วัฒนธรรมทางการเมืองตามบริบทของการตื่นตัวทางการเมือง ของประชาชนต่อสื่อสังคมออนไลน์

ผู้แต่ง

  • เติมศักดิ์ ทองอินทร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พรรษา พฤฒยางกูร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • ชวัชชัย ไชยสา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

วัฒนธรรมทางการเมือง, ทุนนิยมเสรีประชาธิปไตย, การตื่นตัวทางการเมือง

บทคัดย่อ

ระบบการเมืองของสังคมจะดำรงอยู่หรือพัฒนาขึ้นไปได้ ย่อมต้องอาศัยคนในสังคมนั้นมีวัฒนธรรมทางการเมืองที่เป็นแนวทางเดียวกันและเอื้ออำนวยต่อการดำรงอยู่ มีความพร้อมที่จะสืบสานการพัฒนาของระบบการเมืองของสังคมนั้นต่อไป วัฒนธรรมทางการเมืองจึงถือว่าเป็นตัวกำหนดแนวทางที่มีอิทธิพลสำคัญต่อพฤติกรรมทางการเมือง และมีบทบาทสำคัญในการทำให้ระบบการเมืองมีลักษณะแตกต่างกันไป ทั้งนี้แต่ละสังคมก็จะมีการปลูกฝังหล่อหลอมค่านิยมทางวัฒนธรรมทางการเมืองแตกต่างกันโดยสะท้อนถึงค่านิยม ความเชื่อ ปทัสถาน ระบบความคิดเชิงตรรกะ ถ่ายทอดปลูกฝังสืบเนื่องต่อกันจนกระทั่งเป็นที่ยอมรับและยึดถือเป็นแนวทางปฏิบัติปกติในชีวิตประจำวัน

วัฒนธรรมทางการเมืองของไทยผูกพันกับระบบการเมืองแบบไพร่ฟ้ามากกว่าการมีส่วนร่วม ทั้งนี้มองกันว่าเป็นสังคมวัฒนธรรมที่ถูกหล่อหลอมจากความเชื่อทางศาสนาทำให้ผู้คนมีความกตัญญูกตเวที เคารพผู้อาวุโส มีคติบรรพชนเรื่องบุญ วาสนา ความสุภาพอ่อนโยน แต่ต่อมาเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงจากวัฒนธรรมอำนาจนิยมอุปถัมภ์ไปสู่วัฒนธรรมทุนนิยมเสรีประชาธิปไตย และที่เป็นประเด็นก็คือ เมื่อใดที่เกิดการรัฐประหารหรือมีผลกระทบจากโครงสร้างหน้าที่ทางการเมืองก็เกิดคำถามมากมายและเป็นที่สนใจของคนทั่วไปอยู่เสมอ จนมีนำไปสู่การสื่อในสังคมออนไลน์ที่สามารถเกิดการรับรู้ได้รวดเร็วและขยายความกันอย่างต่อเนื่อง

เอกสารอ้างอิง

เก็ตถวา บุญปราการ และปัญญา เทพสิงห์. (2561). วิถีชีวิตและอัตลักษณ์ของชุมชนคีรีวง. สงขลา: การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 9.

ชัยอนันต์ สมุทรวณิช. (2538). ประชาธิปไตยกับอนาคตการเมืองไทย. กรุงเทพฯ: นำอักษรการพิมพ์.

_______. (2545). คู่มือการเรียนการสอนพลเมือง-พลเมืองโลก: การบูรณาการการเรียนรู้จากประสบการณ์จริงตามแนวทางรัฐธรรมนูญและพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

รังสรรค์ ธนะพรพันธุ์. (2538). สังคมเศรษฐกิจไทยในทศวรรษ 2550 ยุทธศาสตร์การพัฒนาในกระแสโลกานุวัตร. กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟพิมพ์.

ลิขิต ธีรเวคิน. (2548). การเมืองการปกครองไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วันเพ็ญ บุญยืน. (2539). วัฒนธรรมทางการเมืองของนักศึกษาสถาบันอุดมศึกษาในจังหวัดเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการเมืองการปกครอง). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ศิริสุดา แสงทอง. (2564). ความตื่นตัวทางการเมืองของคนรุ่นใหม่: จุดยืนประชาธิปไตยใหม่แห่งอนาคต. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(2), 296.

สมบัติ ธํารงธัญวงศ์. (2544). การเมือง: แนวความคิดและการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เสมาธรรม.

_______. (2537). วัฒนธรรมทางการเมืองของชนชั้นกลางในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สุนทรออฟเซ็ท.

สุรสิทธิ์ อุตบุรี. (2541). วัฒนธรรมทางการเมืองของชนชั้นกลางในเขต อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย (การศึกษาค้นคว้าแบบอิสระปริญญามหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาวิทยาลัยเชียงใหม่.

Grabrial, A. A., & Sidney, V. (1965). The Civic culture: political attitudes and democrat in five nations. Boston: little. Brown and Company.

Robert, A. D. (1987). Modern Political Analysis. USA: Faculty of Political Science at Yale University.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-04-21

รูปแบบการอ้างอิง

ทองอินทร์ เ., พฤฒยางกูร พ., & ไชยสา ช. . (2022). วัฒนธรรมทางการเมืองตามบริบทของการตื่นตัวทางการเมือง ของประชาชนต่อสื่อสังคมออนไลน์. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 11(2), 431–439. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/251234