พลังทางปัญญาและคุณค่าเชิงสร้างสรรค์แห่งพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช

Main Article Content

พวงเพ็ญ สว่างใจ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราชในฐานะวรรณคดีที่ก่อให้เกิดพลังทางปัญญาและมีคุณค่าเชิงสร้างสรรค์ โดยศึกษาพระราชนิพนธ์   บทละครเรื่องรามเกียรติ์ และกลอนเพลงยาวนิราศ เรื่อง รบพม่าที่ท่าดินแดง ผลการวิจัยพบว่า รามเกียรติ์ก่อให้เกิดพลังทางปัญญาด้านความสมดุลระหว่างโลกทัศน์กับชีวทัศน์ ประกอบด้วย มุมมองด้านธรรมะ     ได้แก่ การรักษาคุณความดียากกว่าการทำความดี กรรมวาทะ กิริยวาทะ และวิริยวาทะ นำไปสู่ความสำเร็จ พลานุภาพแห่งธรรมมานุสติ และผู้มีธรรมกับการทรงไว้ซึ่งความยุติธรรม ส่วนมุมมองด้านอธรรมนั้น ได้แก่   การขาดธรรมและวินัยนำมาซึ่งหายนะ การยึดมั่นในอุปาทาน ความประมาททำให้ขาดสติ ในด้านบทบาท           ที่สะท้อนพฤติกรรมของตัวละคร ประกอบด้วย การตระหนักรู้ในหน้าที่ที่พึงกระทำ การคิดอย่างเป็นเหตุ             เป็นผลของฝ่ายสนับสนุนผู้นำ การพัฒนาผู้นำของรัฐให้เกิดการตื่นรู้ กลศึกกับการรวมกำลังเพื่อเป้าหมาย และพื้นเพต่างกันแต่จุดมุ่งหมายเดียวกันนำไปสู่ความสำเร็จ
              ในด้านคุณค่าเชิงสร้างสรรค์ รามเกียรติ์มีคุณค่าด้านสุนทรียศาสตร์ กล่าวคือ มีการสอดประสานวรรณศิลป์ คีตศิลป์ นาฏศิลป์ และทัศนศิลป์ไว้ได้อย่างกลมกลืนและงดงาม ส่วนด้านความสัมพันธ์ระหว่างวรรณคดีกับประวัติศาสตร์ นิราศเรื่องรบพม่าที่ท่าดินแดง บันทึกเหตุการณ์สำคัญทางประวัติศาสตร์ สะท้อนให้เห็นพระปรีชาสามารถด้านกลศึกและภาพของผู้ปกป้องและผู้รุกราน กล่าวได้ว่าตัวบทสะท้อนทวิลักษณ์           ในพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราชว่าทรงเป็นทั้งเอกองค์ศิลปินและกษัตริย์ยอดนักรบ

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรกฎ คำแหง. (2563). ขนบและการสร้างสรรค์บทโขนเรื่องรามเกียรติ์ของเสรี หวังในธรรม [ปริญญานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย].

กีรติ ธนะไชย. (2553). ลักษณะเด่นของบทพรรณนาราชรถในบทละครเรื่องอุณรุทและรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์รัชกาลที่ 1. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 17(1), 12-28.

เจตนา นาควัชระ. (2560). ข้อคิดเบื้องต้นเกี่ยวกับบทบาทของทฤษฎีในกระบวนการวิจัยทางมนุษยศาสตร์. ใน รื่นฤทัย สัจจพันธุ์ (บก.), ทฤษฎีกับการวิจารณ์ศิลปะทัศนะของนักวิชาการไทย (น. 39). นาคร.

ชนัญชิดา บุญเหาะ, และน้ำผึ้ง ปัทมะลางคุล. (2561). กลวิธีการเสนอความคิดเรื่องความรักชาติในนิราศรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 25(2), 322-351.

ชลดา เรืองรักษ์ลิขิต. (2558). ความดีและความงามในบทละครเรื่องรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช. ใน บทความเรื่องรามเกียรติ์ (น. 30-109). พระรามตรีเอชั่น.

ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา. (2527). พงศาวดารเรื่องไทยรบพม่า (พิมพ์ครั้งที่ 6). สหประชาพาณิชย์.

ดวงมน จิตร์จำนง. (2560). มโนทัศน์เรื่องวรรณคดีในภูมิปัญญาไทย. ใน รื่นฤทัย สัจจพันธุ์ (บ.ก.), ทฤษฎีกับการวิจารณ์ศิลปะทัศนะของนักวิชาการไทย (น. 93-94). นาคร.

ธิติ แจ่มขจรเกียรติ. (2553). บทพินิจ “อธรรม” ในเรื่องรามเกียรติ์ผ่านตัวละครทศกัณฐ์. วารสารอักษรศาสตร์, 39(2), 1-57.

พระพรหมคุณากรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2558). ลักษณะแห่งพระพุทธศาสนา. เจริญดีมั่นคง การพิมพ์.

พัชลินจ์ จีนนุ่น. (2562). วรรณคดีเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). สาขาวิชาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ.

พุทธทาส อินทปญโญ. (2556). แก่นพุทธศาสน์. ธรรมสถาพร.

รัตนพล ชื่นค้า. (2565). การนับถือตัวละครศักดิ์สิทธิ์จากเรื่องรามเกียรติ์ในสังคมไทย. อมรินทร์พริ้นติ้ง แอนด์ พับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).

รื่นฤทัย สัจจพันธุ์. (2563). โอกาสใหม่ในวรรณคดีศึกษา. แสงดาว.

วศิน อินทสระ. (2547). หลักธรรมอันเป็นหัวใจพระพุทธศาสนา. ธรรมดา.

สุเนตร ชุตินธรานนท์. (2543). พม่ารบไทย : ว่าด้วยการสงครามระหว่างไทยกับพม่า (พิมพ์ครั้งที่ 6). มติชน.