Overview of Southern Thai Dialect Study

Main Article Content

Tamjai Awirutthiyothin

Abstract

The objectives of this research are to collect and synthesize the studying of southern Thai dialects for representing the current status, including proposing the directions which can occur in the future. The findings from 133 pieces show the covering all 14 provinces of southern Thai dialect works; Krabi, Chumphon, Trang, Nakhon Si Thammarat, Narathiwat, Pattani, Phangnga, Phuket, Yala, Ranong, Songkhla, Satun and Suratthani, and some places next to the southern Thai area, such as central Thai and upper part of Malaysia. The researcher found a lot of studies on some southern Thai dialects (Nakhon Si Thammarat, Songkhla and Suratthani) but only a few studies on the rest of southern Thai dialects. The findings show that
consonant and vowel systems in each southern Thai dialect have similar characteristics, but tonal systems are divided into 3 groups. The vocabulary/ grammatical/ meaning have already been studied on many issues. Meanwhile the study on linguistic borderlines and transition areas are
located on contiguous provinces between central and southern Thai. (Pracuapkirikhan, Chumphon and Ranong). The potential future research directions are the characteristics of some southern Thai dialects which have been studied by a small number of studies or the modification of the methodology to be suitable for current trends so that the findings will be not only up to date but also more reliable.

Article Details

How to Cite
Awirutthiyothin, T. . (2021). Overview of Southern Thai Dialect Study. Journal of Humanities and Social Sciences Suratthani Rajabhat University, 13(1), 1–32. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jhsc/article/view/242212
Section
Research Article
Author Biography

Tamjai Awirutthiyothin, Rajamangala University of Technology Rattanakosin

35/73 คอนโดรีเจ้นท์โฮม

ซอยวิภาวดีรังสิต 16/27

ถนนวิภาวดีรังสิต

แขวงจอมพล เขตจตุจักร กทม 10900

References

กัลยา ติงศภัทิย์, ม.ร.ว..(2525). หน่วยที่ 15 ภาษาและภาษาย่อยในประเทศไทย. เอกสาร

การสอนชุดวิชาภาษาไทย 3 หน่วยที่ 7 – 15 สาขาวิชาศึกษาศาสตร์.

มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

กุณฑลีย์ ไวทยะวณิช. (2534). การศึกษาเรื่องศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้ จังหวัดยะลา ปัตตานี

และนราธิวาส. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจารึกภาษาไทย

ภาควิชาภาษาตะวันออก บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

เกศมณี เทพวัลย์. (2526). แนวแบ่งเขตภาษาไทยถิ่นกลางกับภาษาไทยถิ่นใต้โดยใช้

วรรณยุกต์เป็นเกณฑ์. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชา

ภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จริยา สมนึก. (2525). ระบบเสียงภาษาถิ่นย่อยของจังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์

อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ:

จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จริยา หนูตีด. (2554). การจัดกลุ่มภาษาไทยถิ่นใต้ด้วยเกณฑ์สระสูง พยัญชนะต้นและ

พยัญชนะท้าย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. ภาษาศาสตร์ บัณฑิต

วิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.

จเรวัฒน์ เจริญรูป. (2548). หน่วยเสียงต่อเนื่องฐานเพดานแข็งในภาษานครศรีธรรมราช.

วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. จังหวัดนครศรีธรรมราชฯ:

มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

เจริญขวัญ ธรรมประดิษฐ์. (2524). การใช้ลักษณะทางสัทศาสตร์ของสระสูงในการแบ่งเขต

ภาษาถิ่นในจังหวัดตรัง กระบี่ พังงา และภูเก็ต. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร

มหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ฉันทัส ทองช่วย. (2536). ภาษาและวัฒนธรรมภาคใต้. กรุงเทพมหานคร : โอเดียนสโตร์.

ฌัลลิกา มหาพูนทอง. (2539). การกำหนดแนวแบ่งเขตภาษาไทยถิ่นใต้ตะวันออกกับภาษา

ไทยถิ่นใต้ตะวันตก โดยใช้พยางค์ที่มีสระเสียงยาวกับพยัญชนะท้าย // และ

//. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิต

วิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ณัฐวุฒิ พงศ์จันทรเสถียร. (2539). การแปรของสระสูงในภาษาสงขลาตามตัวแปรทาง

สังคม. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย สายภาษา.

จังหวัดสงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ดวงใจ เอช. (2529). ภูมิศาสตร์คำศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้จังหวัดสุราษฎร์ธานีและ

นครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์

บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ตามใจ อวิรุทธิโยธิน. (2559). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์เรื่องภาพรวมการศึกษาภาษาไทย

ถิ่นใต้. จังหวัดปัตตานี: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ธีระพันธ์ ล. ทองคำ กัลยา ติงศภัทิย์ จิมมี่ แฮริส เจอรี่ เกนี่ย์ ฑะณัน จันทรุพันธ์

วรนุช พันธุ์พงศ์ สุดาพร ลักษณียนาวิน (2521). รายงานการวิจัยเสียงและระบบเสียงในภาษาไทยถิ่นใต้ จังหวัดสุราษฎร์ธานี 16 อำเภอ. กรุงเทพมหานคร : โครงการวิจัยภาษาไทยและภาษาพื้นเมืองถิ่นต่าง ๆ สถาบันภาษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ประภาพรรณ เสณีตันติกุล. (2528). การศึกษาเรื่องศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้จังหวัด

สุราษฎร์ธานี นครศรีธรรมราช และสงขลา. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร

มหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปาลีรัฐ ทรัพย์ปรุง. (2537). การแปรของเสียง () ในภาษาถิ่นสงขลา เขตชุมชนเมือง ตา

ปัจจัยทางสังคม. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์

บัณฑิตวิทยาลัย . กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เปรมจิต ชนะวงศ์. (2545). ภาษาไทยถิ่นใต้. นครศรีธรรมราช : สถาบันราชภัฏ

นครศรีธรรมราช

ภิญโญ จิตต์ธรรม. (2513). ภาษาถิ่น. สงขลา : วิทยาลัยครูสงขลา.

ระพีพรรณ ใจภักดี. (2535). ภูมิศาสตร์คำศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้จังหวัดนครศรีธรรมราช

สงขลา และพัทลุง. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์

บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เรืองสุข คงทอง. (2549). แนวแบ่งเขตระหว่างภาษาไทยถิ่นกลาง ภาษาไทยถิ่นใต้ และ

ภาษาผสมไทยถิ่นกลาง-ไทยถิ่นใต้: การแปรของวรรณยุกต์ตามกลุ่มอายุ.

วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย.

กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วรรณพร ทองมาก. (2526). แนวแบ่งเขตภาษาไทยถิ่นกลางกับภาษาไทยถิ่นใต้โดยใช้ศัพท์

เป็นเกณฑ์. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิต

วิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วิจินตน์ ฉันทะวิบูลย์. (2499). ความแตกต่างระหว่างภาษากรุงเทพและภาษาสงขลา.

วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย.

กรุงเทพ ฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศุภฤกษ์ หอมแก้ว. (2540). การแปรของ () ในภาษาไทยถิ่นนครศรีธรรมราชตามตัวแปร

อายุและทัศนคติต่อภาษา. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชา

ภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุจิน แก้วกลม. (2539). การแปรของการออกเสียงหน่วยเสียงพยัญชนะต้นระเบิดไม่ก้องมี

ลมของผู้พูดภาษาถิ่นพัทลุงที่มีอายุต่างกัน. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต

สาขาวิชาภาษาไทย. จังหวัดสงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

สุนีย์พร เลิศกุลทานนท์. (2534). ภูมิศาสตร์คำศัพท์ภาษาไทยถิ่นใต้จังหวัดพังงาและ

กระบี่. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิต

วิทยาลัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุวรรณรัตน์ ราชรักษ์. (2556). การแปรของสระสูงยาว ในภาษาถิ่น

นครศรีธรรมราชตามตัวแปรอายุ เพศ และวัจนลีลา. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร

มหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ:

จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อภิชญา แก้วอุทัย. (2551). การศึกษาการแปรของเสียง () และ () ในภาษาไทยถิ่น

สงขลาตามปัจจัยทางสังคม. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาไทย บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

อัครา บุญทิพย์. (2535). ภาษาไทยถิ่นใต้. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

บางเขน.

Brown, J. M. (1965). From Ancient Thai to Modern Dialects. Bangkok : Social

Science Association Press of Thailand.

Diller, A. (1976). Toward a Model of Southern Thai Diglossic Speech Variation.

Ph.D. Dissertation, Cornell University.