NEW SOUTHBOUND POLICY IN EDUCATION: TAIWAN'S SOFT POWER ON THAI HIGHER EDUCATION INSTITUTIONS

Authors

  • Non Naprathansuk Maejo University
  • Winit Phacharuen Maejo University

Keywords:

New Southbound Policy, Taiwan's soft power, Thai higher education institutions

Abstract

Objectives of this research were: 1. To study Taiwan's new Southbound policy, 2. To study Taiwan's new Southward policy in education, 3. To analyze Taiwan's soft power, and 4. To explore interactions that were suitable between Thai and Taiwan higher education institutions. The research methodology was the qualitative research, collected data from documents and in-depth interviews, speeches, documents, related research works, and interviewing. The data analysis was based on the conceptual framework of soft power, smart power, foreign policy, and the national interest, then interpreted for the results.

The results of the research showed that 1. New Southbound Policy was succeeded in people exchanging, including economic, society, and education. However, the new southbound policy was not a new policy with different objectives and goals depending on each of the presidents. 2. The New Southbound Policy in Education was successful in its implementation due to the increasing rate of further education in Taiwan and the exchanging focusing on Chinese language, research, and education, 3. Taiwan relied on soft powers, smart power, and warm power that were successful from the New Southbound Policy resulting in a better understanding of Taiwan, 4. An appropriate approaches of Thai higher education institutions towards Taiwan should be promoted and strengthened relationships that focused on academic’s development of knowledge technology, increasing the level of cooperation that emphasized on the development of personnel's potentials. However, it should not support the political issues directly.

References

กิตติ ประเสริฐสุข. (2557). โครงการนโยบาย Soft Power ต่ออาเซียนของญี่ปุ่น จีน และเกาหลีใต้: นัยและบทเรียนสำหรับประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

ประวีณา กลิ่นศรีสุข. (2563). นโยบายจีนเดียว (One–China Policy) ในความสัมพันธ์จีน–สหรัฐฯ. สืบค้น 25 มีนาคม 2563, จาก https://www.nia.go.th

สำนักงานเศรษฐกิจและวัฒนธรรมไทเป ประจำประเทศไทย. (2018). สำนักงานเศรษฐกิจและวัฒนธรรมไทเปประจำประเทศไทย. สืบค้น 20 ธันวาคม 2564, จาก https://origin-www.roc-taiwan.org/th_th/index.htm

สิทธิพล เครือรัฐติกาล และ วรศักดิ์ มหัทธโนบล. (2558). ไต้หวันในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Donald, E. N. (1976). National interests and foreign policy: A conceptual framework for analysis and decision-making. International Studies, 246-266 .

Joseph S. N. (2005). soft power: The means to success in world politics. New York: Public Affairs.

Michael Leifer. (2001). Taiwan and South-East Asia: The Limits to Pragmatic Diplomacy. The China Quarterly, 173-185.

Nhan Thanh Thi Hoang, H. Q. (2020). Determinants of Trade Between Taiwan and ASEAN Countries: A PPML Estimator Approach. SAGE, 1-13.

Taiwan Today. (2019). สำนักงานตัวแทนไต้หวันในไทย จัดงานฉลองวันชาติสาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) ประจำปี 2019 อย่างยิ่งใหญ่อลังการ. Retrieved October 14, 2019, from https://th.taiwantoday.tw/print.php?unit=471&post=163956

The New Southbound Talent Development Program. (2020). The overview of 18 countries students in Taiwan. Retrieved December 30, 2021, from https://www.edunsbp.moe.gov.tw/overview_students_en1003.html

Downloads

Published

2022-04-21

How to Cite

Naprathansuk, N., & Phacharuen, W. . (2022). NEW SOUTHBOUND POLICY IN EDUCATION: TAIWAN’S SOFT POWER ON THAI HIGHER EDUCATION INSTITUTIONS. Journal of MCU Social Science Review, 11(2), 164–178. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/257972