การสวมรองเท้าจากมุมมองคติชนวิทยา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ค้นหาคำตอบว่าเพราะเหตุใดโสคราตีส
ที่เป็นนักปราชญ์ชาวกรีกในสมัยโบราณจึงไม่สวมรองเท้าตลอดชีวิต และ 2) ค้นหา
คำตอบว่าเพราะเหตุใดพระมหากษัตริย์ในหลายประเทศจึงเสด็จพระราชดำเนินด้วยพระบาทเปล่าไม่ได้ ผลการวิจัยพบว่า สาเหตุที่โสคราตีสไม่สวมรองเท้าตลอดชีวิตเกิดจากความเชื่อแต่โบราณว่า เทพเจ้ามีรัศมีเจิดจ้าและเป็นของร้อน มนุษย์จะถูกเผาไหม้เป็นจุณถ้าหากมองเห็นพระองค์ เทพเจ้าจึงต้องปลอมตัวเป็นอื่นทุกครั้งที่เสด็จลงสู่มนุษยโลก
การทรงฉลองพระบาทที่ช่วยป้องกันไม่ให้พระบาทสัมผัสกับพื้นดินโดยตรงจึงกลายมาเป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของทวยเทพ และเป็นเครื่องแบ่งแยกระหว่างเบื้องสูงกับสามัญชนด้วย ส่วนสาเหตุที่พระมหากษัตริย์ในหลายประเทศเสด็จพระราชดำเนินด้วยพระบาทเปล่าไม่ได้ เกิดจากความเชื่อในลัทธิไศเลนทร์ว่า พระมหากษัตริย์อยู่ในฐานะเป็นเทพเจ้าไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา อันนำไปสู่ขนบธรรมเนียมประเพณีของทางราชสำนักไทย พม่า เขมร และเวียดนาม ได้แก่ การรักษาความบริสุทธิ์ในพระราชวังและราชธานี การห้ามไม่ให้สามัญชนมองหรือแตะต้องพระองค์ การป้องกันไม่ให้สรีระทุกส่วนของพระมหากษัตริย์สัมผัสหรือตกลงพื้นดิน รวมถึงระเบียบแบบแผนที่พระมหากษัตริย์ต้องทรงฉลองพระบาทเมื่อเสด็จพระราชดำเนินไปตามที่ต่าง ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดไฟไหม้
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ต้นฉบับทุกเรื่องที่พิมพ์เผยแพร่ได้รับการตรวจสอบความถูกต้องทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ (Peer Peview) เฉพาะสาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ การตีพิมพ์บทความซ้ำต้องได้รับการอนุญาตจากกองบรรณาธิการเป็นลายลักษณ์อักษร
References
กิ่งแก้ว อัตถากร. (2553). เอกสารการเรียนการสอนรายวิชา 776603 หัวข้อพิเศษทาง
คติชนวิทยา (Selected Topics in Folklore) ภาคการศึกษาที่ 2 ปีการศึกษา
-2554. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
กิ่งแก้ว อัตถากร. (2558). บางเรื่องจากข้อคิดงานเขียนประกอบการสอนวิชาคติชนวิทยา.
พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2538). คึกฤทธิ์พูด. กรุงเทพฯ: เจ.ฟิล์ม.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2544). สามก๊กฉบับนายทุน ตอน เบ้งเฮ็กผู้ถูกกลืนทั้งเป็น (พิมพ์
ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ดอกหญ้า 2000.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2548). ฝรั่งศักดินา. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คพับลิเคชั่นส์.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2553). สามนคร. นนทบุรี: ดอกหญ้า 2000.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2556ก). ถกเขมร. นนทบุรี: ดอกหญ้า 2000.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2556ข). สามก๊กฉบับนายทุน ตอน โจโฉ นายกฯ ตลอดกาล
(พิมพ์ครั้งที่ 13). นนทบุรี: ดอกหญ้า 2000.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2557). เรื่องของลัทธิและนิกาย. นนทบุรี: ดอกหญ้า 2000.
คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2561). พม่าเสียเมือง (พิมพ์ครั้งที่ 19). นนทบุรี: ดอกหญ้า 2000.
เจือง ถิ หั่ง. (2561). สุราปกรณัม. เชียงใหม่: ลานนาการพิมพ์.
เจือง ถิ หั่ง. (2562). กำเนิดพรหมจารี: กรณีศึกษาเปรียบเทียบนิทานเวียดนาม
เรื่อง “เสาะเสื่อ” กับนิทานไทยเรื่อง “ท้าวเต่า”. เชียงใหม่: ลานนาการพิมพ์.
โจเซฟ แคมพ์เบลล์, และ บิลล์ มอยเยอร์ส. (2551). พลานุภาพแห่งเทพปกรณัม [The
Power of Myth] (พิมพ์ครั้งที่ 2) (บารนี บุญทรง, ผู้แปล). นนทบุรี: อมรินทร์
พริ๊นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
พระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จ. (2521). รวมเรื่องพระร่วง พระราชนิพนธ์
พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว. กรุงเทพฯ: มูลนิธิมหามกุฎราช
วิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์.
เพลโต. (2550). วันสุดท้ายของโสคราตีส [The last days of Socrates] (กิ่งแก้ว อัตถากร,
ผู้แปล). นนทบุรี: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
เพลโต. (2555). ซิมโพเซียม [Symposium] (กิ่งแก้ว อัตถากร, ผู้แปล). นนทบุรี: อมรินทร์
พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ศักดิ์ศรี แย้มนัดดา. (2547). ภารตนิยาย. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
เสฐียรโกเศศ. (2512). พันหนึ่งทิวา. กรุงเทพฯ: อักษรไทย.
เสฐียรโกเศศ-นาคะประทีป. (2551). หิโตปเทศ. กรุงเทพฯ: ศยาม.