ปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจของนักท่องเที่ยวชาวไทย ในการท่องเที่ยวเมืองแห่งวิทยาการอาหาร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) พฤติกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน 2) ความชื่นชอบด้านอาหาร 3) ทฤษฎีพฤติกรรมตามแผน และ 4) ปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยในการท่องเที่ยวเมืองแห่งวิทยาการอาหาร เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ พื้นที่วิจัย คือ จังหวัดภูเก็ต กลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เคยเดินทางท่องเที่ยวจังหวัดภูเก็ต จำนวน 420 คน และใช้วิธีสุ่มตัวอย่างตามสะดวก เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา แจกแจงความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และใช้สถิติเชิงอนุมาน ได้แก่ การวิเคราะห์แบบถดถอย เพื่อทดสอบสมมติฐาน
ผลการวิจัยพบว่า ผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง (ร้อยละ 77.38) อายุระหว่าง 28-37 ปี (ร้อยละ 44.28) 1) เห็นด้วยมากที่สุดกับพฤติกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (𝑥̅ = 4.23±0.582) 2) เห็นด้วยกับความชื่นชอบด้านอาหาร (𝑥̅ = 3.82±0.635) 3) เห็นด้วยกับทัศนคติ (𝑥̅ = 4.04±0.746) การคล้อยตามกลุ่มอ้างอิง (𝑥̅ = 3.86±0.776) และการรับรู้ความสามารถในการควบคุมพฤติกรรม (𝑥̅ = 3.70±0.924) แต่มีระดับความเห็นเฉย ๆ กับความตั้งใจท่องเที่ยว เชิงอาหารฯ (𝑥̅ = 3.15±1.049) และ 4) ปัจจัยด้านพฤติกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนไม่ส่งผลต่อความตั้งใจท่องเที่ยวเชิงอาหารฯ (p-value 0.394) ในขณะที่ปัจจัยด้านความชื่นชอบด้านอาหาร ทัศนคติ การคล้อยตามกลุ่มอ้างอิง และการรับรู้ความสามารถในการควบคุมพฤติกรรม ส่งผลต่อความตั้งใจท่องเที่ยวเชิงอาหารฯ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value < 0.05) หน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชน ควรให้ความสำคัญกับกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับความชื่นชอบด้านอาหาร และทฤษฎีพฤติกรรมตามแผน เพื่อกระตุ้นให้นักท่องเที่ยวชาวไทยตั้งใจเดินทางมาท่องเที่ยวเชิงอาหารที่จังหวัดภูเก็ตมากขึ้น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566). สถิตินักท่องเที่ยวภายในประเทศ Q1-Q4 ปี 2565 (ภาคใต้). สืบค้น 2 กันยายน 2566. จาก https://www.mots.go.th/news/category/411.
ชุลีวรรณ ปราณีธรรม. (2560). แรงบันดาลใจในการมีจิตสาธารณะเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 9(1), 254-264.
เบญจมาภรณ์ ชำนาญฉา. (2561). การท่องเที่ยวเชิงอาหาร: ศักยภาพและความได้เปรียบของประเทศไทย. วารสารสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย ในพระราชูปถัมภ์ สมเด็จพระเทพรัตน์ราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี, 24(1), 103-116.
พิชญ์สินี บุญญานุพงศ์ และปิยะลักษณ์ พุทธวงศ์. (2564). พฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหารและความคิดเห็นต่อปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่โจ้, 1(1), 37-47.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2553). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 11) กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น
วรรณภา อุดมผล. (2565). การศึกษาระดับศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงอาหารของชุมชนท่องเที่ยวในเขตพื้นที่ภาคตะวันออก. มหาวิทยาลัยบูรพา.
สุพัฒนา เตโชชลาลัย. (2561). พฤติกรรมการบริโภคอาหารริมทางของนักท่องเที่ยว[ปริญญานิพนธ์ ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานจังหวัดภูเก็ต กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด. (2566). แผนพัฒนาจังหวัดภูเก็ต (ปี พ.ศ. 2566-2570). ภูเก็ต: สำนักงานจังหวัดภูเก็ต.
Ajzen, I. (1991). The theory of planned behavior. Organizational behavior and human decision processes, 50(2), 179-211.
Chirawatkul, A. (2019). Misuse of Yamane’s Table for Sample Size Calculation. Journal of Health Science of Thailand, 28(1), S3-S4.
Dimitrieska, V. (2022). Language Teacher Identity Construction: Reflective Conversation. Journal of Language, Identity & Education, 1–16. https://doi.org/10.1080/153 48458.2022.2054418
Giner A. O. and Forné F.F. (2023). The way we live, the way we travel: generation Z and sustainable consumption in food tourism experiences. British Food Journal, 125(13), 330-351.
Global Sustainable Tourism Council (GSTC). (2022). What is Sustainable Tourism? Global Sustainable Tourism Council (GSTC). https://www.gstcouncil.org/what-is-sustainable-tourism/
Kilipiri, E., Papaioannou, E., & Kotzaivazoglou, I. (2023). Social media and influencer marketing for promoting sustainable tourism destinations: The Instagram case. Sustainability, 15(8), 6374. https://doi.org/10.3390/su15086374.
Leong, Q.-L., Ab Karim, S., Awang, K.W. and Abu Bakar, A.Z. (2017). An integrated structural model of gastronomy tourists' behaviour. International Journal of Culture, Tourism and Hospitality Research, 11(4), 573-592.
Ryan, S. and Carr, A. (2010). Chapter 5 - Applying the biopsychosocial model to the management of rheumatic disease. In Dziedzic, K. and Hammond, A., Rheumatology (pp. 63-75). London: Churchill Livingstone.
Şengel, Ü., Genç, G., Işkın, M., Çevrimkaya, M., Zengin, B. and Sarıışık, M. (2023). The impact of anxiety levels on destination visit intention in the context of COVID-19: the mediating role of travel intention, Journal of Hospitality and Tourism Insights, 6(2), 697-715. https://doi.org/10.1108/JHTI-10-2021-0295.
Syntiadewi, F., Natsir, M., Hidayatullah, S., & Alvianna, S. (2022). The Effect of Gastronomy Involvement, Local Food Consumption Value, Food Knowledge Toward Intention to Recommend Local Traditional Food Semanggi Suroboyo through Attitude as Mediating Variable (A Study of Culinary Arts Students at Monas Pacific Culinary Academy). International Journal of Research in Engineering, Science and Management, 5(2), 63-69.
UNESCO Creative Cities Network. (2023). Creative Cities Network. Retrieved Sep 4, 2023, from UNESCO Creative Cities Network: https://en.unesco.org/creative-cities/.
United Nations World Tourism Organization (UNWTO). (2023). TOURISM FOR SDGS. Retrieved Sep 4, 2023, from TOURISM FOR SDGS a platform developed by UNWTO: https://tourism4sdgs.org/act/travellers/.
