พุทธนวัตกรรมการสื่อสาร : บาลีเพื่อปวงชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ คือ 1) เพื่อศึกษาอักษรที่สื่อความหมายภาษาบาลี 2) เพื่อสร้างพุทธนวัตกรรมการสื่อสาร : บาลีเพื่อปวงชน และ 3) เพื่อนำเสนอพุทธนวัตกรรมการสื่อสาร : บาลีเพื่อปวงชน เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ประกอบด้วยการวิจัยเชิงเอกสาร (Documentary Research) และภาคสนาม (Field Research) โดยออกแบบการเก็บข้อมูลด้วยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก (In-Depth Interview) กับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ (Key Informants) ประกอบด้วยผู้บริหารมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยและคณาจารย์จำนวน 12 รูป/คน จากนั้นนำมาวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) และนำเสนอผลการวิจัยด้วยวิธีพรรณาวิเคราะห์
ผลการวิจัยพบว่า 1) อักษรที่สื่อความหมายภาษาบาลี ประกอบด้วยอักษร 4 ชนิดที่มีความเกี่ยวเนื่องกันคือ (1) อักษรไทย จำนวน 41 ตัว ใช้โดยอนุโลมเพื่อเป็นสัญลักษณ์แทนเสียง (2) อักษรพราหมี กำหนดให้มีจำนวนเท่ากันกับอักษรไทยที่ใช้เขียนภาษาบาลี (3) อักษรกรีก จำนวน 24 ตัว และ (4) อักษรละตินจำนวน 26 ตัว โดยอักษรพราหมี กรีกและละติน ใช้ระบบการเขียนแบบอัลฟาเบติก 2) การสร้างพุทธนวัตกรรมการสื่อสาร : บาลีเพื่อปวงชน ประกอบด้วย (1) ลำดับอักษรในการสื่อความหมายภาษาบาลีคือ อักษรไทย อักษรพราหมี อักษรกรีกและละติน และ (2) การนำเสนอคำศัพท์ตามหมวดหมู่ที่มีความเกี่ยวเนื่องกัน มีการยกตัวอย่างคำศัพท์ที่แทนความหมายกันได้ และจัดกลุ่มคำศัพท์ที่มีความหลากหลายแต่มีความหมายอย่างเดียวกันให้อยู่ในหมวดหมู่เดียวกัน 3) การนำเสนอพุทธนวัตกรรมการสื่อสาร : บาลีเพื่อปวงชน ประกอบด้วย (1) การแสดงธาตุและอรรถแห่งธาตุภาษาบาลีด้วยอักษรไทยและความหมายในภาษาไทย พร้อมทั้งตัวอย่างประกอบ (2) ปริวรรตอักษรจากอักษรไทยไปสู่อักษรพราหมี กรีก และละตินตามลำดับ (3) เทียบเคียงเสียงอักษรตามความสอดคล้องของเสียงพื้นฐานประกอบกับสูตรการแปลงอักษร และ (4) ตรวจสอบความหมายของคำศัพท์ภาษาบาลีที่ปริวรรตเป็นอักษรละตินด้วยวิธีศัพทมูลวิทยา (Etymology) แล้วแสดงความหมายของคำศัพท์ภาษาบาลีด้วยภาษาอังกฤษ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ ยินยอมว่าบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร
เอกสารอ้างอิง
Bodhinanda, S. (1970). History of Buddhism. Bangkok: Bannakarn Publishing.
Bunyabhakdi, P. (1976). Self-Study Guide to Pāli Language. (2nd ed.). Bangkok: Prayoonwong Printing Press.
Coedes, G. (1964). The Legend of Thai Script. Bangkok: Gurusapha Publishing Organization, Suksapanit.
Koomkrong, V., & Phramaha Weeratis Varindho. (2018). A Critical of Pali Language in Thai Language. Journal of MCU Palisueksabuddhaghosa Review, 4(2), 77-88.
Lado, R. (1964). Language Teaching: A Scientific Approach. New York: McGraw-Hill.
Ministry of Education. (2009). Basic Education Core Curriculum 2008. Bangkok: Cooperative Printing Press of Thailand Ltd.
Phra Aggavangsa. (2003). Saddanīti Dhātumālā: The Principal Pāli Grammar Treatise. Nakhon Pathom: Thairaiwan Printing Ltd.
Phra Brahmagunabhorn (P. A. Payutto). (2018). Dictionary of Buddhism. Bangkok: Sahadhammika Company.
Phra Rajavaramuni (Phlo Aphakaro). (2010). Maha Learinig English. (7th ed.). Bangkok: Prayunsarnthai Printing Partnership Ltd.
Phraya Anuman Rajadhon. (1956). Science of Etymology. Bangkok: Rungruangdham Printing.
Punnotok, T. (2002). From Brahmi to Kharosthi Script in the Ye Dhamma Inscription at Nakhon Pathom. Damrong Journal of the Faculty of Archaeology Silpakorn University, 1(2), 234-263.
Sangsai, P., & Prasri, P. (2023). Buddhist Method Used to Communication Language. Journal of Setthawit Review, 3(1), 14-23.
Soonsakul, S. (2016). The Evolution of Thai Script: History and Development of the Thai Writing System. Retrieved May 16, 2025, from https://praphansarn.com/home/content/723#
Srinorawat, D. U. (2015). Language and Linguistics: Language and Translation. (2nd ed.). Bangkok: Thammasat University Press.
Wannapok, S. (2018). Why One Should Learn Pali. Retrieved May 15, 2025, from https://www.matichon.co.th/columnists/news_861354
