ปัญหาทางกฎหมายในการระงับข้อพิพาททางการแพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดทฤษฎีเกี่ยวกับปัญหาทางกฎหมายในการระงับข้อพิพาททางการแพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐ 2) เพื่อศึกษาปัญหาข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายเกี่ยวกับปัญหาทางกฎหมายในการระงับข้อพิพาททางการแพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐ 3) เพื่อศึกษาวิเคราะห์เปรียบเทียบปัญหาทางกฎหมายในการระงับข้อพิพาททางการแพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐของต่างประเทศกับของประเทศไทย และ 4) เพื่อเสนอแนะปัญหาทางกฎหมายในการระงับข้อพิพาททางการแพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐของต่างประเทศที่มีความเหมาะสม มาปรับใช้กับกฎหมายไทย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ศึกษาเอกสารจากตัวบทกฎหมาย ตำราทางวิชาการ งานวิจัย บทความจากวารสาร และข้อมูลจากเว็ปไซต์ ประกอบกับการสนทนากลุ่มและการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้เชี่ยวชาญ จากการศึกษาพบว่า มีปัญหาที่สำคัญ 3 ประการ คือ 1) การกำหนดค่าเสียหายเชิงลงโทษตามมาตรา 42 แห่งพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 2) การเยียวยาเบื้องต้นตามมาตรา 41 แห่งพระราชบัญญัติหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2545 และ 3) การไล่เบี้ยตามมาตรา 42 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว โดยผู้วิจัยมีข้อเสนอแนะว่า 1) ควรแก้ไขมาตรา 3 แห่งพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 โดยแก้ไขบทนิยาม “คดีผู้บริโภค” โดยเขียนยกเว้นให้คดีผู้บริโภคมิให้หมายความรวมถึงบริการทางการแพทย์ ศาลก็จะไม่นำหลักเรื่องค่าเสียหายเชิงลงโทษตามมาตรา 42 มาบังคับใช้ 2) ควรแก้ไขมาตรา 41 แห่งพระราชบัญญัติหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ.2545 โดยขยายความคุ้มครองในการเยียวยาเบื้องต้นให้ครอบคลุมถึงทุกสิทธิ ทั้งสิทธิข้าราชการ และสิทธิประกันสังคม และ 3) ควรแก้ไขมาตรา 42 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว โดยให้ไล่เบี้ยได้เมื่อมีคำพิพากษาของศาลถึงที่สุดว่าผิดจริงแล้วเท่านั้น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Anon, C. (2022). Law and ethics for medical personnel (2nd ed.). Chulalongkorn University Press.
Chatrasumon, P. (2015). The compensation system for damages arising from public health services without proof of fault. Health Law and Public Health Journal, 67, 23-42.
Chawalit, T. (2006). Dispute resolution through mediation in the insurance business. Dhurakij Pundit University.
Chitra, P. (2013). Study guidelines on civil law: Nature of contracts, nature of torts, and advanced comparative law (Unit 8, 3rd ed.). Sukhothai Thammathirat Open University.
Consumer Case Procedure Act, B.E. 2551 (2008) (Thailand).
Constitution of the Kingdom of Thailand, B.E. 2560 (2017) (Thailand).
Lanta, U. (2011). The no-fault compensation system for damages from public health services: Reforming Thailand’s public health service system. Julaniti Journal, 12, 59–65.
National Health Security Office. (2017). Guidelines for the preliminary compensation under Section 41 (2nd ed.). National Health Security Office (NHSO).
National Health Security Act, B.E. 2545 (2002) (Thailand).
Office of Dispute Resolution. (2002). Judicial system development in the United States and Thailand: Mediation systems and witness record procedures. Journal of Graduate Studies, 10,33–34.
Pienlumlert, C. (2013). Study guidelines on civil law: Nature of contracts, nature of torts, and advanced comparative law (Unit 8). Sukhothai Thammathirat Open University.
Pimjai, S. (2012). Lecture materials for civil and commercial law principles LAW 6101 (Part 2). Faculty of Law, Ramkhamhaeng University.
Somchat, L. (2004). Case management: Dispute resolution through court mediation. Dhurakij Pundit University.
Thailand Development Research Institute Foundation. (2016). Central mechanism for the integration of the health security system. Thailand Development Research Institute Foundation.
The Law Reform (Contributory Negligence) Act 1965 (United Kingdom).
The Uniform Mediation Act 2001 (Revised 2003) (United States of America).
The Law for Conciliation of Civil Affairs Act 1995 (Japan).
Wanchai, W. (2012). Conflicts, principles, and tools for problem-solving (4th ed.). Klongnana Wittaya.
