PROMOTION OF TOURISM IN MU KOH PHETRA NATIONAL PARK: KHAO YAI ISLAND CASE STUDY BAN PAK BARA COMMUNITY, PAK NAM SUB-DISTRICT, LA-NGU DISTRICT, SATUN PROVINCE
Main Article Content
Abstract
To study the level of tourism potential and guidelines to promote tourism in Mu Koh Phetra National Park a case study of Koh Kao Yai, Ban Pak Bara Community, Pak Nam Subdistrict, La-ngu District, Satun Province. This study used a combination of data collection methods (mixed method): quantitative and qualitative research. The sample group consisted of 400 people and tourists in Ban Pak Bara area responded to the questionnaire by using purposive and random sampling. There were also 10 key informants, using purposive selection, were interviewed. The data analysis involved using percentages, means, standard deviations, and content analysis.
The research found that (1) The potential of tourism in Mu Koh Phetra National Park: a case study of Koh Kao Yai, Ban Pak Bara Community, Pak Nam Subdistrict, La-ngu District, Satun Province is tourist attractions which are To Ba Bay, Fossil Bay. Prasat Hin Phan Yod, Makham Bay, and Kampu Bay.
Potential level of tourist attractions within Khao Yai Island is at a high level (= 4.11). As for the potential level of tourism concerning about attraction, activities in tourism, accessibility, accommodation and facilities are at a high level (= 4.07) (2) Guidelines for promoting tourism includes: Public relations should be done to promote tourism continuously: promoting tourists to participate in Corporate Social Responsibility (CSR) such as sustainable nature conservation, etc. Giving importance to space management; providing clear signs displaying accurate information; safety equipment for tourists should be prepared and ready to use; activities for tourists of all ages should be developed; local products should be developed to be unique; places with standards should be provided enough for tourists. Staff should regularly take care and maintain the facilities in the area.
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ
References
กมลพร อัศวมงคลสว่าง. (2552). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติเขาสก จังหวัดสุราษฎร์ธานี. [วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2550). มาตรฐานการส่งเสริมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). ปราสาทหินพันยอด (อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะเภตรา). สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2565, จาก https://thailandtourismdirectory.go.th/th/attraction/3914
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566). สถิติด้านการท่องเที่ยว ปี 2565 (Tourism Statistics 2022). สืบค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2566, จาก https://www.mots.go.th/news/category/655
กาญจนา สุคัณธสิริกุล. (2556). การพัฒนาคุณภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2565, จาก https://doi.nrct.go.th/ListDoi/listDetail?Resolve_DOI=10.14457/SUT.res.2013.8
จารุณี คงกุล. (2565). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ ตำบลเทพกระษัตรี อำเภอถลาง จังหวัดภูเก็ต. มนุษยสังคมสาร (มสส.). 20(2), 1-22.
จุติพร ขาเดร์. (2565, 31 ตุลาคม). การส่งเสริมการท่องเที่ยวในพื้นที่ [สัมภาษณ์]. ผู้ช่วยหัวหน้าอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะเภตรา.
ชัยธวัช ศิริบวรพิทักษ์. (2560). การวางแผนพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวของจังหวัดมหาสารคาม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. 8(2), 73-88.
ชัยวัฒน์ สอและ. (2565, 3 พฤศจิกายน). การส่งเสริมการท่องเที่ยวในพื้นที่ [สัมภาษณ์]. เจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะเภตรา.
ณิชาพิชญ์ กลิ่นชื่น และชวลีย์ ณ ถลาง. (2560). แนวทางการส่งเสริม แหล่งท่องเที่ยวนันทนาการ จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี. 11(1), 167-183.
ไทยรัฐออนไลน์. (2566). อัปเดต 5 ที่เที่ยวใหม่สุดอันซีน ของ “ภาคใต้” ประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2566, จาก https://www.thairath.co.th/lifestyle/travel/thaitravel/2708365
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2557). การวิจัยและการวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย Spss และ Amos (พิมพ์ครั้งที่ 15). นนทบุรี: เอส อาร์ พริ้นติ้ง แมสโปรดักส์.
ประจวบ ทองศรี และรุวัยดา อาหมัน. (2564). แนวการพัฒนากระบวน การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอ่าวปากบารา อำเภอละงู จังหวัดสตูล. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์. 38(1), 107-150.
ปุณยวีร์ วิเศษสุนทรสกุล, ชวลีย์ ณ ถลาง, ชมพูนุช จิตติถาวร และสหนนท์ ตั้งเบญจสิริกุล. (2563). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชน จังหวัดนครราชสีมา. วารสารการวิจัย การบริหารการพัฒนา. 10(3), 22-33.
มาซีนี สาเก็น. (2565, 3 พฤศจิกายน). การส่งเสริมการท่องเที่ยวในพื้นที่ [สัมภาษณ์]. ประชาชนในชุมชนบ้านปากบารา.
วีระยุทธ พรพจน์ธนมาศ. (2565). การศึกษาเปรียบเทียบการตรวจสอบความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหาของเครื่องมือวิจัยด้วยเทคนิค IOC, CVR และ CVI. รังสิตสารสนเทศ. 28(1), 169-192.
สมจิตร หมั่นเพียร. (2565, 1 พฤศจิกายน). การส่งเสริมการท่องเที่ยวในพื้นที่ [สัมภาษณ์]. มัคคุเทศก์ชุมชน.
สหรัฐ ยาหยาหมัน. (2565, 31 ตุลาคม). การส่งเสริมการท่องเที่ยวในพื้นที่ [สัมภาษณ์]. มัคคุเทศก์ชุมชน.
สำนักงานจังหวัดสตูล. (2565). ข้อมูลทั่วไปจังหวัดสตูล. สืบค้นเมื่อ 9 กันยายน 2565, จาก https://www.satun.go.th/news_devpro1
สำนักอุทยานแห่งชาติ. (2567). จำนวนเงินอุทยานแห่งชาติ นักท่องเที่ยวและยานพาหนะ. สืบค้นเมื่อ 21 พฤษภาคม 2567, จาก https://portal.dnp.go.th/Content/nationalpark?contentId=20014
ห้าวหาญ ทวีเส้ง, ปานแพร เชาวน์ประยูร และเฉลิมชัย ปัญญาดี. (2563). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์จังหวัดสตูล. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย. 15(1), 3-16.
อรกิติ์ แววคล้ายหงษ์. (2565). การจัดการการท่องเที่ยวและโลจิสติกส์การท่องเที่ยว เพื่อเพิ่มขีดความสามารถด้านการแข่งขันในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของประเทศไทย. [วิทยานิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต]. คณะการจัดการการท่องเที่ยว, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
อรพรรณ แปลงเงิน. (2559). แนวทางการจัดกิจกรรมนันทนาการในแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติ บนเกาะสีชัง จังหวัดชลบุรี. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต]. สาขาวิชาการจัดการกีฬาและนันทนาการ คณะศิลปะศาสตร์, สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตชลบุรี.
Cochran, W. G. (1977). Wiley: Sampling Techniques. (3rd ed.). New York: John Wiley & Sons.
Dickman, S. (1996). Tourism: An Introductory Text. (2nd ed.). Sydney: Hodder Education.