LOCAL DHARMIC PARADOX KNOWLEDGE TO CONTEMPORARY VISUAL ART

Authors

  • Chanya Udompramuan Burapha University

Keywords:

Local Dharmic Paradox, Buddhist Dharmic Paradox, Contemporary Visual Art

Abstract

This article focused to study on local dharmic paradox, development of local dharmic paradox for contemporary visual art, and reflection of contemporary visual art to changing of art. The results found that local dharmic paradox or mystery of local wisdom was transferred from writing to drawing on the religious places by workmanship of local craftsmen. The drawing were mixed from local, Buddhist Literature, tradition, and culture which depended on the difference time and local in each area. Later, the drawing were developed to contemporary visual art by influence of foreign art. Since, context of modern art and democracy made the drawing were large pictures on the wall, using color to cut the lines, gilding on the pictures, using light and shadow theory, and depiction the pictures with alphabet of local or Rattanakos in Period. Furthermore, in 21st century, the contemporary visual art was changed to contemporary plural art which was the new knowledge. Additionally, the trend after 21st century, new technology brought to more separation of art. Therefore, the local dharmic paradox and Buddhist dharmic paradox were neglected instead restoration and preservation. Also, the drawing were transferred and mixed with changing of art in each time.

References

กรรณิการ์ ตั้งตุลานนท์. (2561). การศึกษาวิเคราะห์จิตรกรรมฝาผนังในเชิงสัญวิทยา : กรณีศึกษาวัดสุวรรณาราม วัดทองธรรมชาติ วัดคงคาราม. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 14(ฉบับพิเศษ), 33-43.

กฤษณ์ ทองเลิศ. (2560). แนวทางการศึกษาการสื่อความหมายของงานภาพจิตรกรรมฝาผนังไทย. นิเทศสยามปริทัศน์, 10(10), 5-26.

กันต์ พูนพิพัฒน์. (2561). ชีวประวัติและผลงานช่างภาพ portrait และสารคดี ชื่อดังระดับโลก. เชียงใหม่ : FLUKE Graphic Design & Printing.

จิรวัฒน์ พิระสันต์. (2561). ศิลปกรรมและศิลปกรรมร่วมสมัย. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์, 5(1), 12-30.

ฉัตรสุรางค์ แก้วเป็นทอง. (2556). การวิเคราะห์เชิงเปรียบเทียบจิตรกรรมฝาผนังวัดภูมินทร์กับจิตรกรรมฝาผนังวัดหนองบัว จังหวัดน่าน (วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต สาขาทฤษฎีศิลป์). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ชมพูนุท ประศาสน์เศรษฐ. (2547). การอนุรักษ์ศิลปะโบราณวัตถุเบื้องต้น. กรุงเทพฯ : ภาควิชาโบราณคดี คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ไตรเทพ สหะขันธ์. (2562). ศึกษาอัตลักษณ์และความเชื่อในจิตรกรรมฝาผนังแบบพื้นบ้าน เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์สร้างสรรค์ (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวัฒนธรรมศาสตร์). มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ธนากรณ์ อุดมศรี. (2554). ปริศนาธรรม (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาศิลปไทย). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

บุรินทร์ เปล่งดีสกุล. (2554). พัฒนาการของจิตรกรรมฝาผนังอีสาน กรณีศึกษาจังหวัดขอนแก่น จังหวัดมหาสารคาม และจังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 3(1), 84-113.

พระครูปลัดพีระพันธ์ ธมฺมวุฑฺโฒ (ตรีศรี). (2562). พุทธจิตรกรรม: ประวัติพัฒนาการและอิทธิพลต่อวิถีชีวิตของประชาชน ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(10), 5272-5285.

พระคัมภีรญาณ อภิปุญโญ. (2555). คู่มือศึกษาภาพ ปฏิจจสมุปบาท แบบทิเบต แบบไทย แบบปริศนาธรรมไทย. กรุงเทพฯ : สถาบันบันลือธรรม.

ภูวษา เรืองชีวิน. (2561). จิตรกรรมฝาผนังพระอุโบสถวัดบุปผาราม อ.เมือง จ.ตราด: ภาพสะท้อนสัญลักษณ์อิทธิพลจีนที่ปรากฏในภาคตะวันออก. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล, 27(2), 261-279.

ยอดชาย พรหมอินทร์. (2562). ตำราจิตรกรรมไทยประเพณี. สงขลา : คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ.

ยุทธนา ไพกะเพศ. (2555). จิตรกรรมอีสาน (ยุคก่อนประวัติศาสตร์ถึงยุคร่วมสมัย). มหาสารคาม : คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสารคาม.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน.

ศิลป์ พีระศรี. (2550). ประวัติศาสตร์ศิลปะโดยสังเขป. นครปฐม : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สมพร ธุรี. (2557). จิตรกรรมฝาผนังภาคใต้ : คติความเชื่อในพระพุทธศาสนา. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการ วิจัย และงานสร้างสรรค์, 1(1) , 22-40.

______. (2560). นิธิปัญญา : ปริศนาธรรมแห่งพุทธมหาเจดีย์ วัดปัญญานันทาราม. กรุงเทพฯ : สถาพรบุ๊คส์.

สัญญา ศิริพานิช. (2557). อิทธิพลของปัญญาสชาดกที่มีต่อพุทธศิลปกรรมในเขตพุทธสถาน : กรณีศึกษาวัดในอำเภอเมืองเชียงใหม่. วารสารวิจิตรศิลป์, 5 (2), 133-183.

สุชาติ เถาทอง. (2548). จิตรกรรมฝาผนังริมฝั่งทะเลภาคตะวันออกของไทย (รายงานผลการวิจัย). ชลบุรี : มหาวิทยาลัยบูรพา.

สุธี คุณาวิชยานนท์. (2561). ศิลปะสมัยใหม่และร่วมสมัย : ตะวันตกและไทย. กรุงเทพฯ: คณะจิตรกรรมประติมากรรมและภาพพิมพ์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุเมธ ยอดแก้ว. (2560). สุนทรียภาพแห่งสภาวะอารมณ์. Veridian E-Journal มหาวิทยาลัยศิลปากร (ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ), 10 (3), 2811-2825.

สุรชัย จงจิตงาม. (2548). แนวคิดเรื่องความเป็นจริงในงานจิตรกรรมฝาผนังสมัยรัตนโกสินทร์. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาปรัชญา). เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

______. (2562). แนวคิดพุทธศาสนาของธรรมยุติกนิกายในจิตรกรรมฝาผนังตามพระราชดำริพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. วารสารวจิตรศิลป์, 10(1) , 48- 87.

สุรพล ดำริห์กุล. (2561). ประวัติศาสตร์และศิลปะล้านนา. กรุงเทพฯ : เมืองโบราณ.

สุวรรณี ดวงตา. (2551). ภาษากายจากจิตรกรรมฝาผนังสกุลช่างสงขลาที่วัดโพธิ์ปฐมาวาส อำเภอเมืองสงขลา วัดจะทิ้งพระ อำเภอสทิงพระ และวัดคูเต่า อำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลา (ศิลปนิพนธ์ศิลปบัณฑิต ภาควิชาทฤษฎีศิลป์). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

Downloads

Published

2020-12-23

How to Cite

Udompramuan, C. (2020). LOCAL DHARMIC PARADOX KNOWLEDGE TO CONTEMPORARY VISUAL ART. Journal of MCU Social Science Review, 9(4), 306–321. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/244857