การศึกษาศักยภาพองค์ประกอบของการท่องเที่ยวเชิงสืบสาน อำเภอโพนพิสัย จังหวัดหนองคาย
คำสำคัญ:
ทรัพยากรการท่องเที่ยว, ศักยภาพการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสืบสาน, องค์ประกอบของทรัพยากรการท่องเที่ยว, ความพร้อมขององค์ประกอบการท่องเที่ยวบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ เป็นการศึกษาศักยภาพองค์ประกอบของทรัพยากรการท่องเที่ยวเชิงสืบสานของ อำเภอโพนพิสัย จังหวัดหนองคาย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาบริบทและสำรวจทรัพยากรทางการท่องเที่ยวเชิงสืบสานของอำเภอโพนพิสัย จังหวัดหนองคาย 2) เพื่อศึกษาศักยภาพองค์ประกอบของการท่องเที่ยวเชิงสืบสาน อำเภอโพนพิสัย จังหวัดหนองคาย เครื่องมือในการเก็บข้อมูลคือ การสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลหลักประกอบไปด้วย ตัวแทนหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน ภาคชุมชน
และนักวิชาการ ด้วยรูปแบบการสำรวจเชิงพื้นที่ (Area Frame Survey)
ผลการวิจัยพบว่า อำเภอโพนพิสัยจังหวัดหนองคายเป็นแหล่งท่องเที่ยวเมืองรองที่มีศักยภาพสูง เพราะเป็นจังหวัดชายแดนที่เชื่อมต่อกับเมืองหลวงของประเทศลาว มีแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์
เชิงวัฒนธรรม มีขนบธรรมเนียมประเพณีที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนาน ครบเครื่องไปด้วยวิถีถิ่นซึ่งสมาชิก
ในชุมชนยังคงอนุรักษ์ไว้ ทั้งหมดนี้มีความโดดเด่นที่เป็นเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม ประเพณีท้องถิ่น
และกิจกรรมในชุมชน อีกทั้งยังมีสิ่งอำนวยความสะดวก มีภูมิทัศน์ของสถานที่ท่องเที่ยว สมาชิกในชุมชน
มีความเป็นมิตร และพร้อมที่จะร่วมสืบสานขนบธรรมเนียม ประเพณี และประวัติศาสตร์ของจังหวัด
ผลการวิจัยยังพบอีกว่า อำเภอโพนพิสัย จังหวัดหนองคาย มีศักยภาพที่จะพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสืบสาน อีกทั้งยังมีองค์ประกอบของการท่องเที่ยวต่าง ๆ เพียงพอต่อการรองรับนักท่องเที่ยว อย่างไรก็ตามเพื่อการพัฒนา
ที่เต็มศักยภาพ อำเภอโพนพิสัยควรมีการพัฒนาศักยภาพทางด้านการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยวเพิ่มเติม และควรมีการจัดด้านกิจกรรม (Activities) ที่จะสร้างประสบการณ์ที่น่าประทับใจให้นักท่องเที่ยว
เอกสารอ้างอิง
Akbar, S. N. (2016). Is rural tourism important to Malaysian tour operators? Tourism, Leisure and Global Change. 3, 153-162.
Aumchai, D., & Bodeerat, C. (2020). Potential development guidelines of sustainable community-based tourism: A case study in Pho Prathap Chang Sub-district, Pho Prathap Chang district, Phichit province. Journal of local governance and innovation, 4(2), 235 – 252.
Boyd, S.W. (2002). Cultural and heritage tourism in Canada: Opportunities, principles and challenges. Tourism and Hospitality Research, 3(3), 211-233.
Brain, P., et al. (2012). Cultural and heritage tourism: A handbook for community champions. Ontario, Canada: Ministry of Cultural and Heritage.
Buhalis, D. (2000). Marketing the competitive destination in the future. Tourism Management. 21(1), 97-116.
Charoenwong, P. (2007). Cultural resource management in community development. Bangkok: Community Archeology Book Project.
Chon, K. S. (2014). Recent advances in tourism marketing research. Routledge.
Christou, E., (2005). Heritage and cultural tourism: A marketing-focused approach in International cultural tourism: Management, implication and cases. Oxford, UK: Elsevier.
Dallen, J. T. (2006). Relationships between tourism and international boundaries. In: H. Wachowiak (ed.), Tourism and Borders: Contemporary issues, policies, and international research. Burlington: Ashgate, pp. 9-18.
Deery, M. J. (2012). Rethinking social impacts of tourism research: A new research agenda. Tourism Management. 33, 64-73.
Department of Cultural Promotion. (2016). The Promotion and Preservation of Intangible Cultural Heritage Act of 2016 and the Convention on the Preservation of Intangible Cultural Heritage of 2003. Bangkok: Intangible Cultural Heritage Preservation Group,
Di Foggia, G. (2012). Business implications of local development policies: The case of Dubai and the travel industry. Theoretical and Empirical Research in Urban Management, 7(4), 78-91.
Duhamel, P. N. (2020). The development of Songkhla old town heritage potential to valued add for old town historical tourism. Nakhon Lampang Buddhist’s Journal, 9(2), 52 – 64.
Hokpunna, W., Luangna, A., & Charernwong, T. (2006). Development of research questions for tourism development with participation from all parties. Case study of Ubon Ratchathani Province. Mukdahan Province and Savannakhet Province. (Complete research report). Office of the Science Promotion Commission Research and innovation.
Hollinshead, K. (1992). ‘White’ gaze, ‘red’ people – visions: the disidentification of ‘indian’ in cultural tourism. Leisure Studies, 11, 43-64.
Jirojphan, W., Sakunapat, P., & Cheyakiwong, K. (2008). Northern cultural heritage. Bangkok: Saengdao.
Liu, R. J. (2013). Laiwu, tourism cooperatives create profits based on the specialty of each village. Farmers Daily, August 20th, available at: http://theory.gmw.cn/201308/20/content_ 8653344.htm.
Lo, M. C. (2017). Tourists’ perspectives on hard and soft services towards rural tourism destination competitiveness: Community support as a moderator. Tourism and Hospitality Research, (online first), 1-19
McIntosh, Robert W.; and Goeldner Charles R. (1984). Tourism: Principles, Practices, Philosophies. New York: John Wiley & Sons.
McNulty, Robert & Koff, Russell (2014). Cultural Heritage Tourism, Partners for Livable Communities. Washington DC.
Ministry of Tourism and Sports. (2006). Tourism and sports strategy 2004-2008. Retrieved on 15 June 2023, from http://www.mots.go.th/tourism/index.php?section=profile§ion _id= 30&category=stvi&cate_id=96.
Office of the National Economic and Social Development Council. (2022). (Final Report) Project to develop a statistical data system and indicators for use in government administration according to the national strategy, Issue 5: Tourism. Academic Service Center of Chulalongkorn University.
Praichanjit, S. (2004). Cultural resource management in community development. Bangkok: Faculty of Social Work Thammasat University.
Rattanachaiyanon, R. (2007). Conservation and sustainable development of local cultural heritage in an integrated cross-disciplinary approach. Bangkok: Amarin Printing and Publishing.
Richard, G. (Ed.). (2005). Cultural tourism in Europe. Wallingford, UK: CAB International.
Richards, G. (Ed.). (1996). Cultural tourism in Europe. Oxford University Press, USA.
Spencer, D. M. (2019). The economic consequences of community support for tourism: A case study of a heritage fish hatchery. Tourism Management, United Nations Educational, Scientific and Cultural Organizations [UNESCO], (1972). Convention concerning in protection of the world cultural and natural heritage, adopted by the General Conference at its seventeenth session (pp. 34, 221-230). Paris: WHC2001/WS/2. Retrieved July 17, 2009, from http://whc.unesco.org/archieve/convention-en.pdf.
Weiler, B., & Hall, C. M. (1992). Special interest tourism. Belhaven Press.
Wongmontha, S. (2022). Promoting contemporary tourism in the era of big data. Bangkok: College of Management University of Phayao.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
