การทำแท้ง: วิกฤติของพุทธจริยธรรมในสังคมไทย

บทคัดย่อ

การทำแท้งในบทความนี้กำหนดว่า เป็นการกระทำให้ตัวอ่อนที่จะเจริญเติบโตเป็นมนุษย์อย่างครบถ้วนต่อไปในอนาคตต้องถูกขจัดออกจากมดลูกด้วยความตั้งใจของผู้ตั้งครรภ์ จึงเป็นผลให้ตัวอ่อนที่กำลังมีชีวิตอยู่นั้นต้องถูกทำลายไป การกระทำนี้เป็นการตัดสินใจร่วมกันระหว่างผู้ตั้งครรภ์ซึ่งโดยทั่วไปควรเรียกว่าแม่ที่โดยธรรมชาติแล้ว ควรเป็นผู้ที่ให้การปกป้องแทนที่จะทำการฆ่าลูกของตนเอง และผู้ทำแท้งซึ่งเป็นผู้มีความรู้พอสมควรในการที่จะทำแท้งให้ประสบผลสำเร็จได้  จึงสมควรได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้มีปัญญา ผู้ประกอบการทั้งสองเป็นผู้ที่ได้ชื่อว่ามนุษย์ซึ่งมีความหมายว่าผู้มีจิตใจสูง และในเมื่อผู้กระทำทั้งสองอยู่ในบริบทของดินแดนที่คำสอนของพระพุทธศาสนาได้รับการยอมรับว่า เป็นหลักจริยธรรมในการดำรงชีวิตด้วยหลักแห่งความเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา พร้อมทั้งการรู้ถึงบาป บุญ กุศล และอกุศล แต่ในปรากฏการณ์ของการทำแท้งในประเทศไทยยังเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงถือว่าพุทธจริยธรรมในประเทศไทยอยู่ในขั้นวิกฤติ ดังนั้น บทความนี้จึงนำเสนอแนวทางในการแก้ไขวิกฤติของสังคมไทยนี้โดยที่สถาบันพุทธศาสนาต้องดำเนินการทำให้คำสอนของพุทธจริยธรรมเข้าไปมีส่วนในการป้องกันไม่ให้การทำแท้งมีอีกต่อไป