The Knowledge Status of Grammaticalization Studies: Perspective in Thai Language Research
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to study knowledge applied for grammaticalization studies in Thai language research papers, which comprises knowledge implemented
for part of speech study and knowledge used for grammaticalization study. The 35 copies of the research paper published in an electronic database from 1997 to 2020 have been examined. The data analysis was proposed in descriptive essay. The results showed that: 1) two concepts were found in knowledge used for part of speech study, including structural grammar (Wijin Phanuphong, 1983: 175) and functional-typological grammar (Givón, 2001: 49); and 2) knowledge implemented for grammaticalization study had two concepts, comprising grammaticalization process and grammaticalization direction.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
All published manuscripts have been verified by peer-peer professors in the fields of humanities and social sciences. Reprinting of the article must be authorized by the editorial staff.
References
กนกวรรณ วารีเขตต์. (2556). การกลายเป็นคำไวยากรณ์ของคำสรรพนามบุรุษที่ 1 ใน
ภาษาไทยสมัยรัตนโกสินทร์ วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กรชนก นันทกนก. (2562). การศึกษาหน้าที่ทางไวยากรณ์ของคำว่า ค่อย ที่ปรากฏใช้
ในภาษาไทย. วารสารมังรายสาร, 7(2), 1 - 12.
กรองกานต์ รอดพันธ์. (2555). ถึง: การศึกษาเชิงประวัติ. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย).
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กาจบัณฑิต วงศ์ศรี. (2547). เครือข่ายความหมายของคำว่า ออก ในภาษาไทย.
วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กิ่งกาญจน์ เทพกาญจนา. (2559). กระบวนการกลายเป็นรูปไวยากรณ์. กรุงเทพฯ:
สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จรัสดาว อินทรทัศน์. (2539). กระบวนการที่คำกริยากลายเป็นคำบุพบทในภาษาไทย.
วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิรัชย์ หิรัญรัศ. (2550). การศึกษาความหมายของคำว่า เอา ในภาษาไทย. วิทยานิพนธ์
อ.ด. (ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัชวดี ศรลัมพ์. (2538). การศึกษามโนทัศน์ของคำว่า เข้า. วิทยานิพนธ์ อ.ด. (ภาษาศาสตร์).
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชาฎินี มณีนาวาชัย. (2559). การกลายเป็นคำไวยากรณ์ของคำกริยา ไป เป็นคำบ่งชี้
ทัศนภาวะ. วิทยานิพนธ์ อ.ด. (ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย
เกษตรศาสตร์.
ทัดดาว รักมาก. (2562). วิวัฒนาการการใช้คำว่า แก่ ในภาษาไทย. วารสารวรรณวิทัศน์,
(2), 142 - 177.
ธีรภัทร คำทิ้ง. (2563). หน้าที่ทางไวยากรณ์และความหมายของคำว่า ขี้ ที่ปรากฏใน
ภาษาไทยปัจจุบัน. วารสารภาษา ศาสนา และวัฒนธรรม, 9(2), 57 - 75.
นพรัฐ เสน่ห์. (2556). การกลายเป็นคำไวยากรณ์ของ ด้วย. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย).
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นพวรรณ เมืองแก้ว. (2556). คำแสดงการขอร้องในภาษาไทย: การศึกษาตามแนว
ทฤษฎีการกลายเป็นคำไวยากรณ์. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นันทริยา ลำเจียกเทศ. (2539). คำไวยากรณ์ที่กลายมาจากคำนามเรียกอวัยวะและส่วน
ของพืช ในภาษาไทยล้านนา. วิทยานิพนธ์ อ.ด. (ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิดา จำปาทิพย์. (2557). พัฒนาการของคำบอกปฏิเสธ บ่ มิ ไป่ ไม่. วิทยานิพนธ์ อ.ด.
(ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปิ่นกาญจน์ วัชรปาณ. (2548). อยาก: การศึกษาเชิงประวัติ. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย).
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพทยา มีสัตย์. (2540). การศึกษาคำช่วยหน้ากริยาที่กลายมาจากคำกริยาในภาษาไทย.
วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภคภต เทียมทัน. (2561). พัฒนาการของคำว่า บน ในภาษาไทย. วิทยานิพนธ์ อ.ด.
(ภาษาไทย). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มนต์ชัย เดชะพิพัฒน์สกุล. (2552). การศึกษาคำว่า ได้ ในภาษาไทย. วิทยานิพนธ์ ศศ.ม.
(ภาษาศาสตร์ประยุกต์). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
มิ่งมิตร ศรีประสิทธิ์. (2546). การศึกษาเชิงประวัติของคำว่า แล้ว อยู่ อยู่แล้ว. วิทยานิพนธ์
อ.ม. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เมธาวี ยุทธพงษ์ธาดา. (2555). การขยายหน้าที่และความหมายของคำว่า ตัว ตั้งแต่สมัย
สุโขทัยถึง พ.ศ.2551. วิทยานิพนธ์ ปร.ด. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ:
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ราตรี แจ่มนิยม. (2546). การศึกษาคำบุพบทที่กลายมาจากคำกริยาในภาษาไทย.
วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย). นครนายก: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
รุ่งทิพย์ รัตนภานุศร. (2549). การขยายความหมายของคำกริยาแสดงการรับรู้ด้วยตาใน
ภาษาไทย. วิทยานิพนธ์ อ.ด. (ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รุ่งอรุณ ทีฆชุณหเถียร. (2545). อนิยมสรรพนามและปฤจฉาสรรพนาม: การศึกษาเชิง
ประวัติ. วิทยานิพนธ์ อ.ด. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรลักษณ์ วีระยุทธ. (2556). การกลายเป็นคำไวยากรณ์ของคำว่า ไป ในภาษาไทย.
วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. (ภาษาศาสตร์ประยุกต์). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย
เกษตรศาสตร์.
วิจินตน์ ภาณุพงศ์. (2526). โครงสร้างของภาษาไทย : ระบบไวยากรณ์ (พิมพ์ครั้งที่ 10).
กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วิยะดา มีศรี. (2562). การศึกษาเชิงประวัติหน้าที่ไวยากรณ์และความหมายของคำว่า อัน.
วิทยานิพนธ์ ศศ.ด. (ภาษาศาสตร์). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ศุภชัย ต๊ะวิชัย. (2557). มโนทัศน์พื้นที่ในภาษาไทย: กรณีศึกษาคำว่า หลัง ที่ปรากฏใน
เว็บไซต์พันทิปดอทคอม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(1), 131 -
สัณห์ธวัช ธัญวงษ์. (2557). กระบวนการกลายเป็นคำไวยากรณ์ของคำ ไว้. วิทยานิพนธ์
อ.ม. (ภาษาไทย). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สิรีมาศ มาศพงศ์. (2557). ย้อนพินิจชีวิตคำบริภาษ: จาก พี่อ้าย สู่ ไอ้พี่บ้า. กรุงเทพฯ:
สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุทธิรักษ์ บูรพาศิริวัฒน์. (2560). กระบวนการขยายความหมายของคำว่า เสือก ในภาษาไทย.
วารสารภาษาและภาษาศาสตร์, 36(1), 124 - 145.
สุรีเนตร จรัสจรุงเกียรติ (2551). ยัง: การศึกษาเชิงประวัติ. วิทยานิพนธ์ อ.ด. (ภาษาไทย).
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรีเนตร จรัสจรุงเกียรติ. (2555). พัฒนาการของคำว่า เป็น ในภาษาไทย. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาไทย).
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวดี นาสวัสดิ์. (2552). ระบบการให้เกียรติที่สะท้อนจากคำขึ้นต้น คำสรรพนามบุรุษที่ 1
และ 2 คำลงท้าย และคำรับในราชาศัพท์ไทย. วิทยานิพนธ์ อ.ม. (ภาษาศาสตร์).
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โสภาวรรณ แสงไชย. (2537). กริยารอง ขึ้น และ ลง ในภาษาไทย. วิทยานิพนธ์ อ.ม.
(ภาษาศาสตร์). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อันธิกา ธรรมเนียม. (2558). การศึกษาเชิงประวัติของคำ ไหน. วารสารศรีปทุมปริทัศน์
ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 15(2), 130 - 139.
อัญชลี สิงห์น้อย วงศ์วัฒนา. (2558). วจีวิภาคและวากยสัมพันธ์ในภาษาไทย. พิษณุโลก:
มหาวิทยาลัยนเรศวร.
อิศเรศ ดลเพ็ญ. (2550). การศึกษาเปรียบเทียบคำว่า เอา ในสมัยสุโขทัย สมัยอยุธยา
และสมัยปัจจุบัน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 24(3), 1 - 12.
Bybee, J. (2003). Mechanisms of Change in Grammaticization: The Role of
Frequency. In B. Joseph, & R. Janda, (Eds.), The Handbook of
Historical Linguistics. Oxford: Blackwell.
Bybee, J. L., Perkins, R., & Pagliuca, W. (1994). The evolution of grammar:
tense, aspect and modality in the languages of the world. Chicago:
The University of Chicago Press.
DeLancey, S. (1977). Grammaticalization and the gradience of categories:
Relator nouns and postpositions in Tibetan and Burmese.
Philadelphia: John Benjamins Publishing.
Givón, T. (2001). Syntax: vol 1 - 2. Amsterdam: Philadelphia: John Benjamis.
Heine, B. & Kuteva, T. (2007). The genesis of grammar: a reconstruction.
Oxford: Oxford University Press.
Hopper, P. J., & Traugott, E.C. (2003). Grammaticalization (2nd Edition).
Cambridge Textbooks in Linguistics. USA: Cambridge University
Press.
Lehmann, C. (1985). Thoughts on grammaticalization. Erfurt: Universität
Erfurt.