AN ENVIRONMENTAL CONSERVATION IN BUDDHISM

Authors

  • ศราวุฒิ เมืองอินทร์

Abstract

The thematic paper entitled ‘An Environmental Conservation in Buddhism’ consists of two objectives as 1) to study the environmental concept in Buddhism and 2) to study the approach for an environmental conservation in Buddhism. The research was conducted through the qualitative research method based on the academics documents and the Buddhist Canon.

            The results revealed that the Buddhist environmental concept was found in the Buddhist Canon as the term called ‘parivāra’ or retinue. It refers to things that are existed around human, which is divided into 2 categories viz. 1) Natural Environment such as 1.1) the non-living environment or it is called the physical law and 1.2) the living environments - they are called the biological law, psychic law, karmic law and general law. 2) The Man-Made Environments are divided into 2 categories as 2.1) the concrete environment – religious buildings and religious objects, 2.2) the non-concrete environment – culture and laws. 

          Regarding the Buddhist approach for an environmental conservation in Buddhism, it is based on two guidelines as 1) the Seven Agreeable Things or Sappàya and 2) the Four Developments or Bhàvanà. According to the Seven Suitable Things or Sappàya, they are the suitable abode, suitable resort, suitable speech, suitable person, suitable food, suitable climate and suitable posture. And the Four Developments or Bhàvanà are 1) Physical Development, 2) Social Development, 3) Emotional Development and 4) Wisdom Development. It refers to Trainings for developing a suitable temple.

References

คณะกรรมการแผนกตำรา. (2550). มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม 1. พิมพ์ครั้งที่ 15. กรุงเทพมหานคร : มหามกุฏราชวิทยาลัย.
ดำรงราชานุภาพ. (2513). สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา. ตำนานพระพุทธเจดีย์. พระนคร : ศิลปาบรรณาคาร.
ป. ปลงสมบุญ. พจนานุกรม มคธ-ไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. ม.ป.ท.. ม.ป.ป..
ปิ่น มุทุกันต์. (2549). มงคลชีวิต. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร : สร้างสรรค์บุ๊คส์.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2548). คำวัด. กรุงเทพมหานคร : เลี่ยงเชียง.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต). (2545). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร : บริษัท สหธรรมิก จำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 16. กรุงเทพมหานคร : บริษัท เอส. อาร์. พริ้นติ้ง แมส โปรดักส์ จำกัด..
พระพุทธโฆสเถระ. (2548) .คัมภีร์วิสุทธิมรรค. แปลและเรียบเรียงโดย สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถร). พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร : ธนาเพรส.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2538). ธรรมะกับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร : บริษัทสหธรรมิก จำกัด.
พระศรีคัมภีรญาณ (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ). (2554). สารนิพนธ์พุทธศาสตรบัณฑิต ประจำปี 2554. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสัทธัมมโชติกะ ธัมมาจริยะ. (2539). ปรมัตถโชติกะ ปริเฉทที่ 9 เล่ม 1 สมถกรรมฐานทีปนี. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์ทิพยวิสุทธิ์.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย . (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2543). วินัยมุข เล่ม 3 (หลักสูตรนักธรรมชั้นเอก). พิมพ์ครั้งที่ 31. กรุงเทพมหานคร : มหามกุฏราชวิทยาลัย.
องค์การสหประชาชาติ. (2548). 60 ความสำเร็จขององค์การสหประชาชาติ. กรุงเทพมหานคร : องค์การสหประชาชาติ.

Published

2020-02-10

How to Cite

เมืองอินทร์ ศ. (2020). AN ENVIRONMENTAL CONSERVATION IN BUDDHISM. Journal of MCU Social Science Review, 6(2-03), 453–466. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/239740