ACCULTURATION FOR WAYS OF BUDDHIST PRACTICES AND TRADITIONS IN BORDER AREA BETWEEN THAILAND AND MYANMAR: PROMOTING ASEAN SOCIO-CULTURAL COMMUNITY IN THE CONTEXT OF MULTICULTURAL SOCIETY

Authors

  • พินิจ ลาภธนานนท์

Keywords:

acculturation, ASEAN community, multicultural society, border area, Thailand-Myanmar

Abstract

This article aims to study the process of acculturation for ways of Buddhist practices and traditions in the context of multicultural society by conducting field
research in Maesot District, Tak Province. It will analyze a possible way to promote ASEAN Socio-Cultural Community (ASCC) in border areas between Thailand and

Myanmar. The research finds that it is probable to promote the ASCC through interaction among ASEAN members who belong to the same religious sect because
their religion and culture are significant factors supporting their people to live together in peace. This can be expressed by the patterns of cultural integration of
building and using religious space as well as the phenomena of acculturation for ways of Buddhist practices and traditions among the Thai and Burmese monks and
laypeople. The lesson learned of religious integration and acculturation in Maesot will be very useful for the Thai people to prepare themselves for participating in
the ASCC and joining the ASEAN citizenship by having dignity and social equality.

References

ขวัญชีวัน บัวแดง. (2555). พื้นที่ทางศาสนาที่ชายแดนไทย-พม่า. กรุงเทพฯ: สานักงานกองทุน
สนับสนุนการวิจัย.
งามพิศ สัตย์สงวน. (2543.) หลักมานุษยวิทยาวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชูพินิจ เกษมณี. (2555). ความหลากหลายทางวัฒนธรรมในสังคมพหุลักษณ์. กรุงเทพฯ: กรม
ส่งเสริมวัฒนธรรม.
ฐิรวุฒิ เสนาคา. (2549). “โลกาภิวัตน์กับตรรกะใหม่ของความรุนแรง” วัฒนธรรมไร้อคติ ชีวิตไร้
ความรุนแรง. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
ถนอมศักดิ์ สู่ภิภักดิ์. (2546). “บทบาทของพระธรรมวิทยากรต่อการปลูกฝังและพัฒนาคุณธรรม
เยาวชน” ปริญญาสังคมสงเคราะห์ศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารและนโยบาย
สวัสดิการสังคม. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปาริชาด สุวรรณบุปผา. (2549). ศาสนเสวนา กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษาและพัฒนาสันติวิธี
มหาวิทยาลัยมหิดล.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2540). พุทธวิธีแก้ปัญหาเพื่อศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ:
สานักพิมพ์มูลนิธิพุทธธรรม.
แพรภัทร ยอดแก้ว. (2555). “คุณลักษณะพลเมืองอาเซียน” เอกสารประกอบการสอน รหัสวิชา
2000111 วิชาอาเซียนศึกษา (ASEAN Studies). คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์
มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ยศ สันตสมบัติ. (2556). มนุษย์กับวัฒนธรรม. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศุภสิทธิ์ วนชยางค์กูล. (2549). “พระภิกษุข้ามถิ่นอัตลักษณ์ข้ามแดน เปรียบเทียบพระภิกษุพม่า
และพระภิกษุ ไทใหญ่ในภาคเหนือของประเทศไทย” ปริญญาศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต.
บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2551). การศึกษาสังคมและวัฒนธรรม แนวความคิด วิธีวิทยา และทฤษฎี.
ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อมรา พงศาพิชญ์. (2547). ความหลากหลายทางวัฒนธรรม (กระบวนทัศน์และบทบาทในประชา
สังคม). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Appadurai, Arjun. (1996). Modernity at Large: Cultural Dimensions of Globalization.
Public Worlds Volume 1, Minneapolis, London: University of Minnesota
Press.
Dirlik, Arif. (2009). “Asians on the Rim: Transnational Capital and Local Community
in the Making of Contemporary Asian America,” in Jean Y.W., Shen Wu and
T. Chen (editors), Asian American Studies Now: A Critical Reader. Piscataway,
NJ: Rutgers University Press.
Thuzar, Moe. (2015). “ASEAN Community 2015: What’s In It For” ISEAS Perspective.
#9 (13 February 2015). Singapore: Institute of Southeast Asian Studies.

Published

2020-02-25

How to Cite

ลาภธนานนท์ พ. (2020). ACCULTURATION FOR WAYS OF BUDDHIST PRACTICES AND TRADITIONS IN BORDER AREA BETWEEN THAILAND AND MYANMAR: PROMOTING ASEAN SOCIO-CULTURAL COMMUNITY IN THE CONTEXT OF MULTICULTURAL SOCIETY. Journal of MCU Social Science Review, 6(2-01), 75–90. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/240073