การกำหนดสัดส่วนความรับผิดอันเกิดจาก การกระทำละเมิดของเจ้าหน้าที่
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาเกณฑ์การกำหนดความรับผิดอันเกิดจาก การทำละเมิดของเจ้าหน้าที่ ตามมาตรา 8 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิด ของเจ้าหน้าที่ พ.ศ 2539 จากการศึกษาพบว่าบทบัญญัติของมาตราดังกล่าวมิได้กำหนด เกณฑ์สัดส่วนความรับผิดของเจ้าหน้าที่ไว้ให้ชัดเจน ทำให้แต่ละหน่วยงานที่มีหน้าที่ บังคับใช้กฎหมายอาจใช้ดุลพินิจที่แตกต่างกันก่อให้เกิดความไม่เป็นธรรมแก่เจ้าหน้าที่ และเกิดความเสียต่อทางราชการในการเสียโอกาสที่จะได้รับชำระหนี้อย่างเหมาะสม ดังนั้น บทความนี้ต้องการนำเสนอหลักเกณฑ์การกำหนดสัดส่วนความรับผิดข อง เจ้าหน้าที่ผู้กระทำละเมิดให้เป็นไปในแนวทางเดียวกัน
References
สุริยา ปานแป้น และอนุวัฒน์ บุญนันท์ (2556) คู่มือสอบกฎหมายปกครอง (พิมพ์ครั้งที่ 5) กรุงเทพฯ : วิญญูชน หน้า 129-130.
ฤทัย หงส์ศิริ (2543) ข้อสังเกตบางประการเกี่ยวกับพระราชบัญญัติความรับผิดทาง ละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 วารสารการพาณิชยนาวี,19 (2),หน้า 50-51
หนังสือกระทรวงการคลัง ด่วนที่สุดที่ กค 0406.2/ว 66 ลงวันที่ 25 กันยายน 2550 พระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2020 มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฯ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และไม่ได้เป็นทัศนะและความรับผิดชอบของ กองบรรณาธิการ หรือ ของ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา