The Acceptance of Sex Tourism in Thailand
Keywords:
Sex Tourism, Acceptance Element, AcceptanceAbstract
The purpose of this research was to study the acceptance of sex tourism in Thailand and the factors affecting its acceptance. The sample consisted of 400 Thai citizens in Bangkok with Thai nationality aged 20 years and over, selected by using two-stage cluster sampling and quota sampling. They were divided into groups according to their areas in Bangkok to collect information. The data were collected by using a questionnaire and analyzed by one-way analysis of variance and multiple regression analysis using the Enter method. The results showed that age and level of education had a statistically significant difference in sex tourism acceptance at a 0.05 level. Also, Generation Z
(=3.761, S.D.=0.479) accepted sex tourism more than Generation X (
= 3.705, S.D.=0.449) and baby boomers
(=3.391, S.D.=0.602). The participants with an education level lower than a bachelor's degree (
=3.509, S.D.=0.558) accepted sex tourism less than a bachelor's degree or equivalent (
=3.692, S.D.=0.543). In addition, the social norms (Beta=0.406), characteristics of novelty (Beta=0.225), and social structure (Beta=0.147) affected the acceptance of sex tourism in Thailand.
References
กัญญานัฐ ปิ่นเกษ. (2561). การศึกษาปัจจัยส่วนบุคคล ปัจจัยด้านสภาพแวดล้อมในการทำงาน และปัจจัย ด้านคุณภาพชีวิตในการทำงาน ที่ส่งผลต่อความผูกพันต่อองค์กรของพนักงานระดับปฏิบัติการการท่าเรือ (สารนิพนธ์มหาบัณฑิต). ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ
ฉัตรฑริกา นภาธนาพงศ์ และรัศมีจันทร์ เสาวคนธ์. (2565). กฎหมายตีตราตีค่า Sex worker. สืบค้น 15 กุมภาพันธ์ 2566, จาก https://tdri.or.th/2022/06/time-to-rethink-prostitution-act/
ณภัทร งามวิลัย. (2558). การศึกษาการยอมรับนวัตกรรมแท็บเล็ตเพื่อการเรียนการสอนในระดับประถมศึกษาของครูสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา จังหวัดกำแพงเพชร (รายงานผลการวิจัย). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ธานี ชัยวัฒน์. (2564). ข้ามเคลื่อนเลื่อนย้าย: พลวัตผู้ค้าบริการทางเพศข้ามชาติในอาเซียน. กรุงเทพฯ: มติชน.
พรทิพย์ อำพัฒน์ และหัชชากร วงศ์สายัณห์. (2561). ปัญหาโสเภณีในพื้นที่กรุงเทพมหานคร. ใน โครงการประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานระดับชาติของนักศึกษา ด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ครั้งที่ 1 (หน้า 577-587). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
พรอุษา ประสงค์วรรณะ. (2556). การศึกษาชุมชนต้นแบบต่างศาสนาที่อยู่ร่วมกันอย่างสันติในแขวงวัดกัลยาณ์ เขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต). อยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภัทรดนัย พิริยะธนภัทร. (2559). การศึกษาปัจจัยด้านประชากรศาสตร์ ด้านพฤติกรรมผู้บริโภคและปัจจัยด้านเว็บไซต์พระเครื่องพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ที่มีผลต่อการตัดสินใจเช่าหรือประมูลพระเครื่องออนไลน์ (E-COMMERCE) (รายงานผลการวิจัย). ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ภัทรานิษฐ์ เหมาะทอง, วนิดา ทองโคตร และสุพรรณี อึ้งปัญสัตวงศ์. (2560). การกำหนดขนาดตัวอย่างสูตร Yamane (รายงานผลการวิจัย). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วรารัตน์ โพธิสมบัติ. (2558). การยอมรับค่านิยมหลักกรมการแพทย์ของบุคลากรโรงพยาบาลประสาทเชียงใหม่ (สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วิสัชนา บัวละบาล. (2556). การศึกษาปัจจัยสําคัญที่มีอิทธิพลต่อการซื้อเครื่องสําอางบํารุงผิวกายของผู้ชายในเขตอําเภอเมืองจังหวัดขอนแก่น (รายงานผลการวิจัย). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สกฤษฏ์ ช่องประเสริฐ. (2559). การรับรู้การสนับสนุนจากองค์กรที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีต่อองค์กรของพนักงานบริษัทสินก้าวคอนสตรั้คชั่น จำกัด (สารนิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
สุภัญชลี อ้นไชยะ. (2560). รูปแบบความสัมพันธ์ของปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีต่อผลการดำเนินงานของธุรกิจโรงแรมของมหาวิทยาลัยราชภัฏในประเทศไทย (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
สุรพงษ์ คงสัตย์ และธีรชาติ ธรรมวงค์. (2551). ความรู้ความเข้าใจต่อหลักเกณฑ์การรับรองคุณภาพของสำนักงานบัญชีที่มีอิทธิพลต่อการปฏิบัติติตามองค์ประกอบของระบบคุณภาพสำนักงานบัญชีในจังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา, 15(2), 195-209.
สำนักบริหารการทะเบียน กรมการปกครอง. (2565). สถิติจำนวนประชากร. สืบค้น 15 กุมภาพันธ์ 2566, จาก https://stat.bora.dopa.go.th/stat/statnew/statMONTH/statmonth/#/displayData
Centers for Disease Control and Prevention. (2022). Sex Tourism. Retrieved February 8, 2023, from https://wwwnc.cdc.gov/travel/page/sex-tourism
Edward Herold, Rafael Garcia, & Tony DeMoya. (2001). Female Tourists and Beach Boys Romance or Sex Tourism. Annals of Tourism Research, 28(4), 978-997
Hair Jr., J.F., Black, W.C., Babin, B.J. & Anderson, R.E. (2009). Multivariate Data Analysis (7th ed.). Prentice Hall: Upper Saddle River.
Holden, A. (2017). Sex tourism as an instrument of development policy: An analysis. In Tourism and Development in Sub-Saharan Africa (pp. 161-182). Springer: Cham.
Jeong, J. Y., & Lee, K.-Y. (2023). Is Sex Tourism Intention Uncontrollable? The Moderating Effects of Ethics and Law. Journal of Travel Research, 62(3), 578–592.
Leheny, D. (1995). A political economy of Asian sex tourism. Annals of Tourism Research, 22(2), 367-384.
Smith, A. B. (2015). Religious Beliefs and Sexual Behaviors in Tourism: A Case Study of Private Sector. Journal of Tourism and Religion, 7(2), 134-150.
Smith, J. A. (2019). Social Change and Attitudes towards Sex Tourism: A Case Study of Urban Residents. Journal of Sociological Research, 10(2), 123-145.
Smith, J., Johnson, M., Brown, A., & Lee, C. (2019). Sex tourism: A comparative study of attitudes among tourists and locals. Journal of Travel Research, 46(3), 256-269.
Teixeira, R. & DeSouza, R., (2018). Attitudes towards sex tourism: A cross-cultural perspective. Tourism and Hospitality Research, 18(2), 123-135.
Zhang, H., & Wang, L. (2016). Economic impact and acceptance of sex tourism: A case study of a tourist destination in Southeast Asia. Journal of Sustainable Tourism, 15(4), 567-580.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Faculty of Management Science Pibulsongkram Rajabhat University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฎพิบูลสงคราม
บทความที่ลงพิมพ์ใน วารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฎพิบูลสงคราม ถือว่าเป็นความเห็นส่วนตัวของผู้เขียนคณะบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย ผู้เขียนต้องรับผิดชอบต่อบทความของตนเอง
