การเปรียบเทียบการดำเนินนโยบายการคุ้มครองแรงงานข้ามชาติ ภายในประเทศไทยและอินโดนีเซีย

บทคัดย่อ

          การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์และเปรียบเทียบสถานการณ์จากการนำกฎระเบียบและข้อตกลงด้านการคุ้มครองแรงงานข้ามชาติไปปฏิบัติในประเทศไทยและอินโดนีเซีย และเสนอแนะแนวทางการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่รัฐด้านการคุ้มครองแรงงาน ซึ่งใช้ระยะเวลาการศึกษา 12 เดือน โดยสำรวจและรวบรวมข้อมูลผ่านแหล่งข้อมูลจากเอกสารและเว็บไซต์ต่างๆ พร้อมกับสัมภาษณ์เชิงลึกด้วยคำถาม
กึ่งโครงสร้างผ่านตัวแทนประเทศละ 45 คน และการสนทนากลุ่มประเทศละ 50 คน
(5 ครั้ง) ซึ่งเป็นตัวแทนลูกจ้าง นายจ้าง นักวิชาการ และองค์การระหว่างประเทศ

          การวิจัยนี้มุ่งเน้นด้านนโยบายการคุ้มครองแรงงานข้ามชาติ  แนวทางการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่รัฐ  องค์การภาครัฐ การบังคับใช้กฎหมาย และการปฏิบัติงานตามระบบการคุ้มครองแรงงาน ซึ่งพบว่า ประเทศไทยมีความพยายามปรับปรุงนโยบายและกฎหมายที่เกี่ยวข้อง ซึ่งการคุ้มครองแรงงานกลับมีข้อจำกัดในการบังคับใช้กฎหมายในทางปฏิบัติ แรงงานข้ามชาติก็มีเพิ่มขึ้นภายใต้การจำกัดสิทธิและเสรีภาพในการรวมกลุ่มสหภาพแรงงานควบคู่กับความท้าทายที่รัฐบาลกำลังเผชิญกับปัญหาการค้ามนุษย์ ส่วนรัฐบาลอินโดนีเซียกำลังปรับปรุงระบบประกันสังคมให้ครอบคลุมถึงลูกจ้างนอกระบบและให้บริการจัดหาลูกจ้างตามคำเรียกร้องของสหภาพแรงงาน  ซึ่งองค์การภาครัฐอินโดนีเซียเองก็มีข้อจำกัดในด้านกฎระเบียบ การตรวจแรงงาน และการแทรกแซงทางการเมือง ทั้งนี้ การยกระดับขีดความสามารถในการแข่งขันของประเทศพร้อมกับการคุ้มครองแรงงานกำลังเป็นความท้าทายของรัฐบาลทั้งสองประเทศในเวลานี้ ขณะเดียวกันกฎหมายที่มุ่งเน้นควบคุมการทำงานของแรงงานข้ามชาติและสิทธิการจัดตั้งสหภาพแรงงานจำเป็นต้องได้รับการพิจารณาในทุกมิติควบคู่กับการจำกัดดุลยพินิจของเจ้าหน้าที่รัฐภายใต้เงื่อนไขเชิงภูมิศาสตร์