การเปรียบเทียบคำยืมในภาษาไทใหญ่

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้ได้ศึกษาเปรียบเทียบคำยืมในภาษาไทใหญ่ ซึ่งได้แก่ คำยืมภาษาพม่า คำยืมภาษาบาลี-สันสกฤต และคำยืมภาษาอังกฤษ   โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเปรียบเทียบวิธีการยืมคำ ลักษณะคำยืม  และปัจจัยที่ทำให้เกิดการยืมคำ โดยได้เลือกศึกษาข้อมูลจาก Shan – English Dictionary, Picture  Dictionary,  พจนานุกรมไทใหญ่-ไทย  และพจนานุกรมไทย-ไทใหญ่  ซึ่งผลจากการศึกษาพบว่า ทางด้านวิธีการยืมคำนั้นมีวิธีการต่าง ๆ ได้แก่ การยืมแบบทับศัพท์   ซึ่งพบในคำยืมภาษาพม่า   ภาษาบาลี-สันสกฤต   และภาษาอังกฤษ,   การยืมแบบทับศัพท์แต่ใช้รูปแบบการเรียงคำตามหลักภาษาไทใหญ่ ซึ่งพบในคำยืมภาษาพม่า และภาษาอังกฤษ,  การยืมคำผ่านภาษาพม่า ซึ่งพบในคำยืมภาษาบาลี-สันสกฤต,  การแปลศัพท์คำยืม ซึ่งพบในคำยืมภาษาอังกฤษ, และการบัญญัติศัพท์ใหม่ ซึ่งพบในคำยืมภาษาอังกฤษ  ทั้งนี้วิธีการยืมคำที่พบมากที่สุด คือ การยืมแบบทับศัพท์  ทางด้านลักษณะคำยืมจากข้อมูลพบว่า  คำยืมทั้ง 3 ภาษามีลักษณะร่วมกัน   คือ  มีทั้งคำยืมที่เป็นคำเดี่ยว,  คำยืมที่เป็นการประกอบคำระหว่างคำยืมภาษาเดียวกัน,  คำยืมที่เป็นการประกอบคำระหว่างคำยืมกับภาษาไทใหญ่,  และคำยืมที่เป็นการประกอบคำระหว่างคำยืมกับคำยืม  ทั้งนี้ลักษณะคำยืมที่พบมากที่สุดในทั้ง 3 ภาษา คือ ลักษณะคำยืมที่เป็นคำเดี่ยว  ทางด้านปัจจัยที่ทำให้เกิดคำยืม พบว่ามีปัจจัยต่าง ๆ  ได้แก่  ปัจจัยด้านการเมืองการปกครอง ซึ่งพบในคำยืมภาษาพม่า และภาษาอังกฤษ, ปัจจัยด้านศาสนาและความเชื่อ ซึ่งพบในคำยืมภาษาพม่า ภาษาบาลี-สันสกฤต และภาษาอังกฤษ,  ปัจจัยด้านการศึกษาและวิชาการ ซึ่งพบในคำยืมภาษาพม่า ภาษาบาลี-สันสกฤต และภาษาอังกฤษ,  ปัจจัยด้านความทันสมัยและเทคโนโลยี ซึ่งพบในคำยืมภาษาพม่า ภาษาบาลี-สันสกฤต และภาษาอังกฤษ,  ปัจจัยด้านความใกล้ชิดทางสภาพแวดล้อม ซึ่งพบในคำยืมภาษาพม่า,  และปัจจัยด้านการรับวัฒนธรรมตะวันตก ซึ่งพบในคำยืมภาษาอังกฤษ ทั้งนี้ปัจจัยที่ทำให้เกิดการยืมคำมากที่สุด คือ ปัจจัยด้านศาสนาและความเชื่อ การศึกษาและวิชาการ และปัจจัยด้านการเมืองการปกครอง ตามลำดับ