กฎหมายฝิ่น : เครื่องมือของรัฐในการควบคุม การบริโภคฝิ่นระหว่างพุทธศักราช 2433 ถึง 2501

บทคัดย่อ

สยามเข้ามาควบคุมการบริโภคฝิ่นโดยใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือระหว่าง พุทธศักราช 2433-2501 โดยการประกาศใช้กฎหมายฝิ่นตามช่วงลำดับเวลาอย่างมีกลไก ทางกฎหมายเพื่อควบคุมประพฤติกรรมของผู้เสพ และผู้ขาย เพื่อให้สภาพสังคมสยามที่ขายยาเสพติดได้อย่างถูกกฎหมายกลายเป็นสังคมที่ปราศจากยาเสพติดอย่างแท้จริง เจตนารมณ์ของกฎหมายฝิ่นที่สำคัญ คือ การควบคุมปริมาณการบริโภค และการซื้อขาย ฝิ่น จนทำให้ฝิ่นกลายเป็นสิ่งผิดกฎหมายโดยประกาศคณะปฏิวัติในที่สุด ผู้เขียนได้ใช้การศึกษาวิจัยเชิงเอกสารผ่านการวิเคราะห์เอกสารเพื่อนำเสนอพัฒนาการของการเปลี่ยนแปลงการบริโภคฝิ่นโดยใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือผ่านการนำเสนอ 5 หัวข้อ ประกอบด้วย 1) ฝิ่น : การควบคุมคนโดยใช้กฎหมาย 2) กฎหมายฝิ่น : เครื่องมือในการจัดระเบียบ สังคม 3) จุดสิ้นสุดของพัฒนาการกฎหมายฝิ่น 4) วิเคราะห์พัฒนาการการเปลี่ยนแปลงของกฎหมายฝิ่น 5) บทสรุป

องค์ความรู้ที่ได้จากการศึกษาพบว่า รัฐใช้กลไกทางกฎหมายเป็นเครื่องมือใน การควบคุมการขายฝิ่น และการบริโภคฝิ่น โดยมีเจตนารมณ์เพื่อป้องกันสังคมและ สร้างสมดุลระหว่างผลประโยชน์ของรัฐกับผลประโยชน์ของประชาชนที่มิได้บริโภคฝิ่น รัฐสร้างกลไกการอนุญาตให้บริโภคฝิ่นอย่างเคร่งครัดเพื่อทำให้ฝิ่นผิดกฎหมายจนกระทั่ง ใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดยกเลิกการบริโภคฝิ่น และบำบัดผู้ติดฝิ่นจนหมดไป อันถือว่าเป็นการสิ้นสุดของพัฒนาการของกฎหมายฝิ่นในสยาม องค์ความรู้นี้ที่ได้สามารถนำไปใช้ใน การศึกษาพัฒนาการของกฎหมายภาษีฝิ่นในช่วงศตวรรษแรกของกรุงรัตนโกสินทร์ที่ สยามได้ใช้ภาษีฝิ่นเป็นเครื่องมือในการควบคุมผู้ขายและผู้บริโภคฝิ่น อันจะเป็นประโยชน์ ต่อการศึกษาพัฒนาการทางประวัติศาสตร์กฎหมายไทยเฉพาะเรื่องต่อไป