การสร้างชุดแบบฝึกพัฒนาทักษะการอ่านสัญลักษณ์จังหวะโดยใช้คำในภาษาถิ่นใต้ เพื่อพัฒนาทักษะการอ่านสัญลักษณ์จังหวะของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสตรีพัทลุง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อสร้างชุดแบบฝึกพัฒนาทักษะการอ่านสัญลักษณ์จังหวะโดยใช้คำในภาษาถิ่นใต้ 2) เพื่อหาประสิทธิภาพของชุดแบบฝึกพัฒนาทักษะการอ่านสัญลักษณ์จังหวะโดยใช้คำในภาษาถิ่นใต้ 3) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนก่อนเรียน และหลังเรียนเรื่องการอ่านสัญลักษณ์จังหวะของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสตรีพัทลุง กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสตรีพัทลุง ได้มาโดยวิธีการแบบเฉพาะเจาะจง จำนวน 20 คน ใช้แบบแผนการทดลอง
ที่เลือกกลุ่มตัวอย่างเพื่อทดลองเพียงกลุ่มเดียวให้ทดสอบก่อนเรียน ระหว่างเรียนและหลังเรียน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย 1) ชุดแบบฝึกพัฒนาทักษะ
การอ่านสัญลักษณ์จังหวะโดยใช้คำในภาษาถิ่นใต้ 2) แบบทดสอบทดสอบก่อนเรียน และหลังเรียน 3) แบบทดสอบระหว่างเรียน จำนวน 10 ข้อ สถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที ผลการวิจัยพบว่าการสร้างชุดแบบฝึกที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้นมีความเหมาะสม นักเรียนที่เรียนโดยชุดแบบฝึกพัฒนาทักษะการอ่านสัญลักษณ์จังหวะโดยใช้คำในภาษาถิ่นใต้ที่สร้างขึ้นมีค่าประสิทธิภาพ (E1/E2) เท่ากับร้อยละ 90.50/92.25 สูงกว่าเกณฑ์ที่ตั้งไว้ร้อยละ 80/80 นักเรียนที่เรียนโดยชุดแบบฝึกพัฒนาทักษะการอ่านสัญลักษณ์จังหวะโดยใช้คำในภาษาถิ่นใต้มีคะแนนผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .05
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ
เอกสารอ้างอิง
กุศยา แสงเดช. (2545). แบบฝึก คู่มือพัฒนาสื่อการเรียนการสอนที่เน้นนักเรียนเป็นสำคัญ. กรุงเทพฯ: แม็ค.
จันทนา คชประเสริฐ. (2568). เพลงพื้นบ้านไทยกับแนวทางโคดาย : กรณีศึกษาการสอนเพลงเทพทอง. วารสารดนตรีบ้านสมเด็จฯ. 7(1), 50-66.
ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2537). หลักการของโคดายสู่การปฏิบัติ : วิธีการด้านดนตรีศึกษาโดยการสอนแบบโคดาย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2541). จิตวิทยาการสอนดนตรี. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2555). ดนตรีศึกษา หลักการและสาระสำคัญ. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2558). วิธีวิทยาการสอนดนตรี. [เอกสารประกอบการสอนรายวิชา 2737388 วิธีวิทยาการสอนดนตรี]. กรุงเทพฯ:จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมมณี. (2556). ศาสตร์การสอนองค์ความรู้เพื่อการจัดการกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธวัชชัย นาควงษ์. (2543). การสอนดนตรีสำหรับเด็กตามแนวของโคได. กรุงเทพฯ: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ธนวรรณ ธวัชบูลย์. (2561). ระบบการสอนของ สงัด อุทรานันท์ เพื่อพัฒนาการเรียนรู้ทฤษฎีดนตรี. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. สาขาหลักสูตรและการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต.
นิศาชล บังคม. (2553). การพัฒนาแผนการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ด้านโสตทักษะตามแนวคิดโคดายสำหรับนักเรียนเปียโนระดับชั้นต้น. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. สาขาวิชาดนตรีศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิไลศักดิ์ กิ่งคำ. (2544). ภาษาไทยถิ่น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วิบูลย์ ตระกูลฮุ้น. (2556). ทฤษฎีดนตรีตะวันตก. ปทุมธานี: อนันตนาค.
ศักดิ์ชัย หิรัญรักษ์ และนันธิดา จันทรางศุ. (2560). การวิจัยเพื่อพัฒนาต้นแบบการจัดการเรียนรู้พหุวัฒนธรรมในหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานกลุ่มสาระดนตรีสำหรับชั้นประถมศึกษาของประเทศไทย. [รายงานการวิจัย]. สำนักงานคณะกรรมการการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
สิชฌน์เศก ย่านเดิม. (2558). แนวคิดการสอนดนตรี. วารสารศิลปกรรม มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 19(2), 21-31.
สมนึก อุ่นแก้ว. (2555). ทฤษฎีดนตรีแนวปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 9). อุดรธานี: มิวสิคโก.
