การทบทวนความขัดแย้งภายในแนวคิดการพัฒนาที่ยั่งยืนซึ่งหมายรวมถึงกรณีเศรษฐกิจพอเพียงของไทย
DOI:
https://doi.org/10.14456/jlapsu.2022.11คำสำคัญ:
การพัฒนาที่ยั่งยืน, เศรษฐกิจพอเพียง, ความขัดแย้งภายในแนวคิดการพัฒนาที่ยั่งยืนบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ อภิปรายแนวความคิดการพัฒนาที่ยั่งยืนซึ่งคงความขัดแย้งภายในตัวเองอยู่ โดยอาศัยการพรรณนาที่ยกเอาความแตกต่างทางบริบทในแง่ของตำแหน่งแห่งที่ เวลา สังคมวัฒนธรรมและความเป็นอัตวิสัยของปัจเจกบุคคลมาอภิปราย ว่ามีส่วนกำหนดให้เกิดการรับรู้และเข้าใจ รวมถึงการเรียกชื่อที่แตกต่างกันออกไป ก่อนหน้าการบัญญัติความหมายสากลของการพัฒนาที่ยั่งยืนหรือที่รับรู้กันในนามว่า “บรันท์แลนด์” ขึ้นในปี พ.ศ. 2530 ความคิดหลวม ๆ เกี่ยวกับการพัฒนาที่ยั่งยืนได้รับการอภิปรายและถกเถียงกันอย่างกว้างขวางบนฐานความขัดแย้งสำคัญสองประการ ประการแรกคือท่ามกลางนักวิชาการที่ให้ความสำคัญแก่ทรัพยากรธรรมชาติก่อน และกังวลว่าการนำทรัพยากรธรรมชาติมาใช้อย่างไม่จำกัดนั้น คือที่มาของความไม่ยั่งยืน ประการที่สองคือหมู่นักวิชาการที่เชื่อในความมุ่งมาดต่อการพัฒนา ว่าการกินดีอยู่ดีของมนุษย์ ต้องเริ่มจากการนำทรัพยากรธรรมชาติมาใช้เพื่อพัฒนาทางเศรษฐกิจก่อนเป็นสำคัญ ด้วยความขัดแย้งดังกล่าว ทำให้เกิดความพยายามพัฒนาแนวความคิดการพัฒนาที่ยั่งยืนที่เป็นสากลขึ้นมา เพื่อให้เกิดจุดประนีประนอมและเป็นบรรทัดฐานในการสร้างความสมดุลระหว่างกระบวนการพัฒนา ในขณะเดียวกันปรากฏอีกมุมมองหนึ่งที่เสนอทางเลือกในการมองแนวความคิดพัฒนาที่ยั่งยืน เป็นผลมาจากความเชื่อที่ว่า การพัฒนาที่ยั่งยืนนั้นหากมองจากฐานความแตกต่างทางบริบท เช่น สังคมและวัฒนธรรม เป็นต้น แนวความคิดดังกล่าวอาจตื้น ลึก หนา บางไม่เท่ากันในแต่ละบริบท โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาจแตกต่างออกไปจากความหมายสากลหรือ “บรันท์แลนด์” ดังนั้นการพัฒนาที่ยั่งยืนอาจสามารถมองได้อีกแง่ผ่านปฏิบัติการการพัฒนาของสังคมวัฒนธรรมท้องถิ่นเฉพาะ ที่รับรู้และให้คุณค่ากันเองภายใน ว่านั่นสื่อนัยของการเป็นการพัฒนาที่ยั่งยืนแล้ว เพราะถึงแม้จะมีชื่อเรียกแตกต่างกันออกไป แต่ทว่าจุดประสงค์ของการพัฒนานั้น อาจไม่ได้แตกต่างไปจากความหมายสากลนัก ตรงที่ยังคงเน้นการสร้างความสมดุลในการพัฒนาเป็นหลักอยู่ บทความนี้ยกตัวอย่างแนวความคิดเศรษฐกิจพอเพียงของประเทศไทยประกอบการอภิปราย
References
Arora, N. K., & Mishra, N. (2021). COP26: More challenges than achievements. Environmental Sustainability, 4, 585–588.
Bernstein, S. (2001). Ideas, social structure and the compromise of liberal environmentalism. European Journal of International Relations, 6(4), 464–512.
Brandon, P. S., & Lombardi, P. (2005). Evaluating sustainable development in the built environment. Blackwell Science.
Bulkeley, H., Jordan, A., Perkins, R. & Selin, H. (2013). Governing sustainability: Rio+20 and the road beyond. Environment and Planning C: Government and Policy 2013, 31, 958–970.
Camfield, L., Masae, A., McGregor, J. A. & Promphaking, B. (2013). Cultures of aspiration and poverty? Aspirational inequalities in northeast and southern Thailand. Social Indicators Research, 114, 1049–1072.
Carley, M., & Christie, J. (2000). Managing sustainable development (2nd ed.). Earthscan.
Connelly, S. (2007). Mapping sustainable development as a contested concept. Local Environment, 12(3), 259–278.
Elliott, J. A. (1999). An introduction to sustainable development (2nd ed.). Routledge.
Hadden, J., & Seybert, L. (2016). What’s in a norm? Mapping the norm definition process in the debate on sustainable development. Global Governance, 22, 249–268.
Hamstead, M., & Quinn, M. (2005). Sustainable community development and ecological economics: Theoretical convergence and practical implications. Local Environment, 10(2), 141–158.
Jitsanguan, T. (2008). Study on sufficiency economy movement: Lessons learned from 40 sufficiency economy communities. Office of the National Economic and Social Development Board. [in Thai]
Krook, M. L., & True, J. (2010). Rethinking the life cycle of international norms: The United Nations and the global promotion of gender equality. European Journal of International Relations, 18(1), 103–127.
McGregor, A. (2009). New possibilities? Shifts in post-development theory and practice. Geography Compass, 3(5), 1688–1702.
McKinnon, K. (2008). Taking post-development theory to the field: Issues in development research, Northern Thailand. Asia Pacific Viewpoint, 49(3), 281–293.
McMichael, P. (2016). Development and social change (6th ed.). Sage.
Ministry of Foreign Affairs. (1994). The Earth Summit’s agenda for change. Amarin Corporation.
Ministry of Natural Resources and Environment. (2013). An introduction to sustainable development.Amarin Corporation.
Noy, D. (2011). Thailand’s sufficiency economy: Origins and comparisons with other systems of religious economics. Social Compass, 58(4), 593–610.
Piboolsravut, P. (2004). Research note: Sufficiency economy. ASEAN Economic Bulletin, 21(1), 127–134.
Redclift, M. (1987). Sustainable development: Exploring the contradictions. Routledge.
Schumacher, E. F. (1993). Small is beautiful: A study of economics as if people mattered. Vintage.
Silva, K., Janta, P., & Chollacoop, N. (2022). Points of consideration on climate adaptation of solar power plants in Thailand: How climate change affects site selection, construction and operation. Energies, 15(171), 1-22.
Srivastava, J. (2011). “Norms” of sustainable development: Predicament and the problematique. India Quarterly, 67(2), 93–110.
Villalba, U. (2013). Buen Vivir vs development: A paradigm shift in the Andes?. Third World Quarterly, 34(8), 1427–1442.
Vogler, J. (2020). The international politics of COP26. Scottish Geographical Journal, 136(1–4), 31–35.
Wanasilp, W., & Tangvitoontham, N. (2015). The relationship between the understanding of philosophy of sufficiency economy and the living standard: The case study of a sufficiency economy community in Lower Northern Region of Thailand. International Journal of Business and Economic Development, 3(1), 87–95.
Watene, K. (2016). Valuing nature: Māori philosophy and the capability approach. Oxford Development Studies, 44(3), 287–296.
WCED. (1987). Our common future. Oxford University Press.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2022 Thaenphan Senaphan Buamai
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียน แต่วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ ขอสงวนสิทธิ์ในการเป็นผู้ตีพิมพ์เผยแพร่เป็นครั้งแรก
