A MODEL OF THE DHAMMARÃJÃ IN THAI’S SOCIETY

Authors

  • พระครูสุนทรเขมาภินันท์

Keywords:

Thammaracha, Thammaracha in Thai society, Thammaracha style in Thai society

Abstract

The objective of this research were 1) to study of Dhammarãjã In
Buddhism, 2) to study analyze of Dhammarãjã of Kings, the great of Thailand and
3) to analyze and propose a model of Dhammarãjã
related materials. In this research, data were analyzed by means of inductive and
descriptive interpretation based on five sociological theories: 1) Structural-function
theory, 2) Exchange theory, 3) Utility theory, 4) Conflict theory and 5)
Phenomenological theory.
The research findings were found as follows: The research findings were
found as follows: 1. The concept of Dhammarãjã to appear in Theravãda Buddhism
can be divided into the concept and religious model basically mean the Buddha
who ruled Sangha through Dhamma and the concept and pattern of the world
mean the leader or ruler who governs the country 2. Dhammarãjã in Thai society
was influenced by By Ashoka the Great was a master of the Kings to create Attahitasampatti
(accomplishment of his welfare) and Parahita-patipatti (practice for welfare
of his people). As regards the matter, in Thai society, there are 4 characteristics

References

กรมตารา กระทรวงธรรมการ. พระราชพงศาวดารกรุงธนบุรี แผ่นดินสมเด็จพระบรมราชาที่ 4 (พระ
เจ้าตากสิน). จุลศักราช 1128 ถึง 1144, 2472.
กรมศิลปากร. (2526). จารึกสมัยสุโขทัย กรมศิลปากรจัดพิมพ์เนื่องในโอกาสฉลอง 700 ปี ลายสือ
ไทยพุทธศักราช 2526. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร,
คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (2551). พระบรมธรรมิกราช. กรุงเทพฯ:
สานักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ชะม้อย คุมพล. (2553). การศึกษาวิเคราะห์เชิงพุทธจริยธรรมการบริหารราชการแผ่นดินในสมัย
รัชกาลที่ 1 ที่ปรากฏในไตรภูมิวินิจฉยกถา. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิต
วิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ดร.สุทิติ ขัตติยะ, วิไลลักษณ์ สุวจิตตานนท์. (2554). แบบแผนการวิจัยและสถิติ. กรุงเทพฯ: บจ.
ประยูรวงศ์พริ้นท์ติ้ง.
นครินทร์ แก้วโชติรุ่ง. (2556). “รูปแบบและหลักการของการปกครองในพระไตรปิฎก”. สารนิพนธ์
พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูโสภณปริยัติสุธี (ศรีบรรดร ถิรธมฺโม). (2553) “การศึกษาวิเคราะห์แนวคิดธรรมราชาตาม
หลักธรรมทางพระพุทธศาสนา”. รายงานวิจัย. ทุนอุดหนุนการวิจัยจากมหาวิทยาลัย
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, MCU RS 610654033.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) (2558).พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ (ชาระ-
เพิ่มเติม ช่วงที่ 1/ยุติ), พิมพ์ครั้งที่ 23, กรุงเทพฯ: สานักพิมพ์ผลิธัมม์ ในเครือบริษัท
สานักพิมพ์เพ็ทแอนด์โฮม จากัด.
มนูญ มุกข์ประดิษฐ์. (2547). “การศึกษาวิเคราะห์ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงอันเนื่องมาจาก
พระราชดาริกับหลักธรรมในพระพุทธศาสนา”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต.
บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาบาลี. ฉบับมหาจุฬาเตปิฏก . 2500.
กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุเทพ พรมเลิศ. (2553). “ศึกษาวิเคราะห์สังคมการเมืองในจักกวัตติสูตร”. สารนิพนธ์พุทธศาสตร
ดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
อานวย วีรวรรณ. (2555). “พระมหากษัตริย์ไทยกับพระพุทธศาสนา” กรุงเทพฯ: บริษัทอมรินทร์พ
ริ้นติ้งแอนด์พับลิซซิ่งจากัด.
Bertil Lintner. Blood Brothers: The Criminal Underworld of Asia. Macmillan
Publishers. ISBN 1403961549.
Blumer, Herbert (1966). Sociological Implications of the Thought of George Herbert
Mead. American Journal of Sociology. 71 (5) March 1966.
Chris Baker. Pasuk Phongpaichit. A History of Thailand. Cambridge University Press.
ISBN 0521816157.
Glaser, B. and Strauss, A. (1967). The Discovery of Grounded Theory, Hawthorne NY:
Aldine.

Published

2020-03-30

How to Cite

พระครูสุนทรเขมาภินันท์. (2020). A MODEL OF THE DHAMMARÃJÃ IN THAI’S SOCIETY. Journal of MCU Social Science Review, 6(2-01), 475–488. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/241128