มาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการควบคุมและส่งเสริมสัตว์เลี้ยงในประเทศไทย

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงสภาพปัญหาข้อเท็จจริงที่เกี่ยวกับ 1.การซื้อขายสัตว์เลี้ยงเป็นอาชีพหนึ่งที่มีคนนิยม โดยเฉพาะสุนัข แมว กระต่าย หนูตะเภา เป็นต้น 2. ปัญหาสัตว์เลี้ยงถูกปล่อยทิ้งปล่อยขว้าง  ขาดการดูแลเอาใจใส่ ซึ่งส่งผลก่อให้เกิดปัญหาของสังคม สัตว์เลี้ยงกลายเป็นสัตว์จรจัด อย่างเช่น สุนัข และแมว 3. ปัญหาสัตว์เลี้ยงสร้างความรำคาญให้กับบุคคลอื่น  เช่น ส่งเสียงดัง   ถ่ายมูลหน้าบ้านผู้อื่น  4. ปัญหาสัตว์เลี้ยงจำพวกหรือประเภทที่ดุร้ายไปทำร้ายบุคคลอื่น

            ผู้วิจัยได้ทำการศึกษาโดยสัมภาษณ์ประชากรกลุ่มตัวอย่าง ประกอบด้วย 4 กลุ่ม หลักๆได้แก่ กลุ่มที่ 1 คือ กลุ่มตัวอย่างจากประชาชนหรือประชาชนผู้เลี้ยงสัตว์เลี้ยง  กลุ่มที่ 2 คือ กลุ่มตัวอย่างจากองค์กรหรือหน่วยงานภาครัฐที่เกี่ยวข้อง 3 คือ กลุ่มตัวอย่างของผู้มีอำนาจบังคับใช้กฎหมาย  กลุ่มที่ 4 คือ นักวิชาการ อัยการ ผู้พิพากษาและอาจารย์ทางด้านกฎหมาย พบว่าประเทศไทยยังไม่มีกฎหมายที่เกี่ยวกับมาตรการทางกฎหมายที่เกี่ยวกับการควบคุมและส่งเสริมสัตว์เลี้ยงแต่มีพระราชบัญญัติที่เกี่ยวข้องกับสัตว์เลี้ยง ดังนี้ พระราชบัญญัติป้องกันการทารุณกรรมและการจัดสวัสดิภาพสัตว์ พ.ศ. 2557 แต่ไม่ได้บัญญัติหมวดที่ว่าด้วยมาตรการควบคุมและส่งเสริมสัตว์เลี้ยง และบทลงโทษกำหนดไว้

          ประเทศไทยเป็นประเทศนับได้ว่ามีความเมตตาปราณีซึ่งกันและกันจึงจำเป็นต้องมีมาตรการทางกฎหมายที่เกี่ยวกับการควบคุมและส่งเสริมสัตว์เลี้ยง โดยผู้เลี้ยงสัตว์ต้องขึ้นทะเบียนและทำประวัติสัตว์ทุกตัว มีการควบคุมจำนวนการเลี้ยง ซึ่งควรมีการเก็บภาษีสัตว์เลี้ยง ทั้งนี้มาตรการการลงโทษทางกฎหมายต้องบังคับใช้อย่างจริงจัง ดังนั้นประเทศไทยบัญญัติมาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการควบคุมและส่งเสริมสัตว์เลี้ยง ไว้ให้ชัดเจนและเป็นรูปธรรม เพื่อให้ผู้เลี้ยงสัตว์เลี้ยงได้เกิดความรับผิดชอบต่อสังคมมากขึ้น ไม่ปล่อยสัตว์เลี้ยงของตนไปสร้างความรำคาญต่อผู้อื่น