วัฒนธรรมทางการเมืองตามบริบทของการตื่นตัวทางการเมือง ของประชาชนต่อสื่อสังคมออนไลน์
คำสำคัญ:
วัฒนธรรมทางการเมือง, ทุนนิยมเสรีประชาธิปไตย, การตื่นตัวทางการเมืองบทคัดย่อ
ระบบการเมืองของสังคมจะดำรงอยู่หรือพัฒนาขึ้นไปได้ ย่อมต้องอาศัยคนในสังคมนั้นมีวัฒนธรรมทางการเมืองที่เป็นแนวทางเดียวกันและเอื้ออำนวยต่อการดำรงอยู่ มีความพร้อมที่จะสืบสานการพัฒนาของระบบการเมืองของสังคมนั้นต่อไป วัฒนธรรมทางการเมืองจึงถือว่าเป็นตัวกำหนดแนวทางที่มีอิทธิพลสำคัญต่อพฤติกรรมทางการเมือง และมีบทบาทสำคัญในการทำให้ระบบการเมืองมีลักษณะแตกต่างกันไป ทั้งนี้แต่ละสังคมก็จะมีการปลูกฝังหล่อหลอมค่านิยมทางวัฒนธรรมทางการเมืองแตกต่างกันโดยสะท้อนถึงค่านิยม ความเชื่อ ปทัสถาน ระบบความคิดเชิงตรรกะ ถ่ายทอดปลูกฝังสืบเนื่องต่อกันจนกระทั่งเป็นที่ยอมรับและยึดถือเป็นแนวทางปฏิบัติปกติในชีวิตประจำวัน
วัฒนธรรมทางการเมืองของไทยผูกพันกับระบบการเมืองแบบไพร่ฟ้ามากกว่าการมีส่วนร่วม ทั้งนี้มองกันว่าเป็นสังคมวัฒนธรรมที่ถูกหล่อหลอมจากความเชื่อทางศาสนาทำให้ผู้คนมีความกตัญญูกตเวที เคารพผู้อาวุโส มีคติบรรพชนเรื่องบุญ วาสนา ความสุภาพอ่อนโยน แต่ต่อมาเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงจากวัฒนธรรมอำนาจนิยมอุปถัมภ์ไปสู่วัฒนธรรมทุนนิยมเสรีประชาธิปไตย และที่เป็นประเด็นก็คือ เมื่อใดที่เกิดการรัฐประหารหรือมีผลกระทบจากโครงสร้างหน้าที่ทางการเมืองก็เกิดคำถามมากมายและเป็นที่สนใจของคนทั่วไปอยู่เสมอ จนมีนำไปสู่การสื่อในสังคมออนไลน์ที่สามารถเกิดการรับรู้ได้รวดเร็วและขยายความกันอย่างต่อเนื่อง
เอกสารอ้างอิง
เก็ตถวา บุญปราการ และปัญญา เทพสิงห์. (2561). วิถีชีวิตและอัตลักษณ์ของชุมชนคีรีวง. สงขลา: การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 9.
ชัยอนันต์ สมุทรวณิช. (2538). ประชาธิปไตยกับอนาคตการเมืองไทย. กรุงเทพฯ: นำอักษรการพิมพ์.
_______. (2545). คู่มือการเรียนการสอนพลเมือง-พลเมืองโลก: การบูรณาการการเรียนรู้จากประสบการณ์จริงตามแนวทางรัฐธรรมนูญและพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
รังสรรค์ ธนะพรพันธุ์. (2538). สังคมเศรษฐกิจไทยในทศวรรษ 2550 ยุทธศาสตร์การพัฒนาในกระแสโลกานุวัตร. กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟพิมพ์.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2548). การเมืองการปกครองไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วันเพ็ญ บุญยืน. (2539). วัฒนธรรมทางการเมืองของนักศึกษาสถาบันอุดมศึกษาในจังหวัดเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการเมืองการปกครอง). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศิริสุดา แสงทอง. (2564). ความตื่นตัวทางการเมืองของคนรุ่นใหม่: จุดยืนประชาธิปไตยใหม่แห่งอนาคต. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(2), 296.
สมบัติ ธํารงธัญวงศ์. (2544). การเมือง: แนวความคิดและการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เสมาธรรม.
_______. (2537). วัฒนธรรมทางการเมืองของชนชั้นกลางในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สุนทรออฟเซ็ท.
สุรสิทธิ์ อุตบุรี. (2541). วัฒนธรรมทางการเมืองของชนชั้นกลางในเขต อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย (การศึกษาค้นคว้าแบบอิสระปริญญามหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Grabrial, A. A., & Sidney, V. (1965). The Civic culture: political attitudes and democrat in five nations. Boston: little. Brown and Company.
Robert, A. D. (1987). Modern Political Analysis. USA: Faculty of Political Science at Yale University.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ภาพหรือตารางหรือเนื้อหาอื่นๆ ของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้งแสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์ หากไม่เป็นไปตามข้อกำหนดเบื้องต้น ทางวารสารจะถอดบทความของท่านออกโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น

