MONKS’ BUDDHISM DISSAMINATION MODEL FOR APPROPRIATE LEARNING IN THE 21st CENTURY

Authors

  • Phrakhusirithammabandit Phanuwat Sankham) Mahachulalongkornrajavidhayalaya University
  • Phrakrupiphitsutatorn (Boonchuay Sirindharo) Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Phoonchai Punthiya Mahachulalongkornrajavidyalaya University

Keywords:

Dissemination, Buddhism, 21st Century

Abstract

          Objectives of this research were to develop model, context, general context and present situation and to analyze the suitable Buddhism propagation model of Thailand Sangha for appropriate learning in 21st century. The research methodology were Document Research and qualitative research by in-depth interview technique with semi -structured in-depth-interviewing 24 key informants and Focus Group Discussion with 12 specialists. The Data analysis were synthesized as common characteristics and joint conclusion.

           The results of this research were as follows; 1) In the past Buddhism dissemination model and development of Thailand Sangha were preaching. The development used ritual and ceremony as base for Buddhism dissemination and social development for building Thai spirit. 2) Context and general condition of learning in 21st century were based on human resource development to become to human who were completed both body and mind, wisdom, knowledge and morality. The ethics and culture were things to use for life balance and skill in art of living with others. 3) Analyze the suitable Buddhism dissemination model of Thailand Sangha for appropriate learning in 21st century were found that the supporters or boss could adjust Buddhism dissemination model for helping the monks who were missionary, developer for convenience to work their jobs via modern technology.

References

ดวงเดือน พันธุมนาวิน และเพ็ญแข ประจนปัจจนึก. (2520). จริยธรรมของเยาวชนไทย. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.

บรรเทา กิตติศักดิ์. (2542). จริยธรรมทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

บุญส่ง หาญพานิช. (2546). การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการความรู้ในสถาบันอุดมศึกษาไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ปอ. ปยุตฺโต). (2556). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทยฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วรภัทร์ ภู่เจริญ. (2547). คิดอย่างเป็นระบบและเทคนิคการแก้ปัญหา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อริยชน จำกัด.

วัลลภา จันทร์เพ็ญ. (2544). รูปแบบการจัดกิจกรรมเพื่อพัฒนาจริยธรรม ของนักศึกษาช่างอุตสาหกรรมตามแนวคิดการปรับพฤติกรรมทางปัญญา (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมาน งามสนิท. (2542). องค์ประกอบของการสื่อสารที่พึงประสงค์ตามแนวแห่งพุทธะ. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สุมาลี ชัยเจริญ. 2550. ศึกษาศักยภาพด้านการคิดของผู้เรียน ที่เรียนจากนวัตกรรมการ เรียนรู้ที่ส่งเสริมศักยภาพด้านการคิด (รายงานการวิจัย). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

Downloads

Published

2021-06-25

How to Cite

Phanuwat Sankham), P., (Boonchuay Sirindharo), P., & Punthiya, P. . . (2021). MONKS’ BUDDHISM DISSAMINATION MODEL FOR APPROPRIATE LEARNING IN THE 21st CENTURY. Journal of MCU Social Science Review, 10(2), 160–170. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/251073