The roles and Upakkilesa In the Lower Northern Folk Tales
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research was to study the role of folk tales in folk groups. And study the desires that appear in lower northern folk tales which the research found the most important role of folk tales is to provide enjoyment and is the solution to the most frustrations of the people, followed by education in a society that uses tradition and stories that explain the origin. And the reason the treatment of standardized behavioral patterns was the least.
The most apparent desire was Abhijjhā-visamalobha, followed by Byāpāda, the third vengeance, Kotha and the least appeared as Macchariya and Thambha. The study of the roles, duties and incantations appeared in the lower northern folklore. This is demonstrates the importance of folk tales that have inserted Buddhism doctrine which is a connection between religion and folk culture and considered as an important guideline in living that should be continued.
Article Details
References
กิ่งแก้ว อัตถากร. (2519). คติชนวิทยา. กรุงเทพฯ : กรมการฝึกหัดครู กระทรวงศึกษาธิการ.
กุลณัฐ ธิจันทร์ และคณะ. (2561). การศึกษาอุปกิเลสในนิทานพื้นบ้านของชาวตำบลโกรกกราก อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร. ส่วนหนึ่งของการศึกษารายวิชา ภาษาถิ่น เพลงพื้นบ้านและนิทานพื้นบ้าน. พิษณุโลก : มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.
จงกล เก็ตมะยูร. (2538). วิถีชีวิตของชาวบ้านในนิทานพื้นบ้าน อำเภอคลองใหญ่ จังหวัดตราด : การศึกษาเชิงวิเคราะห์. ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
จันทร์ศรี สุปัญญากร. (2517). วรรณกรรมไทยรามัญจากตำบลทรงคะนอง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
เจือ สตะเวทิน. (2517). คติชาวบ้านไทย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์สุทธิสารการพิมพ์.
ฉันทนา เย็นนาน. (2539). การศึกษาวิเคราะห์นิทานพื้นบ้านภาคกลาง. การศึกษามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ช่อรัตน์ ไวยฉัยยา. (2545). บทบาทตัวละครเอกในทศชาติชาดก. ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ณัฐกานต์ โพธิ์ปาน และคณะ. (2561). การศึกษาอุปกิเลสในนิทานพื้นบ้านอีสานตอนใต้. ส่วนหนึ่งของการศึกษารายวิชา ภาษาถิ่น เพลงพื้นบ้านและนิทานพื้นบ้าน. พิษณุโลก : มหาวิทยาลัย ราชภัฏพิบูลสงคราม.
ธวัช ปุณโณทก. (2522). วรรณกรรมอีสาน. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
ธวัช ปุณโณทก. (2525). วรรณกรรมท้องถิ่น. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
นัฐนรี เกตุพรหมมา และคณะ. (2560). การศึกษาอุปกิเลสที่ปรากฏในนิทานพื้นบ้านจังหวัดนครราชสีมา. ส่วนหนึ่งของการศึกษารายวิชา ภาษาถิ่น เพลงพื้นบ้านและนิทานพื้นบ้าน. พิษณุโลก : มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.
ประจักษ์ สายแสง. (2516). วรรณกรรมจากตำบลศรีคีรีมาศ จังหวัดสุโขทัย. ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พระพรหมคุณาภรณ์, (ป. อ. ปยุตฺโต). (2553). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
พระศาสนาโสภณ. (2553). สวดมนต์แปล. พิมพ์ครั้งที่ 16. กรุงเทพฯ : มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ ภาค 1 เล่ม 1. (พิมพ์ครั้งที่ 3). (2552). นครปฐม: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
วรพรรณ สุวรรณชื่อ. (2550). วิเคราะห์จริยธรรมในนิทานพื้นบ้านจังหวัดอุตรดิตถ์. ศิลปศาสตร-มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ศรีสุดา เอื้อนครินทร์. (2520). วรรณกรรมพื้นบ้านผู้ไทย ตำบลเรณู จังหวัดนครพนม. ศิลปศาสตร- มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ศิราพร ณ ถลาง. (2552). ทฤษฎีคติชนวิทยา วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน – นิทานพื้นบ้าน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สนิท บุญฤทธิ์, รวบรวมและเรียบเรียง. (2544). นิทานพื้นบ้านภาคใต้. กรุงเทพฯ : สิวีริยาสาส์น.
เสน่หา บุณยรักษ์. (2527). คติชนวิทยา. พิษณุโลก : วิทยาลัยครูพิบูลสงคราม.
เสาวลักษณ์ อนันตศานต์. (2543). ทฤษฎีคติชนและวิธีการศึกษา. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สุกัญญา สุจฉายา. (2522). เพลงปฏิพากย์: การศึกษาในเชิงวรรณคดีวิเคราะห์. อักษรศาสตร-มหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.