ภาพรวมการศึกษาภาษาไทยถิ่นใต้
Main Article Content
บทคัดย่อ
วัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้คือรวบรวมและสังเคราะห์ผลการศึกษาเกี่ยวกับภาษาไทยถิ่นใต้เพื่อแสดงสถานภาพปัจจุบัน รวมทั้งเสนอแนะแนวทางที่สามารถเกิดขึ้นได้ในอนาคต งานวิจัยจำนวน 133 รายการ สะท้อนให้เห็นว่ามีการศึกษาภาษาไทยถิ่นใต้ครบแล้วทั้ง 14 จังหวัด ได้แก่ กระบี่ ชุมพร ตรัง นครศรีธรรมราช นราธิวาส ปัตตานี พังงา พัทลุง ภูเก็ต ยะลา ระนอง สงขลา สตูล และสุราษฎร์ธานี รวมทั้งยังมีการศึกษาในพื้นที่ที่เชื่อมต่อกับภาคใต้ของประเทศไทยด้วย ได้แก่ ภาคกลางของประเทศไทยและตอนบนของประเทศมาเลเซีย โดยภาพรวมผู้วิจัยพบว่ามีการศึกษาค่อนข้างมากกรณีภาษาไทยถิ่นนครศรีธรรมราช ภาษาไทยถิ่นสงขลา และภาษาไทยถิ่นสุราษฎร์ธานี แต่มีการศึกษาค่อนข้างน้อยกรณีภาษาไทยถิ่นใต้อื่น ๆ ข้อค้นพบแสดงให้เห็นว่า ระบบเสียงพยัญชนะและสระของภาษาไทยถิ่นใต้แต่ละถิ่นมีลักษณะคล้ายคลึงกัน ในขณะที่ระบบเสียงวรรณยุกต์แบ่งออกเป็น 3 รูปแบบ การศึกษาเกี่ยวกับคำ/ไวยากรณ์/ความหมายดำเนินการศึกษาแล้วในหลายประเด็น นอกจากนี้ยังพบแนวแบ่งเขต/เขตปรับเปลี่ยนระหว่างภาษาไทยถิ่นกลางและไทยถิ่นใต้บริเวณจังหวัดรอยต่อของภาคกลางและภาคใต้ (ประจวบคีรีขันธ์ ชุมพร ระนอง) งานวิจัยที่สามารถดำเนินการศึกษาในอนาคตได้ คือ ศึกษาภาษาไทยถิ่นใต้ที่ยังมีผลการศึกษาค่อนข้างน้อย หรือ ปรับเปลี่ยนวิธีการในการศึกษาให้เหมาะสมกับยุคสมัย ข้อค้นพบที่เกิดขึ้นนอกจากจะทันสมัยแล้ว ยังมีความน่าเชื่อถือมากยิ่งขึ้นด้วย
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ต้นฉบับทุกเรื่องที่พิมพ์เผยแพร่ได้รับการตรวจสอบความถูกต้องทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ (Peer Peview) เฉพาะสาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ การตีพิมพ์บทความซ้ำต้องได้รับการอนุญาตจากกองบรรณาธิการเป็นลายลักษณ์อักษร
References
กัลยา ติงศภัทิย์, ม.ร.ว..(2525). หน่วยที่ 15 ภาษาและภาษาย่อยในประเทศไทย. เอกสาร
การสอนชุดวิชาภาษาไทย 3 หน่วยที่ 7 – 15 สาขาวิชาศึกษาศาสตร์.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
กุณฑลีย์ ไวทยะวณิช. (2534). การศึกษาเรื่องศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้ จังหวัดยะลา ปัตตานี
และนราธิวาส. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจารึกภาษาไทย
ภาควิชาภาษาตะวันออก บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เกศมณี เทพวัลย์. (2526). แนวแบ่งเขตภาษาไทยถิ่นกลางกับภาษาไทยถิ่นใต้โดยใช้
วรรณยุกต์เป็นเกณฑ์. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชา
ภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จริยา สมนึก. (2525). ระบบเสียงภาษาถิ่นย่อยของจังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์
อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จริยา หนูตีด. (2554). การจัดกลุ่มภาษาไทยถิ่นใต้ด้วยเกณฑ์สระสูง พยัญชนะต้นและ
พยัญชนะท้าย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. ภาษาศาสตร์ บัณฑิต
วิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
จเรวัฒน์ เจริญรูป. (2548). หน่วยเสียงต่อเนื่องฐานเพดานแข็งในภาษานครศรีธรรมราช.
วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. จังหวัดนครศรีธรรมราชฯ:
มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
เจริญขวัญ ธรรมประดิษฐ์. (2524). การใช้ลักษณะทางสัทศาสตร์ของสระสูงในการแบ่งเขต
ภาษาถิ่นในจังหวัดตรัง กระบี่ พังงา และภูเก็ต. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร
มหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฉันทัส ทองช่วย. (2536). ภาษาและวัฒนธรรมภาคใต้. กรุงเทพมหานคร : โอเดียนสโตร์.
ฌัลลิกา มหาพูนทอง. (2539). การกำหนดแนวแบ่งเขตภาษาไทยถิ่นใต้ตะวันออกกับภาษา
ไทยถิ่นใต้ตะวันตก โดยใช้พยางค์ที่มีสระเสียงยาวกับพยัญชนะท้าย // และ
//. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิต
วิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐวุฒิ พงศ์จันทรเสถียร. (2539). การแปรของสระสูงในภาษาสงขลาตามตัวแปรทาง
สังคม. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย สายภาษา.
จังหวัดสงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ดวงใจ เอช. (2529). ภูมิศาสตร์คำศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้จังหวัดสุราษฎร์ธานีและ
นครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์
บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ตามใจ อวิรุทธิโยธิน. (2559). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์เรื่องภาพรวมการศึกษาภาษาไทย
ถิ่นใต้. จังหวัดปัตตานี: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ธีระพันธ์ ล. ทองคำ กัลยา ติงศภัทิย์ จิมมี่ แฮริส เจอรี่ เกนี่ย์ ฑะณัน จันทรุพันธ์
วรนุช พันธุ์พงศ์ สุดาพร ลักษณียนาวิน (2521). รายงานการวิจัยเสียงและระบบเสียงในภาษาไทยถิ่นใต้ จังหวัดสุราษฎร์ธานี 16 อำเภอ. กรุงเทพมหานคร : โครงการวิจัยภาษาไทยและภาษาพื้นเมืองถิ่นต่าง ๆ สถาบันภาษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประภาพรรณ เสณีตันติกุล. (2528). การศึกษาเรื่องศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้จังหวัด
สุราษฎร์ธานี นครศรีธรรมราช และสงขลา. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร
มหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปาลีรัฐ ทรัพย์ปรุง. (2537). การแปรของเสียง () ในภาษาถิ่นสงขลา เขตชุมชนเมือง ตา
ปัจจัยทางสังคม. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์
บัณฑิตวิทยาลัย . กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เปรมจิต ชนะวงศ์. (2545). ภาษาไทยถิ่นใต้. นครศรีธรรมราช : สถาบันราชภัฏ
นครศรีธรรมราช
ภิญโญ จิตต์ธรรม. (2513). ภาษาถิ่น. สงขลา : วิทยาลัยครูสงขลา.
ระพีพรรณ ใจภักดี. (2535). ภูมิศาสตร์คำศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้จังหวัดนครศรีธรรมราช
สงขลา และพัทลุง. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์
บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เรืองสุข คงทอง. (2549). แนวแบ่งเขตระหว่างภาษาไทยถิ่นกลาง ภาษาไทยถิ่นใต้ และ
ภาษาผสมไทยถิ่นกลาง-ไทยถิ่นใต้: การแปรของวรรณยุกต์ตามกลุ่มอายุ.
วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย.
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรรณพร ทองมาก. (2526). แนวแบ่งเขตภาษาไทยถิ่นกลางกับภาษาไทยถิ่นใต้โดยใช้ศัพท์
เป็นเกณฑ์. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิต
วิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิจินตน์ ฉันทะวิบูลย์. (2499). ความแตกต่างระหว่างภาษากรุงเทพและภาษาสงขลา.
วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย.
กรุงเทพ ฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภฤกษ์ หอมแก้ว. (2540). การแปรของ () ในภาษาไทยถิ่นนครศรีธรรมราชตามตัวแปร
อายุและทัศนคติต่อภาษา. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชา
ภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจิน แก้วกลม. (2539). การแปรของการออกเสียงหน่วยเสียงพยัญชนะต้นระเบิดไม่ก้องมี
ลมของผู้พูดภาษาถิ่นพัทลุงที่มีอายุต่างกัน. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต
สาขาวิชาภาษาไทย. จังหวัดสงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
สุนีย์พร เลิศกุลทานนท์. (2534). ภูมิศาสตร์คำศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้จังหวัดพังงาและ
กระบี่. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิต
วิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวรรณรัตน์ ราชรักษ์. (2556). การแปรของสระสูงยาว ในภาษาถิ่น
นครศรีธรรมราชตามตัวแปรอายุ เพศ และวัจนลีลา. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร
มหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อภิชญา แก้วอุทัย. (2551). การศึกษาการแปรของเสียง () และ () ในภาษาไทยถิ่น
สงขลาตามปัจจัยทางสังคม. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาไทย บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อัครา บุญทิพย์. (2535). ภาษาไทยถิ่นใต้. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
บางเขน.
Brown, J. M. (1965). From Ancient Thai to Modern Dialects. Bangkok : Social
Science Association Press of Thailand.
Diller, A. (1976). Toward a Model of Southern Thai Diglossic Speech Variation.
Ph.D. Dissertation, Cornell University.