MANAGEMENT DEVELOPMENT OF BUDDHIST TOURISM OF MONASTERIES IN SAMUTPRAKARN PROVINCE

Authors

  • Phrakhusangkharak Munin Munindaro Mahachulalongkornrajavidhayalaya University
  • Prasert Thilao Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Phramaha Krisada Kittisobhano Mahachulalongkornrajavidyalaya University

Keywords:

Development, Management, Buddhist Tourism of Monasteries

Abstract

Objectives of this dissertation were to analyze the general condition, factors and to present the development. Methodology was the mixed methods. The qualitative research method collected data from 18 key informants by in-depth-interview and 10 participants in focus group discussion and analyzed data by content descriptive interpretation. the quantitative method collected data from 181 samples from 240 students and analyzed data with frequency, percentiles, means and standard deviation, SD.  

The research findings were as follow; 1. The temples had strengths such as having a variety of arts and cultures and traditions. There was a beautiful sacred Buddha image, people respect and worship. There is a shady area suitable for Dharma practice. There are ancient Buddhist sites that are interesting to study and learn. But monks lacked knowledge in restoring Buddhist ancient sites. Lack of public relations to disseminate information on Buddhist tourism. Lack of budget to develop the temple into a tourist attraction, etc. 2. Processes included meetings with communities and government agencies to develop the temples into a Buddhist tourist attraction. Clearly define job positions according to the relevant line of work. The abbot is the supreme decision maker. 3. Development: 1) tourism resources 2) tourism facilities 3) tourism transportation routes 4) tourism-related businesses 5) tourism promotion.

References

กรรณิกา คำดี. (2558). วัดและศาสนสถานในมิติของการท่องเที่ยว. วารสารบัณฑิตศึกษา มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(2), 116.

กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ. (2563). การท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. สืบค้น 21 สิงหาคม 2563, จาก https://www.bu.ac.th/knowledgecenter/executive _journal/oct_dec_12/pdf/aw019.pdf

ณัฐวรรธน์ สงมรัมย์. (2562). การจัดการการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาของวัดพระพุทธบาทวัดศาลาแดง และวัดพระพุทธฉาย (ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

นิลรัตน์ กลิ่นจันทร์ และคณะ. (2553). ศึกษาศาสนสถานที่สำคัญต่อการอนุรักษ์การท่องเที่ยวของวัด ในกรุงเทพมหานคร (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูสันติธรรมาภิรัต (บุญชัย สนฺติกโร). (2557). ศาสนสถานแหล่งท่องเที่ยวในพระพุทธศาสนา โดยทำการศึกษาข้อมูลจากเอกสารและวิจัยเชิงพรรณนา. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมาปริทัศน์, 8(1), 92-93.

พระมหากฤษฎา กิตฺติโสภโณ. (2561). ระเบียบวิธีวิจัยทางการจัดการเชิงพุทธ. พระนครศรีอยุธยา: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาสุทิตย์ อาภากโร. (2554). รูปแบบการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวประเภทวัดในกรุงเทพมหานคร (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาสุริยา มะสันเทียะ. (2558). ประสิทธิผลของกลยุทธ์การตลาดที่มีผลต่อการส่งเสริมคุณค่าการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาพระอารามหลวงในกรุงเทพมหานคร. วารสารวิทยาลัยพาณิชยศาสตร์บูรพาปริทัศน์, 10(1), 35-36.

ราณี อสิชัยกุล. (2546). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเอกสารประกอบการเรียนการสอนวิชาประสบการณ์วิชาชีพการจัดการการท่องเที่ยว. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

วิวัฒน์ชัย บุญยภักดิ์. (2533). การท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: ภาคพัฒนาตำราและเอกสารวิชาการ หน่วยศึกษานิเทศก์.

Downloads

Published

2022-02-23

How to Cite

Munindaro, P. M. ., Thilao, P. ., & Kittisobhano, P. K. . (2022). MANAGEMENT DEVELOPMENT OF BUDDHIST TOURISM OF MONASTERIES IN SAMUTPRAKARN PROVINCE. Journal of MCU Social Science Review, 11(1), 334–347. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/254201