EFFECTS OF EXPERIENTIAL LEARNING ACTIVITIES ON PREVENTIVE CYBER BULLYING OF MATHAYOMSUKSA 1 STUDENTS

Main Article Content

การีมะห์ และหีม

Abstract

The purposes of this quasi-experimental research were to: 1. study the effects of experiential learning activities on preventive cyber bullying; and 2. assess the satisfaction toward experiential learning activities on preventive cyber bullying. The samples were 45 Mathayomsuksa 1/2 students in second semester of the academic year 2021, at Thesabal 1 School (Engseangsamakkee). Research instruments consisted of the lesson plans, a cyber bullying - test, a cyber bullying assessment from, and a student’s satisfaction questionnaire for learning activities. There were 5 steps in learning activities: introduction stage, experience stage, reflective thinking stage, concepts summarizing stage, and knowledge application stage. The data were analyzed by using means, standard deviation, and a dependent t-test.


The results were as follows:


  1. Students’ perception of the negative effects of cyber bullying after participating in the activity were statistically significantly higher than before participating in the activity at .05 level. Students had a positive attitude towards cyber bullying and cyber bullying behavior after participating in the activity were statistically significantly lower than before participating in the activity at .05 level

  2. Students’ satisfaction towards experiential learning activities was at a high level.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

How to Cite
และหีม ก. (2021). EFFECTS OF EXPERIENTIAL LEARNING ACTIVITIES ON PREVENTIVE CYBER BULLYING OF MATHAYOMSUKSA 1 STUDENTS. JOURNAL OF HUMANITIES AND SOCIAL SCIENCES SONGKHLA RAJABHAT UNIVERSITY, 3(2), 31–64. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/husoskru/article/view/253705
Section
Research Articles

References

ขจรศิลป์ โคตรหานาม และ วิเชียร ธำรงโสตถิสกุล. (2562). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบเน้นประสบการณ์ผ่านตัวแบบที่ดีด้านจิตสาธารณะที่มีต่อระดับพฤติกรรมการมีจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4-65 โรงเรียนวัดยาง (มีมานะวิทยา) จังหวัดพิษณุโลก. สักทอง: วารสารมนุษยศาสตรและสังคมศาสตร์, 25(3), 173-189.
จันทิมา หิรัญอ่อน. (2560). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนเพื่อส่งเสริมความสามารถในการพัฒนาหลักสูตรช่างอุตสาหกรรมเชิงสร้างสรรค์. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร, นครปฐม.
ดวงแข รักไทย นิตยา ชีพประสพ และ สร้อยสุวรรณ พลสังข์. (2560). ผลของการจัดการเรียนรู้แบบเน้นประสบการณ์ในการฝึกปฏิบัติวิชาปฏิบัติการสร้างเสริมสุขภาพและป้องกันการเจ็บป่วยเพื่อพัฒนาการรู้เท่าทันสื่อของนักศึกษาพยาบาลศาสตร์ชั้นปีที่ 2 วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี ตรัง. วารสารเครือข่ายวิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้, 4(2), 63–76.
ทิศนา แขมมณี. (2562). ศาสตร์การสอนองค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธันยากร ตุดเกื้อ และมาลี สบายยิ่ง. (2560). รูปแบบ ผลกระทบ และวิธีการจัดการเมื่อถูกรังแกบนโลกไซเบอร์ของนักศึกษาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคใต้ของประเทศไทย. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 9(2), 220-236.
นงนุช เสือพูมี วัลทณี นาคศรีสังข์ ประไพพิศ สิงหเสม. (2560). การจัดการเรียนรู้แบบประสบการณ์ทางการพยาบาล. วารสารพยาบาลกระทรวงสาธารณสุข, 27(1), 12–21.
บุญมา เวียงคำ และ เสนอ ภิรมจิตรผ่อง. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เพื่อ เสริมสร้างจิตสาธารณะของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารมนุษยศาสตรและสังคมศาสตร มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 8(2), 13–26.
บุญล้อม ด้วงวิเศษ และมนสิช สิทธิสมบูรณ์. (2560). การพัฒนารูปแบบการสอนแบบเน้นประสบการณ์เพื่อส่งเสริมทักษะชีวิตสำหรับนักศึกษาครูมหาวิทยาลัยราชภัฏ. สักทอง: วารสารมนุษยศาสตรและสังคมศาสตร์, 23(1), 67-84.
ประวิทย์ ต้นสมบูรณ์. (2550). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความพึงพอใจในการปฏิบัติงานของข้าราชการพลเรือนสามัญในสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาลพบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, กรุงเทพฯ.
ปรียา เปจะยัง. (2562). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้รูปแบบการสอนแบบร่วมมือกันเรียนรู้แบบ STAD ที่เน้นทักษะการแก้ปัญหา และทักษะการเชื่อมโยงทางคณิตศาสตร์ เรื่องสมการเชิงเส้นตัวแปรเดียว ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.
ปัญญาสมาพันธ์เพื่อการวิจัยความเห็นสาธารณะแห่งประเทศไทย. (2554). โครงการศึกษาการจัดการพฤติกรรมการข่มเหงรังแกผ่านโลกไซเบอร์ด้วยการมีส่วนร่วมของครอบครัว. กรุงเทพฯ: สถาบันแห่งชาติเพื่อการพัฒนาเด็กและครอบครัว มหาวิทยาลัยมหิดล.
มาเรียม นิลพันธุ์. (2557). วิธีวิจัยทางการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 8. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัฌฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์.
ฤทัยชนนี สิทธิชัย และธันยากร ตุดเกื้อ. (2560). พฤติกรรมการรังแกบนโลกไซเบอร์ของเยาวชนในสามจังหวัดชายแดนใต้. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 28(1), 86–99.
ฤทัยชนนี สิทธิชัย. (2560). พฤติกรรมการรังแกบนโลกไซเบอร์ของวัยรุ่น. สงขลา: ชานเมืองการพิมพ์.
ศิวพร ปกป้อง และวิมลมลทิพย์ มุสิกพันธ์. (2553). ปัจจัยที่มีผลต่อทัศนคติและพฤติกรรมการกระทำความรุนแรงทั้งทางกายภาพและการข่มเหงรังแกผ่านโลกไซเบอร์ของเยาวชนไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
สมจิต จันทร์ฉาย. (2557). การออกแบบและพัฒนาการเรียนการสอน. นครปฐม: เพชรเกษม พริ้นติ้ง กรุ๊ป จำกัด.
สุภาวดี เจริญวานิช. (2560). การรังแกกันผ่านพื้นที่ไซเบอร์ : ผลกระทบและการป้องกันในวัยรุ่น. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, 25(4), 639-648.
สุวณี อึ่งวรากร. (2558). ครู: อภิวัฒน์การเรียนรู้สู่คุณภาพการศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารเครือข่ายวิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้, 2(1), 65-78.
อรพินทร์ ชูชม, สุภาพร ธนะชานันท์ และทัศนา ทองภักดี. (2554). ปัจจัยเชิงเหตุและผลของภูมิคุ้มกันทางจิตของเยาวชน. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Billings, R. L. (2002). Assessment of the learning cycle and inquiry–based learning in high school physics education. Masters Abstracts International, 40(4), 840.
Gordon, R. (1998). A curriculum for authentic learning. The Education Digest, 63(7), 4-,8.
Johnson, R. T. & Johnson, D. W. (1994). An overview of cooperative learning. In J.S. Thousand, R.A. Villa & A.I. Nevin (Eds.), Creativity and collaborative learning. pp. 31-34. Baltimore, Maryland: Paul H. Brookes Publishing.
McWhiter, L. J. (1999). Conceptual development and retention within the learning cycle. Dissertation Abstracts International, 59(09), 3395-A.
Tudkuea, T, & Laeheem, K. (2014). Development of indicators of Cyberbullying among youths in Songkhla Province. Asian Social Science, 10(14), 74–79.
Williams, B. (2004). Self-direction in a problem based learning program. Nurse Education Today, 24(4), 277–285.