การพัฒนารูปแบบการยกระดับคุณภาพการบริหารจัดการวัดในนวสมัย

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ ) ศึกษาสภาพและปัญหาการบริหารจัดการวัด๒) เพื่อพัฒนารูปแบการยกระดับคุณภาพการบริหารจัดการวัดในนวสมัย และ ๓) เพื่อประเมินประสิทธิผลของรูปแบบการยกระดับคุณภาพการบริหารจัดการวัดในนวสมัยประชากรและกลุ่มตัวอย่าง คื เจ้าอาวาสคณะสงฆ์และกรรมการวัด จำนวน ๔๗ วัด จำนวน ค๕๑ รูป/คน เครื่องมือที่ใช้ประกอบด้วย แบบสอบถาม แบบสัเกต แบบสัมภาษณ์ แบบวัดความพึงพอใจ แบบบันทีกข้อมูลการปฏิบัติ และการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาคำความถี่ ค่ร้อยล่ะ คำเฉลี่ยคำส่วนเบี่ยงเนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) ผลการวิจัยพบว่า๑. สภาพและปัญหาการบริหารจัดการวัด โดยภาพรวมและรายด้านอยู่ในระดับปานกลาง (文 =๒.๗) ผลศึกษาจกวัตดีเด่นที่เป็นเลิศ พบว่า วัดที่ประสบความสำเร็จต้องมีการบริหาตน บริหารคน และบริหารงานโดยมีหลักคุณรรมป็นตัวส่งเสริม วัดยกระดับคุณภาพการบริหารจัดการได้ต้องมีการทำงานเป็นทีม มีแรงจูงใจและมีภาวะผู้นำเป็นตัวสนับสนุน๒.การพัฒนารูปแบการยกระดับคุณภาพการบริหารจัดการวัดในนวสมัยพบว่า รูปแบบเป็นการบูรณาการทฤษฎีภาวะผู้นำ แรงจูงใจ กรสร้างทีมงาน หลักคุณธรรมและภารกิจคณะสงฆ์โดยเป็นรูปแบบการกระดับการบริหารจัดการวัด ๖ ด้าน คือ ด ด้านการปกครอง ๒ ด้านการศาสนศึกษา ๓ ตันการศึกษาสงคราะห์ ๔ ด้นการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ๕ ด้านการสาธารณูปการและ ๖ ต้านการสาธารณะสงเคราะห์ซึ่งรูปแบบมีประสิทธิภาพ คือ คำดัชนีความสอดคล้อง (IOC)o.๘๐ และมีคำเฉลี่ยของระดับความพึงพอใจจกการกตลองใช้รูปแบบอยู่ในระดับมาก ( หิ =๔.๓ด)๓ ผลการประมินประสิทธิผลจกการใช้รูปแบบการยกระดับคุณภาพการบริหารจัดการวัดในนวสมัยพบว่ ผลการดำเนินการหลังการใช้รูปแบบเกิดผลสัมฤทธิ์และมีความเหมาะสมมากกว่าก่อนใช้รูปแบบ และมีผลการประเมินความพึงพอใจจากการใชจริง มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก(X=๔.๒๖ )