The History of Muslim of The Chao Phraya Basin
Main Article Content
Abstract
This academic article aims to study the history and background of the Thai Muslims in the central part of Thailand by gathering information from historically significant documents, research, and academic texts that recorded the story of the first Muslim settlers under the Ayutthaya period by sailing to trade in the Chao Phraya River basin. The Muslims have a variety of careers, such as government, trading, farming, and fishery. The Muslims came to have a good relationship with the Ayutthaya period with various nationalities such as Persian, Arabian, Malay, and Cham. Areas in the Chao Phraya River basin since the Ayutthaya, Thonburi, and Rattanakosin periods are abundant and prosperous. As a result, an increasing number of Muslims settling in this region consists of Muslims from many nationalities who have traveled to pursue a career and resided in the central part of Thailand from the past until they became Thai people.
The study of the history of Muslims in the Chao Phraya River basin found that Muslims lived together in a large community along the canal because they came to trade and settle in the Ayutthaya area through sailing in that period. Muslims have the same faith, ministering, and various
occupations and have played an important role in Thailand's society,
economy, and politics from the Ayutthaya period until now. A Muslim
community was already found living in the Thonburi and Rattanakosin
period due to it being a commercial outpost town, and there was also a community of Muslims from Pattani living there. In each period, the Muslims will cooperatively build a place of worship that is the spiritual anchor of the people in the communities and a source of religious learning in order for the people adhere to good morals and be moral people of the land.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
All published manuscripts have been verified by peer-peer professors in the fields of humanities and social sciences. Reprinting of the article must be authorized by the editorial staff.
References
กุสุมา รักษ์มณี. (2554). ราชการุญบางยี่ขัน. กรุงเทพฯ: สหพัฒนการพิมพ์.
คณะกรรมการชำระประวัติศาสตร์ไทย สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี. (2534). คำให้การ
ขุนหลวงวัดประดู่ทรงธรรม เอกสารจากหอหลวง. กรุงเทพฯ: เอกสาร
จากหอหลวง.
จิดาพร แสงนิล. (2548). การศึกษาชุมชนมุสลิมในจังหวัดพระนครศรีอยุธยาในสมัยอยุธยา
(พุทธศตวรรษที่ 19-23). กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
จิตรสิงห์ ปิยะชาติ. (2554). อยุธยา แผ่นดินประวัติศาสตร์ชาติไทย รวมประวัติศาสตร์
อาณาจักรอยุธยาที่คนไทยควรรู้. กรุงเทพฯ: ยิปซี.
จุฬิศพงศ์ จุฬารัตน์. (2544). บทบาทและหน้าที่ของขุนนางท่าขวาในสมัยอยุธยาถึงสมัย
รัตนโกสินทร์ (พ.ศ.2153-2435). ดุษฎีนิพนธ์ อ.ด. (วิชาประวัติศาสตร์).
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฉัตราภรณ์ พิรุณรัตน์. (2535). พัฒนาการของบางกอกฝั่งตะวันตก พ.ศ. 2325-2369
วิทยานิพนธ์ อ.ม. (อเชียตะวันออกเฉียงใต้). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา. (2551). พงศาวดาร เรื่อง ไทย
รบพม่า (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: มติชน.
ทิพวรรณ จันทรสถิตย์. (2547). ธนบุรี จากอดีตสู่ปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: สำนักศิลปะและ
วัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
นันทวรรณ ภู่สว่าง. (2529). สถานภาพของชนมุสลิมในอยุธยาสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 17.
กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พลับพลึง คงชนะ. (2538). เจ้าพระยาบวรราชนายกกับประวัติศาสตร์สยาม.
กรุงเทพฯ: ศูนย์วัฒนธรรม สาธารณรัฐอิสลามแห่งอิหร่าน.
มุสลิมไทยโพสต์. (2561, มีนาคม 1). ประวัติมัสยิดอันซอริซซุนนะห์ บางกอกน้อย.
http://gallery.muslimthaipost.com/?cid=18
เรืองศิลป์ หนูแก้ว. (2546). ความเป็นสังคมนานาชาติของกรุงธนบุรี ระหว่าง พ.ศ. 2310-
ปริญญานิพนธ์ ศศ.ม. (ประวัติศาสตร์ไทย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย
ศรีนครินทรวิโรฒ.
วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี. (2562, สิงหาคม 25). แผนที่แสดงอาณาบริเวณลุ่มแม่น้ำ
เจ้าพระยา เป็นแม่น้ำสายสำคัญของประเทศไทย เปรียบเสมือนสายเลือดสำคัญ
ของประเทศ. https://th.wikipedia.org/ /wiki/แม่น้ำเจ้าพระยา
วิวัฒน์ ร้อยศรี (ผู้ถ่ายภาพ). มัสยิดกุฎีช่อฟ้า เป็นมัสยิดที่สำคัญและเก่าแก่ในสมัยกรุง
ศรีอยุธยา ตั้งอยู่ทางทิศใต้บริเวณรอบนอกเกาะเมืองพระนครศรีอยุธยา.
เมื่อวันที่ 8 มกราคม 2564.
วิวัฒน์ ร้อยศรี (ผู้ถ่ายภาพ). มัสยิดนูรุ้ลยะมาล เป็นที่ตั้งของชุมชนมุสลิมทางทิศเหนือ
บริเวณรอบนอกเกาะเมืองพระนครศรีอยุธยา. เมื่อวันที่ 8 มกราคม 2564.
วีณา เอี่ยมประไพ. (2550). รายงานการวิจัย เรื่อง วิถีชีวิตชุมชนคลองบางกอกน้อย.
กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ศิวราช กบิลคาม. (2560). อิสลามจากคาบสมุทรอาระเบีย สู่แผ่นดินชาวสยาม.
กรุงเทพฯ: นัทชาพริ้นติ้ง.
ศันสนีย์ วีระศิลป์ชัย. (2554). “สี่แผ่นดิน” กับเรื่องจริงในราชสำนักสยาม (พิมพ์ครั้งที่ 4).
กรุงเทพฯ: มติชน.
สันติ เสือสมิง. (2553, พฤศจิกายน 10). มัสยิดต้นสน (กุฎีใหญ่) ตั้งอยู่ริมคลองบางหลวงฝั่ง
เหนือเป็นมัสยิดเก่าแก่ในสมัยกรุงธนบุรี. https://alisuasaming.org/
main/?p=1683
สันติ เสือสมิง. (2553, พฤศจิกายน 10). มัสยิดบางหลวง (กุฎีขาว) เป็นศาสนสถานของ
ชุมชนมุสลิมที่สำคัญในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น ตั้งอยู่ริมคลองบางหลวงฝั่งใต้
ตรงข้ามวัดหงส์รัตนาราม. https://alisuasaming.org/main/?p=1683
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2545). ก่อนจะถึงฝั่งธนฯ ในเวียงวังฝั่งธนฯ ชุมชนชาวสยาม.
กรุงเทพฯ: มติชน.
สุภัทร สุคนธาภิรมย์ ณ พัทลุง. (2530). ประวัติศาสตร์ตระกูลสุลต่านสุลัยมาน.
กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
สุวนัช ศรีสง่า. (2558). วารสารครบรอบ 70 ปี อิสลามศรีอยุธยา. พระนครศรีอยุธยา:
โรงเรียนอิสลามศรีอยุธยามูลนิธิ.
เสาวนีย์ จิตต์หมวด. (2541). กลุ่มชาติพันธุ์มุสลิมในธนบุรี. วารสารสงขลานครินทร์
ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 4(1), 63-78.
สำนักงานคณะกรรมการอิสลามประจำกรุงเทพมหานคร. (2556, ธันวาคม 12). มัสยิด
บางอ้อตั้งอยู่ในเขตบางพลัด เป็นมัสยิดที่เก่าแก่ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์.
https://masjid.islamicbangkok.or.th/masjid/id/
สำราญ ผลดี. (2559). ประวัติศาสตร์ชุมชนมุสลิมฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยาสมัย
รัตนโกสินทร์ถึงปัจจุบัน ศึกษาพื้นที่บางกอกน้อยและบางกอกใหญ่ ดุษฎีนิพนธ์
ปร.ด (ไทยศึกษา). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
อาณัติ อนันตภาค. (2557). สุลต่านลุ่มทะเลสาบสงขลา เรื่องราวของกลุ่มขุนนางไทยเชื้อ
สายแขกที่มีบทบาทสำคัญต่อประเทศไทย. กรุงเทพฯ: ยิปซี.
อิมรอน มะลูลีม. (2538). วิเคราะห์ความขัดแย้งระหว่างรัฐบาลไทยกับมุสลิมใน
ประเทศไทย: กรณีศึกษากลุ่มมุสลิมในเขตจังหวัดชายแดนภาคใต้.
กรุงเทพฯ: อิสลามิคอะเคเดมี.
เอนก รักเงิน. (2556). วิสาหกิจชุมชนปลาตะเพียนสาน: การสร้างอัตลักษณ์ของกลุ่มคน
มุสลิมเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. พระนครศรีอยุธยา:
คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
Elgelbert Kaempfer. (1987). A Description of the Kingdom of Siam 1690.
Bangkok: White Orchid Press.