การประยุกต์ใช้อรรถประโยชน์ทางการเมือง เพื่อความสุขของประชาชนภายใต้ฐานจริยศาสตร์
คำสำคัญ:
อรรถประโยชน์ทางการเมือง, ความสุขของประชาชน, จริยศาสตร์บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดทฤษฎีเกี่ยวกับอรรถประโยชน์ทางการเมืองเพื่อความสุขของประชาชนภายใต้ฐานจริยศาสตร์ 2) เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาชีวิตภายใต้ฐานจริยศาสตร์ ซึ่งประกอบด้วย 4 ด้าน คือ 2.1) การพัฒนาร่างกาย 2.2) การพัฒนาศีลธรรม 2.3) การพัฒนาจิตใจ และ 2.4) การพัฒนาปัญญา 3) เพื่อประยุกต์ใช้แนวคิดเกี่ยวกับอรรถประโยชน์ทางการเมืองเพื่อความสุขของประชาชนภายใต้ฐานจริยศาสตร์ ซึ่งประกอบด้วย 4 ด้าน คือ 3.1) อรรถประโยชน์ด้านการเมือง 3.2) อรรถประโยชน์ด้านเศรษฐกิจ 3.3) อรรถประโยชน์ด้านสังคม และ 3.4) อรรถประโยชน์ด้านจิตวิญญาณ ที่กล่าวมา ถือว่าเป็นโมเดลการขับเคลื่อนงานบริหารประเทศของรัฐบาลภายใต้ฐานจริยศาสตร์ ซึ่งกล่าวถึง หลักธรรมาภิบาลในการบริหาร ความเท่าเทียม ความเป็นธรรม และการลดความเหลื่อมล้ำในสังคม รวมถึงความประพฤติดีงาม การมีศีลธรรมจริยธรรมของผู้นำรัฐบาล นักการเมืองทุกระดับ ทั้งนี้ เพื่อตอบสนองเป้าหมายสูงสุดของชาติ คือ ความกินดี อยู่ดี มีสุขของประชาชน ปัจเจกบุคคล ชุมชน สังคม และประเทศชาติ บนฐานคติแห่งคุณค่าแท้จากอรรถประโยชน์ที่ได้รับผ่านนโยบายสาธารณะต่าง ๆ อย่างมีคุณภาพ มีประสิทธิภาพ มั่นคง มั่งคั่ง และยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
กองบริหารงานวิจัยและประกันคุณภาพการศึกษา. (2559). พิมพ์เขียว Thailand 4.0 โมเดลขับเคลื่อนประเทศไทสู่ความมั่งคั่งมั่นคงและยั่งยืน. สืบค้น 19 พฤษภาคม 2563, จาก http://www.libarts.up.ac.th/v2/img/Thailand-4.0.pdf
จินดารัตน์ โพธิ์นอก. (2557). หนังสือพิมพ์เดลินิวส์ วันศุกร์ที่ 21 พฤศจิกายน 2557. สืบค้น 19 พฤษภาคม 2563, จาก https://www.dailynews.co.th /article/282196
ธนพล บรรดาศักดิ์และคณะ. (2561). ความฉลาดทางจิตวิญญาณ: หัวใจสำคัญบนเส้นทางการศึกษาพยาบาล วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี พระพุทธบาทวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี พะเยา. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 6(3), 1284.
พระประยุทธ อริยวํโสและเกียรติศักดิ์ สุขเหลือง. (2561). การจัดการภาครัฐ: การเสื่อมศีลธรรมของคนในสังคมไทย. วารสารสมาคมศิษย์เก่า มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย,7(2), 80 - 81.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2556). การศึกษาทั่วไป เพื่อพัฒนามนุษย์ หนังสืออ่านประกอบ วิชาศึกษาทั่วไป. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พระมหาจู่ล้อม ชูเลื่อน. (2545). ความกล้าหาญทางจริยธรรมในการบำเพ็ญบารมีของพระโพธิสัตว์ในทศชาติชาดก (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.
พุทธทาส. (2530). ทศพิธราชธรรม: ธรรมบรรยายชุดทศพิธราชธรรม การตามรอยพระยุคลบาท โดยทศพิธราชธรรม. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.
วรรณา พ่วงพร้อม. (2561). สังคมนิยมเชิงจริยศาสตร์ของโทมัส ฮอบส์กับสังคมพุทธจริยศาสตร์. วารสารพุทธมัคค์ ศูนย์วิจัยธรรมศึกษา สำนักเรียนวัดอาวุธวิกสิตาราม, 3(2), 40.
ศักดิ์สิน อุดมวิทยไพศาลและคณะ. (2557). ทฤษฎีการตัดสินใจในการกำหนดนโยบายสาธารณะ. วารสารบัณฑิตศึกษา, 16(72), 7.
สัญญา เคณาภูมิ. (2560). แนวคิดอรรถประโยชน์ทางการเมือง. รัฐสภาสาร, 65(5), 63-72.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560 - 2564). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561 - 2580 (ฉบับย่อ). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช.). (2563). พระบรมราโชบายด้านการศึกษาในสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมหาวชิราลงกรณ บดินทรเทพยวรางกูร. สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช.). สืบค้น 18 พฤษภาคม 2563, จากhttps://www.nstda.or.th/th/publication/11244-education-act
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย 2560 (เล่ม 134 ตอนที่ 40 ก ราชกิจจานุเบกษา). กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
สุภกฤษ กุลชาติวิจิตร. (2563). รายงาน ตู้ปันสุข 77 จังหวัด 618 ตู้. สืบค้น 26 พฤษภาคม 2563, จาก https://web.facebook.com/bank.kulchartvijit
สุวิทย์ เมษินทรีย์. (2556). โลกเปลี่ยน ไทยปรับ. กรุงเทพฯ: ดับบลิวพีเอส.
________. (2563). โลกเปลี่ยน คนปรับ หลุดจากกับดัก ขยับสู่ความยั่งยืน. สืบค้น 26 พฤษภาคม 2563, จาก https://drive.google.com/file/d/1AmaGwWGn LV6aS2AM7RCRX5bixKANLQN4/view?fbclid=IwAR2wcYnnV__tJTO8zm_GCJOYqfFpV1GjwtyrtVAic01Kiypfxn17eo5DVew
Hildebrandt, L. S. (2011). Spiritual intelligence: Is it related to a leader's level of ethical development? (A dissertation of doctor of philosophy). Minnesota: Capella University.
King, D. B. (2008). Rethinking claims of spiritual intelligence: A definition, model, and measure (A Thesis of Master of Arts). Canada: Trent University.
Mill, J. S. (1949). The Classical Utilitarianism. New York: Hackett Publishing Company.
Popkin, R. H., & Stroll, A. (1993). Philosophy Made Simple. New York: Doubleday.
Zohar, D. & Marshall, L. (2000). SQ: Spiritual Intelligence the Ultimate Intelligence. New York: Bloomsbury.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2020 วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ภาพหรือตารางหรือเนื้อหาอื่นๆ ของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้งแสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์ หากไม่เป็นไปตามข้อกำหนดเบื้องต้น ทางวารสารจะถอดบทความของท่านออกโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น
