การเชื่อมโยงเส้นทางท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมในเขตพื้นที่ อำเภอนครหลวง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การเชื่อมโยงเส้นทางท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมในเขตพื้นที่อำเภอนครหลวง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อวิเคราะห์ศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวในพื้นที่อำเภอนครหลวง และ 2) เพื่อเชื่อมโยงเส้นทางแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมในเขตพื้นที่อำเภอนครหลวง กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ คือ ใช้กลุ่มตัวอย่าง 1) ภาครัฐ เจ้าหน้าที่ปกครองท้องถิ่น จำนวน 8 ราย 2) เจ้าหน้าที่ ท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดพระนครศรีอยุธยา 1 ราย 3) เจ้าหน้าที่กองการท่องเที่ยวและกีฬา องค์การบริหารส่วนจังหวัดพระนครศรีอยุธยา 1 ราย และ 4) ผู้นำชุมชน จำนวน 8 ราย เครื่องมือในการเก็บข้อมูลเชิงคุณภาพ คือ แบบสัมภาษณ์ การวิเคราะห์ข้อมูล สําหรับข้อมูลเชิงปริมาณ เก็บจากนักท่องเที่ยวชาวไทย จํานวน 384 คน เครื่องมือในการเก็บข้อมูล คือ แบบสอบถาม ประกอบด้วยข้อมูลส่วนบุคคล และการประเมินศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวในพื้นที่
จากการวิจัย พบว่า ในพื้นที่อำเภอนครหลวง มีแหล่งทรัพยากรการท่องเที่ยวศาสนาและวัฒนธรรมประกอบไปด้วย ปราสาทนครหลวง วัดต่าง ๆ ในพื้นที่ และหมู่บ้านตีมีดอรัญญิก
ในการเชื่อมโยงเส้นทางท่องเที่ยว สามารถจัดกลุ่มแหล่งท่องเที่ยวเป็นเส้นทางได้เป็น 3 เส้นทาง นอกจากนี้ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเที่ยวชมยังแหล่งท่องเที่ยวประกอบด้วย 1) ศักยภาพและความน่าสนใจของแหล่งท่องเที่ยว 2) พฤติกรรมของนักท่องเที่ยวที่มีความสนใจในการท่องเที่ยว และ 3) การบริหารจัดการพื้นที่ของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ที่จะช่วยส่งเสริมและสนับสนุนกิจกรรมทางการท่องเที่ยว และประเด็นที่สำคัญที่สุดของเส้นทางท่องเที่ยวในพื้นที่อำเภอนครหลวง คือ การจราจรในพื้นที่อำเภอนครหลวงมีรถขนส่งสินค้าขนาดใหญ่วิ่งรับส่งสินค้าตลอดทั้งวันส่งผลต่อความไม่ปลอดภัยต่อการเดินทางท่องเที่ยวและในพื้นที่ไม่มีบริการรถสาธารณะ ไม่มีป้ายบอกแหล่งท่องเที่ยวที่จะเชื่อมโยงแหล่งท่องเที่ยวอื่น ๆ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2567). สถานการณ์ท่องเที่ยวภายในประเทศ ปี 2567, https://www.facebook.com/ETSMOTS/posts/1101076331799384/
กัญญวรา ศรัทธาธรรม. (2566). การศึกษาพฤติกรรมการท่องเที่ยวและความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อหาดไม้ขาว จังหวัดภูเก็ต. สารนิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ https://libdoc.dpu.ac.th/thesis/Kanyawara.Satt.pdf
กุลวรา สุวรรณพิมล ดวงรัตน์ โกยกิจเจริญ วรพจน์ ตรีสุข สัญญา ฉิมพิมล นงเยาว์ ใจห้อ และวีรภัทร์ โชติวิริยะกุล. (2547). การศึกษาประสิทธิภาพของการให้บริการในระบบขนส่งในจังหวัดภูเก็ต พังงาและกระบี่. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ (Full Paper). สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สกสว.). https://elibrary.tsri.or.th/project_content.asp? PJID=RDG47O0011
ชลิตา เฉลิมรักชาติ. (2560). วิจัยเรื่องความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อวัดร่องขุนจังหวัดเชียงราย. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ. http://dspace.bu.ac.th/jspui/handle/123456789/3062
ชุดา ศิริไพบูลย์สินธ์. (2549). การประเมินศักยภาพและการจัดเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดนครปฐม. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. https://digital.library.tu.ac.th/tu_dc/frontend/Info/item/dc:119651
ชุมพล พืชพันธ์ไพศาล และประพันธ์ แสงทองดี. (2561). ความพร้อมของแหล่งเรียนรู้ทางวัฒนธรรมชุมชนโดยองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นต่อการพัฒนาไปสู่การจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในกลุ่มจังหวัดภาคกลางตอนบน (พระนครศรีอยุธยา และอ่างทอง). วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 7(4). 242-251. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/161919/116804
ทรงกลด พลพวก, นวรัตน์ นิธิชัยอนันต์, ธราธร ภูพันเชือก และวิมลกานต์ นิธิศิริวริศกุล. (2567). การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวท้องถิ่นแบบมีส่วนร่วมของชุมชนชายแดนไทย-กัมพูชา จังหวัดสุรินทร์. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 16(2). 165-182. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/pimjournal/article /view/267894
ธนาภา ช่วยแก้ว และ สุดใจ จิโรจน์กุล. (2562) การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมริมแม่น้ำปากพนังเพื่อส่งเสริมการตลาดท่องเที่ยว อำเภอปากพนัง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 30(3), 80-97. http://dx.doi.org/10.14456/asj-psu.2019.48
พรฟ้า สุทธิคุณ. (2567). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยว ตามเเนวคิดทฤษฎีของ วาโร เพ็งสวัสดิ์. วารสารวิชาการการพัฒนาท้องถิ่น วิทยาลัยชุมชนพังงา. 1(1). 14-25. https://so17.tci-thaijo.org/index.php/pngcc/article/view/280
วิฑูรย์ เหลียวรุ่งเรือง และคณะ. (2547) เส้นทางท่องเที่ยวสถาปัตยกรรมเชิงประวัติศาสตร์. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. https://dric.nrct.go.th/Login/Login/159374
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2567, 22 กันยายน). แหล่งเรียนรู้หมู่บ้านหัตถกรรมมีดอรัญญิก. https://www.scimath.org/fieldtrip-central/item/13394-2024-10-19-20-56-54-20
สำนักงานจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. (2560). กลุ่มงานข้อมูลสารสนเทศและการสื่อสาร, ข้อมูลอำเภอนครหลวง. https://ww2.ayutthaya.go.th/amphur_content/cate/3
Bhatia, A. K., 1986. Tourism Development Principles and Practices. (4th ed). Sterling Publishers Private.
Clare A. Gunn. (1994). Tourism Planning, Basic Concepts, Cases (3rd Edition) Tailar & Francis. https://books.google.co.th/books/about/Tourism_Planning.html?id=2c2sQgAACAAJ&redir_esc=y
Cochran, W. G. (1977). Sampling techniques (3rd ed.). John Wiley & Sons.
Collins-Kreiner, N. (2010) Researching Pilgrimage: Continuity and Transformations. Annals of Tourism Research, 37(2), 440-456. https://doi.org/10.1016/j.annals.2009.10.016
