MODEL OF SANGHA RESIDENCE DEVELOPMENT TO RAISE THE STATUS TO BE TEMPLE OF SANGHA, RATCHABURI PROVINCE
Keywords:
Model Development, Sangha Residence, Ratchaburi ProvinceAbstract
Objectives of this research were to study the general conditions, components and present the development model. This research used a qualitative research methodology for collecting data by in-depth interviewing 25 key informants by using a structured in-depth-interview script with a content validity index (S-CVI) at 1.00 as a tool for data collection and data were also collected from 8 participants, the experts, in focus group discussion. The data with analyzed by contextual content analysis techniques.
The findings of this research were as following; 1. The administrators of Sangha organizations closely took care of all levels of but some Sangha residents had the financial problems. People in every area wanted to have a temple in their community and the process of considering permission to use the land in the ownership of various government agencies was with strict rules and many operational procedures. 2. The components of Sangha resident development to raise the status to the Buddhist monastery in Ratchaburi Province Sangha were the personal aspect, financial matters aspect, materials aspect and management aspect. 3. The model of development was a form of accommodation management for monks to be ready for upgrading to Buddhist temples according to the "Ministry Regulations on the creation, establishment, integration, relocation and dissolution of temples. Requesting a royal grant of Wisukhamasima and raising an abandoned temple to become a temple where monks could live in during the Buddhist Lent 2016.” Emphasis was placed on the development of the Sapp ya 7 to create the readiness to upgrade the sangha resident to the status of Buddhist monastery.
References
ธงชัย สันติวงษ์. (2537). องค์การและการบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
บุญเริง อรุณรัตน์. (2549). ความคิดเห็นของกำนันผู้ใหญ่บ้านต่อการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ของสำนักสงฆ์ในจังหวัดขอนแก่น (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาส่งเสริมการเกษตร). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ประยุทธ์ เจริญสวัสดิ์. (2540). การบริหารงานบุคคล. กรุงเทพฯ: กรมพลศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
พระครูสันติธรรมาภิรัต (บุญชัย สนฺติกโร). (2557). การพัฒนารูปแบบการปกครองคณะสงฆ์ในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค 15 (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสิทธินิติธาดา (ชลัท โชติทตฺโต). (2557). สถานภาพทางกฎหมายของวัดที่มิได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาและสำนักสงฆ์ (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิทักษ์ อินทิยศ. (2546). ปัญหาม้งอพยพสำนักสงฆ์ถ้ำกระบอกกับผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างประเทศไทยและ สปป.ลาว (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภูมิภาคศึกษา). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สำนักงานจังหวัดราชบุรี. (2562). ข้อมูลทั่วไปจังหวัดราชบุรี. ราชบุรี : สำนักงานจังหวัดราชบุรี.
สุธี สุทธิสมบูรณ์ และสมาน รังสิโยกฤษฎ์. (2541). หลักการบริหารเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ ก.พ.
Stephen, P.R. & Coulter, M. (2002). Management (7th ed). New Jersey: Prentice Hall International Inc.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Journal of MCU Social Science Review
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
In order to conform the copyright law, all article authors must sign the consignment agreement to transfer the copyright to the Journal including the finally revised original articles. Besides, the article authors must declare that the articles will be printed in only the Journal of MCU Journal of Social Sciences. If there are pictures, tables or contents that were printed before, the article authors must receive permission from the authors in writing and show the evidence to the editor before the article is printed. If it does not conform to the set criteria, the editor will remove the article from the Journal without any exceptions.