COMMUNITY AGRO-TOURISM MANAGEMENT IN SA KAEO PROVINCE

Authors

  • Pornnapa Tiasuthikul Valaya Alongkorn Rajabhat University under the royal
  • Napaporn Singnual Valaya Alongkorn Rajabhat University under the royal

Keywords:

Management, ManagementCommunity Agro-Tourism

Abstract

This research was to study community agro-tourism management in Sa Kaeo Province and to suggest guidelines for the community-based agro-tourism management in Sa Kaeo Province, conducted by the qualitative research method. Data were collected from 60 key informants and participants in focus group discussion, namely, community leaders, farmers, agricultural product processors. homestay provider, travel service providers, qualified persons, and concerned executives in Sa Kaeo Province by in-depth-interviewing and analyzed by content descriptive analysis.  

The research findings were as follows: Community agro-tourism management in Sa Kaeo Province, Ban Kaeng Subdistrict, Mueang Sa Kaeo District, Sa Kaeo Province, consisted of tourism service, tourist attraction and facilities support. Agro-tourism activities mainly are farming-based on sufficient economy and growing organic vegetables, processing agricultural products. There were important natural resources such as community forests, medicinal plants, ancient gold ponds and standard homestay. Community agro-tourism management through community leaders and people were vigorous to participate in. Thus, the community received many rewards both at the village and national levels. Suggested guidelines for the community-based agro-tourism management in Sa Kaeo Province was to create the model of community-based management in a form of “Community Agro-tourism Management Committee” which subsequently led to the registration of community agro-tourism enterprises. In addition, it was suggested that strategy, structure, system, staff, skill, style, and shared values should be clear to provide further concrete and sustainable management.

References

กรมการท่องเที่ยว. (2557). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร.กรุงเทพฯ: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.

กรมส่งเสริมการเกษตร. (2548). คู่มือการดำเนินงานโครงการส่งเสริมและพัฒนาการท่องเที่ยว ทางการเกษตร ปีงบประมาณ 2545. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมการเกษตร.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). จำนวนและรายได้นักท่องเที่ยวต่างชาติ รายเดือน ปี2559-2562R (ปรับปรุงจำนวนและรายได้ 2562). สืบค้น 25 พฤศจิกายน 2564, จาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=585.

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (2562). รายงานประจำปี 2562. สืบค้น 6 มกราคม 2563, จาก https://www.mots.go.th/download/AnnualReport/AnnualReport2562 compressed.pdf

ถวิลวดี บุรีกุล. (2550). การบริหารราชการจังหวัดแบบมีส่วนร่วม สำหรับบุคลากรภาครัฐ และระดับจังหวัด. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2558). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โคคูนแอนด์โค.

Cohen, J. M., & Uphoff, N. T. (1981). Rural Development Participation: Concept and Measures for Project Design Implementation and Evaluation. Ithaca, NY: Rural Development Committee Center for International Studies, Cornell University.

Lamb, R. (2008). Through Agro-Tourism: A Case Study of Bhakapur, Nepal. The Journal of Agriculture and Environment, 12(1), 56-66.

Mill, R. C. & Morrison, A. M. (1985). The tourism system: An introductory text. New Jersey: Prentice-Hall.

Tomas, P. J. et al. (1982). In Search of Excellence: Lessons from America’s Best-Run Companies. New York: Harper & Row Publishers.

World Tourism Organization (UNWTO). (2008). Sustainable development of tourism. Retrieved April 2, 2019, from http://sdt.unwto.org/en/content/ about-us-d

Downloads

Published

2022-08-16

How to Cite

Tiasuthikul, P. ., & Singnual, N. . (2022). COMMUNITY AGRO-TOURISM MANAGEMENT IN SA KAEO PROVINCE. Journal of MCU Social Science Review, 11(4), R152-R165. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/255983