การจัดการบุคลากรภาครัฐ: กรณีศึกษาการย้ายเลขาธิการ สภาความมั่นคงแห่งชาติ

ผู้แต่ง

  • โสพิศ สืบศักดิ์

คำสำคัญ:

การจัดการบุคลากรภาครัฐ การโยกย้าย ข้าราชการระดับสูงในพลเรือนไทย

บทคัดย่อ

การศึกษาวิจัยเรื่องการจัดการบุคลากรภาครัฐ: กรณีศึกษาการย้ายเลขาธิการสภาความมั่นคงแห่งชาติ มีวัตถุประสงค์ 2 ประการ คือ ประการแรก เพื่อศึกษารูปแบบการจัดการบุคลากรภาครัฐในการแต่งตั้งโยกย้ายข้าราชการพลเรือนไทย ประการที่สอง เพื่อศึกษาระบบการจัดการบุลากรภาครัฐในการแต่งตั้งโยกย้ายข้าราชการพลเรือนไทยที่สอดคล้องเหมาะสมกับบริบทการจัดการภาครัฐของไทย การศึกษาวิจัยในเรื่องนี้ใช้แนวทางการวิจัยเชิงคุณภาพ เพื่ออธิบายปรากฏการณ์การแต่งตั้งโยกย้ายเลขาธิการสภาความมั่นคงแห่งชาติ ซึ่งเป็นข้าราชการระดับสูงในภาคพลเรือนไทยโดยใช้วิธีการหลากหลายเพื่อเก็บข้อมูลสำหรับผลการวิจัยในครั้งนี้มีข้อค้นพบว่า การแต่งตั้งโยกย้ายข้าราชการระดับสูงในภาคพลเรือนไทยจากอดีตถึงปัจจุบันการแทรกแซงจากฝ่ายการเมืองยังเป็นปัญหาหลักสำคัญประการหนึ่งของระบบบริหารราชการแผ่นดินทาให้ทาให้ระบบคุณธรรม และหลักการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดีในภาคพลเรือนไทยถูกมองข้าม เป็นการให้ความสำคัญกับระบบอุปถัมภ์ ลักษณะการดาเนินการแทรกแซงจากฝ่ายการเมืองในการแต่งตั้งโยกย้ายข้าราชการระดับสูง สรุปได้ดังนี้1. การดาเนินการตามขั้นตอนและกระบวนการโยกย้ายไม่ถูกต้องตามรูปแบบ ขั้นตอนวิธีการอันเป็นสาระสำคัญที่กฎหมายกำหนดไว้2. เป็นการใช้อำนาจดุลพินิจของผู้มีอำนาจทางการเมืองที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายโดยมิได้มีการพิจารณาอย่างรอบด้านเพื่อประโยชน์ต่อการบริหารราชการแผ่นดิน

References

คณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2546). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาระบบราชการไทย(พ.ศ.2546-พ.ศ.2550). กรุงเทพฯ: สานักพิมพ์กิตติเกียรติ ลิ่มอภิชาติ.
คณะกรรมการพิทักษ์ระบบคุณธรรม. (2552). รายงานการปฏิบัติงานรอบ 1 ปี. กรุงเทพฯ:สำนักพิทักษ์ระบบคุณธรรม สานักงาน ก.พ.
คณะกรรมาธิการศึกษา. (2555). ธรรมาภิบาลในการแต่งตั้งโยกย้าย:ศึกษากรณี กระทรวงมหาดไทย.สานักกรรมาธิการ 2, สานักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2543). การบริหารทรัพยากรมนุษย์แบบไทย ๆ. ภาคนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
วนิดา บุณยรัตน์. (2555). การย้ายข้าราชการกับความจาเป็นที่ต้องออกคาสั่ง. วารสารกรมประชาสัมพันธ์ คอลัมน์ใกล้ตัว ฉบับเดือนตุลาคม.
สำนักงาน ก.พ.,สถาบันพัฒนาข้าราชการพลเรือน. (2545). วัฒนธรรมและค่านิยมใหม่ในการทางานเพื่อประชาชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อาทิตย์.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2551). คู่มือแนะนำ คณะกรรมการพิทักษ์ ร ะ บ บคุณธรรม. นนทบุรี: สำนักพิทักษ์ระบบคุณธรรม.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2557). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย(ฉบับชั่วคราว)
พุทธศักราช 2557. (พิมพ์ครั้งที่ 1) กรุงเทพฯ: สานักการพิมพ์ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
สำนักพิทักษ์ระบบคุณธรรม. (ม.ป.ป.). (2552). รายงานการปฏิบัติงานรอบ 1 ปีแรก (2552).กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดบางกอกบล็อก.
เอกพร รักความสุข. (2559). การวิจัยเชิงคุณภาพ: หลักการและแนวคิด. กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์เดือนตุลา.
Abramson, M. The leadership factor. (1989). Public Administration Review. 49(6), 562-565.
Bogdan, R. C., and Biklen, S. K. (2003). Qualitative Research for Education (4th ed.).Boston : Allyn and Bacon.
Ivancevich, John M. (1997). Human resources management. Richard D. Irwin. Nigro, Felix. A., Nigro, Lloyd. & Kellough, Edward. J. (2007). The New Public Personnel Administration. 6 th ed. Belment, CA: Thomson Wadsworth.
Office of the Civil Service Commission. (2005). Driving government performance through strategic HRM. Bangkok: Physics Center Press Limited Partnership.
Stahl, O. Glenn. (1983). Public Personnel Administration (8th ed). New York: Harper and Row.
U.S. Office of Personnel Management. (April, 1999). Report of a special study on opportunity lost: Openness in the employment process.

เผยแพร่แล้ว

2020-04-25

How to Cite

สืบศักดิ์ โ. . (2020). การจัดการบุคลากรภาครัฐ: กรณีศึกษาการย้ายเลขาธิการ สภาความมั่นคงแห่งชาติ. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(2-02), 623–634. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/242252