็นอย่างดี ซึ่งประกอบด้วย ผู้นำที่มีความรับผิดชอบ ผู้นำมีความเชื่อมั่นในตนเอง ผู้นำที่มีความเฉลียวฉลาด ผู้นำมีความเข้าใจในงาน ผู้นำมีความริเริ่มและมุ่งมั่น ผู้นำที่มีความพร้อม เป็นต้น

เอกสารอ้างอิง

เกษม วัฒนชัย. (2549). ธรรมาภิบาลกับบทบาทของขณะกรรมการสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ พิมพ์ดี.

จิรัตติกาล สุขสิงห์. (2566). ผู้นําในธรรม. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 6(1), 1-10.

ประจวบ แจ้โพธิ์. (2557). ความคิดเห็นของครูต่อบทบาทผู้บริหารในการพัฒนาการทำงานเป็นทีมของครูในโรงเรียนสำนักงานเขตบึงกุ่ม สังกัดกรุงเทพมหานคร. สุทธิปริทัศน์, 28(87), 269-280.

พระมหาสมชาย ขนฺติสรโณ และคณะ. (2566). บทวิจารณ์หนังสือ : ภาวะผู้นํา 5 ระดับ. วารสารพุทธนวัตกรรมและการจัดการ, 6(1), 205-216.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พุทธศักราช 2554 (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ราชบัณฑิตยสถาน.

วีรวัฒน์ ปันนิตามัย. (2551). เชาว์อารมณ์ EQ: ดัชนีเพื่อความสุขและความสำเร็จในชีวิต (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สำนักงานทดสอบการศึกษา. (2562). การประเมินผลทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: กรมการศาสนา.

Buzan, T. (2012). The power social intelligence. Welling borough. England: Thorsons.

Cattell, R. B. (2010). Manual for jr – sr. High school. Personality Questionnaire “HSP” From A. llinos: Institute for Personality and Ability Testing.

Downing, J. & Thrakrey, D. (2013). Reading and Readiness (9th ed). London: University of London Press.

Gary, A. Y. (2010). Leadership in Organization (8th ed). New Jersey: Prentice Hall.

Lafrance, G. R. (2016). Psychology for Teaching. California: Woods Worth Publishing Company.

Morgan & Hunt. (2009). The Commitment - Trust Theory of RelationshipMarketing. Journal of Marketing, 20, 30-40.

Simon, M. (2012). Managing Ideas for Profit: The Creative Gap. London United Kingdom: McGraw-Hill.

Stegmeier Diane Innovations in office design. (2008). The critical in fluenceapproach to effective work environments. Hoboken. NJ: John Wiley & Sons.

The Lixicon Webster. (2008). Dictionary Encycloped Edition. The United State of American.

Wayne, K. et al. (2012). Educational Administration: Theory-Research Practice (9th ed). New York: McGraw – Hill.

Williams, W. M. & Lana T. Y. (2014). Organizational creativity Handbook of creativity. New York: Cambridge University Press.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-02-01

รูปแบบการอ้างอิง

ธรรมสอน ก., & สมบูรณ์ ว. (2024). ผู้นำ : คุณลักษณะที่พึ่งประสงค์ขององค์กร. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 13(1), 354–364. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/258011