FACTORS AND INDICATORS FOR ROLE OF MONKS IN THE 26th BUDDHIST CENTURY

Authors

  • Phramaha Amka Worapanyo (Sukdaeng) มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม
  • Yupaporn Yupas Rajabhat Mahasarakham University
  • Phakdee Phosing Rajabhat Mahasarakham University

Keywords:

Factors, Indicators, The Role Monks, 26Th Century Buddhist

Abstract

Objectives of this research were to study, create, check and confirm the harmony of model factors, main indicator and sub-indicator for the role of monks in the 26th Buddhist century, conducted with the mixed research methods. The qualitative research collected data and information from document analysis and interviewing of 35 key informants who were experts. The quantitative research collected data and information from 480 monks with questionnaire in administrative area of the Sangha Administrative region 10 using a criterion of not less than 20 times of the variables Analysis of average, standard deviation and confirmed factoring analysis (CFA) by 15 experts.

The results of the research showed that the factors had 4 dimensions, 16 main indicators and 145 sub-indicators as follows 1) spiritual leadership consisting of; 1.1) being the people's field of merit, 1.2) ordinance leadership, 1.3) conflict management through Buddhist peaceful methods, 1.4) wisdoms stimulation. (2) social assistance consisting of; 2.1) assistance by kindness, 2.3) mental vaccine reinforcement, 2.4) promotion of public welfare work (3) community development dimension consisting of; 3.1) community promotion with 5 precepts for people happiness, 3.2) promotion and conservation of community arts and culture, 3.3) promotion of the local innovations,  3.4) making of community network,(4) the dimension of being the center of the mind consisting of; 4.1) the development of Wat Pracha Rat Sangsuk, Happiness Creating Monastery, People, State,  by 5S’s activities, 4.2) making of inspiration, 4.3) spreading religion in the online era and 4.4) promotion of the health by the Buddhist way of life in the new normal era.

References

ขันทอง วัฒนะประดิษฐ์ และคณะ. (2561). พุทธนวัตกรรมสร้างภูมิคุ้มกันยาเสพติดให้เด็กและเยาวชน โดยผ่านกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชน (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ:มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ไข่มุก อุทยาวลี. (2537). การเปลี่ยนแปลงด้านการศึกษาของคณะสงฆ์ในเมืองเชียงใหม่ ในระยะครึ่งหลังของพุทธศตวรรษที่ 25 (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาประวัติศาสตร์). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

คณะกรรมการปฏิรูปกิจการพระพุทธศาสนา มหาเถรสมาคม. (2560). แผนยุทธศาสตร์การปฏิรูปกิจการพระพุทธศาสนา ปี 2560 – 2561. สืบค้น 18 ตุลาคม 2564, จากhttp://www.buddhism4.com/web/download/communication-reform-project-final-communication.pdf.

จำนงค์ ทองประเสริฐ. (2554). ประวัติศาสตร์พุทธศาสนาในเอเชียอาคเนย์. กรุงเทพฯ: ดวงแก้ว.

ณัชพล ศิริสวัสดิ์. (2564). การศึกษาเครือข่ายงานสาธารณสงเคราะห์ของคณะสงฆ์ไทยในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (โควิด-19). วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10,(3), 265-277.

เตชทัต ปักขาเนย์ และชิษ จุลราช. (2563). ความเสื่อมในอดีตและอนาคตของศีลธรรม. วารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์, 6(1), 114-124.

นิภาภรณ์ แสงสว่าง และคณะ. (2557). สังฆะเพื่อสังคม: บทเรียนบทบาทพระสงฆ์กับการพัฒนาสุขภาวะชุมชนและสังคม. นนทบุรี: พี.ซี.เค. ดีไซน์ จำกัด.

บุญทัน ดอกไธสง. (2561). การจัดการเชิงพุทธ 5G. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ประทีป พืชทองหลาง. (2556). รูปแบบการปรึกษาเชิงพุทธตามหลักกัลยาณมิตร (วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ประเวศ วะสี. (2557). พุทธธรรมกับสังคม (พิมพ์ครั้งที่ 31). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์หมอชาวบ้านจำกัด.

ประสิทธิ์ กุลบุญญา. (2557). ความขัดแย้งและการจัดการความขัดแย้งตามหลักพระพุทธศาสนา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 5(1), 19-40.

พระครูประโชติรัตนากร รตนโชโต (น้อยศิริสุข). (2558). สันติภาพเชิงพุทธ : แนวคิดและบทบาทการสร้างสันติภาพของพระสงฆ์ไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูพิมลปัญญานุยุต (บุญทา อินต๊ะปัญญา). (2560). กระบวนการพัฒนาตนตามหลักพุทธจิตวิทยาเพื่อการตื่นรู้ (ดุษฎีนิพนธ์หลักสูตรปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพุทธจิตวิทยา). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูศรีปริยัติวิธาน (พระมหาแม้นคุปตรํสี/ทองวิจิตต์). (2563). ความคิดเห็นของประชาชนต่อการป้องกันและรักษาโรคติดเชื้อโควิด-19 ตามหลักอริยสัจ 4. วารสารศิลปะการจัดการ, 4(3), 521-536.

พระครูสมุห์ไพฑูรย์ สิริภทฺโท, พระมหากฤษฎา กิตฺติโสภโณ และพระปลัดระพิน พุทฺธิสาโร. (2564). รูปแบบการจัดการงานสาธารณสงเคราะห์ในจังหวัดนครปฐม. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(1), 150-159.

พระครูสังฆรักษ์ประจวบ วุฑฺฒิจารี (ทุนผลงาม). (2560). บทบาทของพระสงฆ์ในการพัฒนาสังคมจังหวัดเชียงใหม่ (ดุษฎีนิพนธ์หลักสูตรปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระจำลอง พิลาภัณฑ์. (2563). รูปแบบประสิทธิผลการบริหารคณะสงฆ์ด้านการเผยแผ่ศาสนธรรมของพระสังฆาธิการในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค 9 (วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิตสาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

พระเทพเวที (ป.อ. ปยุตฺโต). (2530). สถาบันสงฆ์ในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนสามัญนิติบุคคล สหประชาพานิชย์.

_______. (2538). พุทธศาสตร์กับการแนะแนว. กรุงเทพฯ: กองทุนวุฒิธรรมเพื่อการศึกษาและปฏิบัติธรรม.

พระพุทธิสาสน์ พานิชโภไคยนันท์. (2561). รูปแบบพัฒนาบทบาทพระสงฆ์ไทยในศตวรรษที่ 21 (วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

พระมหาบุญเลิศ อินทปัญฺโญ และคณะ. (2563). คู่มือการปฏิบัติศาสนกิจของพระสงฆ์และพุทธศาสนิกชนในยุค New Normal. กรุงเทพฯ: หจก.นิติธรรมการพิมพ์.

พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส (นิธิบุณยากร). (2547). รูปแบบการจัดการความขัดแย้งโดยพุทธสันติวิธี: ศึกษาวิเคราะห์กรณีลุ่มน้ำแม่ตาช้าง จ.เชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาอําคา วรปัญโญ และยุภาพร ยุภาศ. (2564). การส่งเสริมสุขภาวะวิถีพุทธในความปกติใหม่. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(2), 455-469.

พระราชปัญญารังษี (วีระเวส พาเจริญ). (2553). บทบาทที่คาดหวังและที่เป็นจริงของพระสงฆ์ไทยที่มีผลต่อความยึดมั่นในศาสนาของพุทธศาสนิกชน (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาการบริหาร กลุ่มวิชาพัฒนาสังคม). ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยปทุมธานี.

พระราชวรเมธี และคณะ. (2560). แผนยุทธศาสตร์การปฏิรูปกิจการพระพุทธศาสนา 2560 – 2564 การนำนโยบายไปสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการปฏิรูปกิจการพระพุทธศาสนา มหาเถรสมาคม. (วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

พระสุภาพ สุภาโว. (2561). บทบาทของพระสงฆ์ในการพัฒนาชุมชนในเขตพื้นที่ตำบลยางค้อม

อำเภอพิปูน จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 5(3), 655-671.

พุทธทาสภิกขุ. (2544). คำสอนผู้บวชพรรษาเดียว (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สถาบันพัฒนาคุณภาพวิชาการ (พว.). (2551). ประวัติศาสตร์ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 กลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาคุณภาพวิชาการ (พว.).

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2561). การพัฒนาที่ยั่งยืน. สืบค้น 22 ตุลาคม 2564. จากhttps://www.watnyanaves.net/uploads/File/books/pdf/26-SustainAbleDevelopment.pdf

_______. (2562). พุทธธรรม (ฉบับปรับขยาย) (พิมพ์ครั้งที่ 53). กรุงเทพฯ: ม.เอเชียอาคเนย์.

สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2563). สรุปผลสำรวจจำนวนพระภิกษุ สามเณร ประจำปี 2563 ที่มีอายุ 1 พรรษาขึ้นไป (ภาค 10). กรุงเทพฯ: สำนักเลขาธิการมหาเถรสมาคม กลุ่มกิจการคณะสงฆ์.

สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.

สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2561). เผยผลสำรวจสภาวะทางสังคม วัฒนธรรม และสุขภาพจิต. สืบค้น 20 ตุลาคม 2564. จาก http://www.nso.go.th/sites/2014/Pages/News

/2561/N21-09-61-1.aspx.

สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี. (2560). Thailand 4.0 ขับเคลื่อนอนาคต

สู่ความมั่นคง มั่งคั่ง ยั่งยืน. สืบค้น 19 ตุลาคม 2564 จาก https://spm.thaigov.go.th/FILEROOM/spm-thaigov/DRAWER004/GENERAL/DATA0000/00000368.PDF

สุนทรพจน์ ดำรงค์พานิช. (2555). โปรแกรม Mplus กับการวิเคราะห์ข้อมูลทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาสารคาม: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สุวิทย์ เมษินทรีย์. (2563). โลกเปลี่ยน คนปรับ หลุดจากกับดัก ขยับสู่ความยั่งยืน. สืบค้น 20 ตุลาคม 2564, จาก https://drive.google.com/file/d/1AmaGwWGnLV6aS2AM7RCRX5bixKANLQN4/view.

เสฐียรพงษ์ วรรณปก. (2540). พุทธวิธีสอนจากพระไตรปิฎก. กรุงเทพฯ: เพชรรุ่งการพิมพ์.

โสรีช์ โพธิแก้ว. (2534). จิตปรึกษากับชีวิต. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

_______. (2540). แนวคิดจิตวิทยาการปรึกษาและทัศนะจากประสบการณ์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อัมพร ภาวศุทธิ์. (2563). กระบวนการสร้างแรงบันดาลใจในพุทธศาสนา. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(3), 353-367.

Best, J.W. (1981). Research in Education. 3rd ed. Englewood cliffs, New Jersey: Prentice. Hall Inc.

Costello, A.B. & Osborne, J.W. (2005). Best practices in exploratory factor analysis: Four recommendations for getting the most from your analysis. Practical Assessment Research and Evaluation, 10(7), 1-9.

Downloads

Published

2023-02-25

How to Cite

Worapanyo (Sukdaeng), P. A., Yupas, Y., & Phosing, P. . (2023). FACTORS AND INDICATORS FOR ROLE OF MONKS IN THE 26th BUDDHIST CENTURY. Journal of MCU Social Science Review, 12(1), R307–325. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/255692