แผนกลยุทธ์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืน ในจังหวัดศรีสะเกษ

กนกกาญจน์ บุญทรง; พยอม  ธรรมบุตร; สันติธร  ภูริภักดี; สหนนท์  ตั้งเบญจสิริกุล

ผู้แต่ง

กนกกาญจน์ บุญทรง มหาวิทยาลัยพะเยา
พยอม ธรรมบุตร มหาวิทยาลัยพะเยา
สันติธร ภูริภักดี มหาวิทยาลัยพะเยา
สหนนท์ ตั้งเบญจสิริกุล มหาวิทยาลัยพะเยา

คำสำคัญ:

แผนกลยุทธ์, การพัฒนา, การท่องเที่ยวยั่งยืน, จังหวัดศรีสะเกษ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อสร้างแผนกลยุทธ์ในการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืนของจังหวัดศรีสะเกษ ใช้วิธีการวิจัยเชิงปริมาณ โดยสร้างแบบสอบถามการวิจัย ซึ่งเป็นข้อมูลที่ครอบคลุมในการสร้างแผนกลยุทธ์ในการพัฒนาการท่องเที่ยว และเก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ภาครัฐ ภาคเอกชน ประชาชน และนักท่องเที่ยว จำนวน 400 คน นำผลการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา วิเคราะห์ด้วยการแจกแจงความถี่ และแสดงผลเป็น ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน

ผลการวิจัยพบว่า ศรีสะเกษ มีทะเลหมอก ผามออีแดง น้ำตก ท่องเที่ยวสวนทุเรียนภูเขาไฟ ปราสาทหินสระกำแพงใหญ่ วัดศรีมงคลรัตนาราม วัดไพรพัฒนา งานเทศกาลดอกลำดวนบาน เทศกาลทุเรียนภูเขาไฟ งานประเพณี แซนโฎนตา เป็นทรัพยากรการท่องเที่ยวที่มีศักยภาพ และมีแผนกลยุทธ์ในการพัฒนาการท่องเที่ยว โดยมีวิสัยทัศน์ คือ สร้างแบรนด์ท่องเที่ยวเชิงนิเวศ “เมืองสีเขียวเล็ก ๆ ที่น่าอยู่บนที่ราบสูงโคราช เดินป่า กางเต็นท์ ดูดาว ดูนก ศึกษาระบบนิเวศในป่าเบญจพรรณ และป่าเต็งรังของอีสานล่าง สูดอากาศบริสุทธิ์ ชมวิวเทือกเขาพนมดงรัก บนผามออีแดง” มียุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวศรีสะเกษ เพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืนกลยุทธ์ และมีกลยุทธ์ด้านการใช้ประโยชน์พื้นที่ เพื่อพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว และมีกลยุทธ์ด้านการจัดการทรัพยากร ทั้งนี้ กลยุทธ์ทั้งหมดมีความสัมพันธ์ต่อกัน และเมื่อมีการดำเนินการภายใต้กลยุทธ์แต่ละด้าน จะมีโครงการที่ต้องดำเนินการเพื่อให้บรรลุตามวัตถุประสงค์ ด้วยเหตุนี้ แผนกลยุทธ์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืน จึงให้ความสำคัญต่อสิ่งแวดล้อม สังคม เศรษฐกิจ วัฒนธรรมและการพัฒนาจิตใจ

References

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติฉบับที่ 2 พ.ศ.2560-2564. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

เข้ม เล่งวิริยะกุล. (2560). แนวทางการพัฒนาคลัสเตอร์ท่องเที่ยวถนนชายโขง อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มข.,10(1), 220-246.

ดุสิตพร ฮกทา. (2562). ยุทธศาสตร์เพื่อการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวจังหวัดตรัง. วารสารปาริชาต มหาวิทยาลัยทักษิณ, 32(1), 215-247.

ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2548). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: วี.อินเตอร์พริ้น.

ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2543). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุบลราชธานี: สถาบันราชภัฏอุบลราชธานี.

สุธาสินี วิยสภรณ. (2562). แนวทางการพัฒนาการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบางกระเจ้าอำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิชาการสถาบันวิทยาการจัดการแปซิฟิค, 5(1), 115-123.

สำนักงานจังหวัดศรีสะเกษ. (2559). แผนพัฒนาจังหวัดศรีสะเกษ (พ.ศ.2561-2564). สืบค้น 14 เมษายน 2561, จาก http://www.sisaket.go.th/plan_si

World Travel & Tourism Council. (2019). Travel & Tourism: Global Economic Impact and Issues 2018. Retrieved April 14, 2019, from https://www.wttc.org/research/economic-research/economic-impactanalysis/#undefined

World Tourism Organization. (2011). Tourism Towards 2030 Global Overview. Spain: The World Tourism Organization.