เปรียบเทียบการสื่อสารทางการเมืองของ ดร.ทักษิณ ชินวัตร และพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา
คำสำคัญ:
การเปรียบเทียบ, การสื่อสารทางการเมือง, รัฐบาลบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1. เพื่อศึกษาบริบททางการเมือง 2. เพื่อเปรียบเทียบการสื่อสารทางการเมือง 3. เพื่อศึกษาปัญหา อุปสรรค และข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการสื่อสารทางการเมืองในสมัย ดร.ทักษิณ ชินวัตร และในสมัยพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา การวิจัยครั้งนี้ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญจาการสัมภาษณ์เชิงลึก จำนวน 3 รูป และ 15 คน และเก็บข้อมูลจากเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ ใช้วิธีการวิเคราะห์เนื้อหา แล้วนำเสนอเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1. ช่วงระยะเวลาปี พ.ศ. 2544-2546 เป็นช่วงที่ ดร.ทักษิณ ชินวัตร ได้เข้ามาบริหารประเทศตามกติการัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2540 มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง และสังคม ในช่วงปี พ.ศ. 2557-2559 เป็นช่วงที่เกิดวิกฤตการณ์ทางการเมืองอย่างรุนแรง จนทำให้พลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา ได้ทำการรัฐประหารเข้ามาบริหารประเทศ 2. ดร.ทักษิณ ชินวัตร มีความรู้และภูมิหลังที่เคยรับราชการตำรวจ และการเป็นนักธุรกิจ อีกทั้งได้รับเลือกตั้งดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี จึงทำให้มีทักษะการสื่อสารที่เป็นมิตรกับประชาชน ในด้านของพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา มีความรู้และภูมิหลังมาจากการรับราชการทหาร จึงทำให้เป็นคนพูดจาฉาดฉาน ดูดุดัน นำไปสู่สารการปฏิรูปในหลายด้าน 3. ปัญหา อุปสรรค ข้อเสนอแนะ พบว่า ดร.ทักษิณ ชินวัตร บางครั้งเป็นคนปากไวใจเร็ว อาจจะไม่รอบคอบในการใช้ภาษา ควรสื่อสารโดยใช้ความรอบคอบมากยิ่งขึ้น ในด้าน พลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา เป็นคนพูดตรง พูดเร็ว เก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ ควรสื่อสารด้วยความเป็นกันเองกับประชาชน
เอกสารอ้างอิง
กรกนก นิลดำ. (2558). การสื่อสารทางการเมืองของนายกรัฐมนตรีที่มาจากทหาร. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารมวลชน). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เขมา สมใจ. (2551). การสื่อสารทางการเมืองในวิกฤติการเมืองไทย ปี 2549 : ศึกษากรณีพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกริก.
ทรงพล เขมะบุลกุล. (2558). การสื่อสารทางการเมืองของ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช : ศึกษาในห้วงเวลาปี พ.ศ. 2488-2538. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกริก.
นนท์ชนันท์กรณ์ ฝ่ายเทศ. (2562). คุณลักษณะผู้นำทางการเมืองท้องถิ่นที่พึงประสงค์ตามหลักสัปปุริสธรรมของประชาชนในเขตเทศบาลเมืองแสนสุข จังหวัดชลบุรี. (สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
นันทนา นันทวโรภาส. (2563). สื่อสารการเมือง: ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้ (พิมพ์ครั้งที่ 3). พระนครศรีอยุธยา: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ปิยะฉัตร ใหม่แก้ว. (2552). รูปแบบ เนื้อหา วิธีการนำเสนอ และวาทกรรมในรายการเปิดบ้านพิษณุโลก. (วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน).กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรหมธิดา ทิพยานนท์. (2555). รูปแบบการบริหารจัดการรายการ ‘รัฐบาลยิ่งลักษณ์พบประชาชน’. (ในรายงานโครงการเฉพาะบุคคลนิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารสื่อสารมวลชน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พระมหาสุขสันต์ สุเมธี (ธรรมมา). (2560). ภาวะผู้นำตามหลักสัปปุริสธรรมของผู้บริหารองค์การบริหารส่วนตำบลทางขวาง อำเภอแวงน้อย จังหวัดขอนแก่น. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(2), 551-560.
ภาคภูมิ ศิริโรจน์วงศ์. (2561). การสื่อสารทางการเมืองของ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ : ศึกษาในห้วงเวลา พ.ศ. 2500-2506. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกริก.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ยุพดี วิภัติภูมิประทศ. (2558). การสื่อสารทางการเมืองของพลตรีจำลอง ศรีเมือง : ศึกษาในช่วงเวลาระหว่างปี พ.ศ.2523-2553 (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกริก.
วรัญญา ประเสริฐ. (2559). การสื่อสารทางการเมืองในรายการคืนความสุขให้คนในชาต ศึกษาระหว่างปีพ.ศ.2557-2559 (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการปกครอง). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิชาญ จำปาขาว. (2554). การสื่อสารทางการเมืองของกลุ่มพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย : ศึกษากรณีการชุมนุมประท้วงหลังการเลือกตั้ง 23 ธันวาคม 2550 (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกริก.
วีระยุทธ โชคชัยมาดล. (2558). กลยุทธ์การสื่อสารของพันตำรวจโท ดร. ทักษิณ ชินวัตร ในฐานะผู้นำรัฐบาลกับการใช้พื้นที่สาธารณะ. นิเทศศาสตรปริทัศน์, 19(1), 234-245.
สะถิระ เผือกประพันธุ์. (2554). การสื่อสารทางการเมืองของนายอุทัย พิมพ์ใจชน : ศึกษาในห้วงเวลาระหว่างปี พ.ศ. 2512-2549 (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกริก.
สุเทพ เดชะชีพ. (2547). การสื่อสารทางการเมืองของนายชวน หลีกภัย (ดุษฎีนิพนธ์นิเทศศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารมวลชน). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุวรรณ์ แก้วนะ. (2564). การพัฒนาคุณลักษณะผู้นำตามหลักสัปปุริสธรรมของผู้บริหารเทศบาลในจังหวัดสมุทรปราการ. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(3), 1-13.
เสถียร เชยประทับ. (2540). การสื่อสารกับการเมือง : เน้นสังคมประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสรี วงษ์มณฑา. (2540). การประยุกต์ทฤษฎีในการสื่อสาร ในเอกสารการสอนชุดวิชาหลักและทฤษฎีการสื่อสาร หน่วยที่ 9-15 (พิมพ์ครั้งที่ 13). นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Berlo, D. K. (1960). The Process of Communication : An Introduction to Theory and Practice. New York: Holt, Rinehart and Winston, 1960.
Deutsch, K. W. (1966). The Nerves of Government: Models of Political Communication and Control. New York: Free Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ภาพหรือตารางหรือเนื้อหาอื่นๆ ของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้งแสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์ หากไม่เป็นไปตามข้อกำหนดเบื้องต้น ทางวารสารจะถอดบทความของท่านออกโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น
