กลองยืน-กลองหลอน: เทคนิคการบรรเลงของปราชญ์ดนตรีมังคละในจังหวัดพิษณุโลก

บทคัดย่อ

บทความวิจัยฉบับนี้นำเสนอส่วนหนึ่งในการวิจัยเรื่อง “พัฒนาชุดการสอนปฏิบัติกลองยืน-กลองหลอนตามวิถีปราชญ์มังคละในจังหวัดพิษณุโลก” โดยมีวัตถุประสงค์ศึกษาเทคนิคกลองยืน-กลองหลอน จากนายเต้า มีนาค และนายประโยชน์ ลูกพลับ ใช้วิธีวิจัยและพัฒนา เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยวิธีการสังเกต การสัมภาษณ์ คัดเลือกกลุ่มผู้ให้ข้อมูลแบบเจาะจง จำนวน 2 คน จากปราชญ์ชาวบ้านที่มีความรู้ในดนตรีมังคละ นำเสนอผลการวิจัยเชิงพรรณนาวิเคราะห์
ผลการวิจัยพบว่า เทคนิคการบรรเลงกลองยืน-กลองหลอนของจังหวัดพิษณุโลก มี 4 เทคนิค คือ 1) เทคนิคการจับไม้ 2) เทคนิคการวางมือ 3) เทคนิคบรรเลงเสียงในเสียงต่าง ๆ และ 4) เทคนิคตำแหน่งในการบรรเลงบนกลองยืน-กลองหลอน มีเทคนิคการบรรเลง
ไม่แตกต่างกัน มีเสียงที่ใช้ในการบรรเลงกลองยืน 4 เสียง และกลองหลอน 3 เสียง ซึ่งมีเสียงที่เรียกต่างกัน 1 เสียง คือ หนืด/ติง2 ซึ่งเกิดจากการพัฒนาให้มีความเข้าใจได้ง่ายตามความเห็นของปราชญ์มังคละในแต่ละบุคคล