Potential Analysis of Ban Laemnow to Determine Guidelines for Sustainable Area Development
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The aims of this article were to survey and analyze the environment conditions and to determine development guidelines of Ban laemnow, TambonNakha, Amphoe Suk Samran, Ranong Province. The data were collected by using documentary method, non-participant observation and focus group of which there were 18 participans. The technique of environmental analysis is SWOT Analysis.The result showed that Ban Leamnow has diverse and abundant resources. There are problems about arable land and housing. There is an opportunity to receive development because of being located in Southern Economic Corridor area. However, it lacks continuous support from government agencies. The development guidelines include the clear determination of the arable areas and residences of the villagers, the development of solar cell system, the area development for a community-based tourism to create additional income for the villagers and conserve resources in the area to be sustainable.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
All published manuscripts have been verified by peer-peer professors in the fields of humanities and social sciences. Reprinting of the article must be authorized by the editorial staff.
References
พิสมัย จารุจิตติพันธ์. (2557). ศักยภาพของการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ
ในเกาะสมุย. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
(มกราคม – ธันวาคม), 131 –150.
ภิศักดิ์ กัลยาณมิตร. (2558). การพัฒนาอย่างยั่งยืนของประเทศกลุ่มนอร์ดิก. วารสาร
รัฐศาสตร์และนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์. 4(2), 17-37.
ระพีพรรณ ภู่ผกาพันธ์พงษ์ตัณฑรัตน์. (2556). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับวัฒนธรรมไทย.
วารสารการอาชีวะและเทคนิคศึกษา. 3(5), 1-13.
รพีพัฒน์ สุทธิวงศ์. (2560). การใช้พลังงานแสงอาทิตย์เพื่อลดการใช้พลังงานในพื้นที่
เกษตรกรรมที่ไม่มีไฟฟ้า. NDC Security Review. 1(7), 6-15.
วชิรวัชร งามละม่อม. (2559). ประเทศไทยกับแนวทางการพัฒนาในประชาคมอาเซียน.
การประชุมทางวิชาการ ครั้งที่ 54 สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วิทวัส ขุนหนู. (2554). แนวทางการพัฒนาและรูปแบบการบริหารที่เหมาะสมต่อการ
บริหารและพัฒนาพื้นที่ท่องเที่ยว กรณีศึกษาอุทยานแห่งชาติตะรุเตา.
วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
สถาบันระหว่างประเทศเพื่อการค้าและการพัฒนา องค์การมหาชน. (2559). การพัฒนา
อย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ : สถาบันระหว่างประเทศเพื่อการค้าและการพัฒนา
องค์การมหาชน.
สำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ. (2559). การมีส่วนร่วมของประชาชนใน
การกำหนดแนวเขต ที่ดินของรัฐ.กรุงเทพฯ:สำนักงานคณะกรรมการสิทธิ
มนุษยชนแห่งชาติ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2552). เศรษฐกิจ
สร้างสรรค์. กรุงเทพ ฯ: บริษัท บี.ซี.เพรส (บุญชิน) จำกัด.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). รายงานการศึกษาความ
เหมาะสมในรายละเอียดของรูปแบบการพัฒนาในพื้นที่จังหวัดชุมพร - ระนอง
และพื้นที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี – นครศรีธรรมราชการพัฒนาพื้นที่ระเบียง
เศรษฐกิจภาคใต้อย่างยั่งยืน (Southern Economic Corridor : SEC).
กรุงเทพฯ: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
อนงค์นุช สุทธิพงศ์. (2547). ศักยภาพทางสังคมในการจัดการท่องเที่ยวตามความคิดเห็น
ของประชาชนหมู่เกาะพยาม อำเภอเมือง จังหวัดระนอง.วิทยานิพนธ์มหา
บัณฑิต ศิลปศาสตร์ (สังคมวิทยาประยุกต์) มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เอก เจริญศิลป์. (2562). โครงการ “รับแล” ชุมชนต้นแบบพึ่งพาตนเองในอุดมคติ กรณี
ศึกษาชุมชนบ้านแหลมนาว อำเภอสุขสำราญ จังหวัดระนอง. งานประชุม
วิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยรังสิต ประจำปี 2562. วันที่ 26 เมษายน 2562.
องค์การบริหารส่วนตำบลนาคา. (2561). แผนพัฒนาท้องถิ่น 4 ปี (พ.ศ.2561 - 2564)
องค์การบริหารส่วนตำบลนาคา. ระนอง: องค์การบริหารส่วนตำบลนาคา.