ความสุขและคุณภาพชีวิตของแพทย์นักเรียนทุนจังหวัดนครพนม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับความสุข และคุณภาพชีวิตของแพทย์นักเรียนทุนในจังหวัดนครพนม ประชากร คือ แพทย์นักเรียนทุนที่ศึกษาในจังหวัดนครพนม ในปี 2566 จำนวน 50 คน เครื่องมือที่ใช้ในการ วิจัย คือ แบบสํารวจความสุขด้วยตนเอง และเครื่องชี้วัดคุณภาพชีวิตขององค์การอนามัยโลก วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการศึกษาพบว่า 1. ความสุขของแพทย์นักเรียนทุน อยู่ในระดับมีความสุข (ร้อยละ 71.15) ด้านสุขภาพดีอยู่ในระดับมีความสุขอย่างยิ่ง (ร้อยละ 83.30) ด้านผ่อนคลายดีอยู่ในระดับมีความสุข (ร้อยละ 72.10) ด้านน้ำใจดีอยู่ในระดับมีความสุข (ร้อยละ 70.20) ด้านจิตวิญญาณดีอยู่ในระดับ มีความสุข (ร้อยละ 83.20) ด้านครอบครัวดีอยู่ในระดับมีความสุข (ร้อยละ 70.10) ด้านสังคมดีอยู่ในระดับมีความสุข (ร้อยละ 74.00) ด้านใฝ่รู้ดีอยู่ในระดับมีความสุข (ร้อยละ 66.15) ด้านสุขภาพเงินดีอยู่ในระดับมีความสุข (ร้อยละ 65.10) และด้านการงานดีอยู่ในระดับมีความสุข (ร้อยละ 56.20) 2. จากผลการศึกษาระดับคุณภาพชีวิตของแพทย์นักเรียนทุน พบว่า โดยรวมอยู่ในระดับ ปานกลางถึงระดับดี (ร้อยละ 79.75) ด้านร่างกายอยู่ในระดับดี (ร้อยละ 85.71) ด้านจิตใจอยู่ในระดับ ปานกลาง (ร้อยละ 66.66) ด้านสัมพันธภาพทางสังคมอยู่ในระดับดี (ร้อยละ 86.66) ด้านสิ่งแวดล้อมอยู่ในระดับดี (ร้อยละ 80.00) ค้นพบองค์ความรู้ใหม่ว่าความสุขและคุณภาพชีวิตของแพทย์นักเรียนทุนควรได้รับการส่งเสริมให้อยู่ในระดับที่มีความสุข และดีขึ้นไป
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ภาณุภาคย์ พงศ์อติชาต. (2550). การเสริมสร้างคุณภาพชีวิตและการทำงาน กระแสใหม่ของการบริหาร ทรัพยากรบุคคล. กรุงเทพมหานคร: แอร์บอร์นพรินต.์
พัณณ์ชิตา รัศมีสุรวุฒิคุณ และคณะ. (2566). คุณภาพชีวิตของบุคลากรทางการแพทย์ในโรงพยาบาล รามาธิบดีในสถานการณ์การแพร่ระบาดโควิด-19. วารสารรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 6(1), 109.
ธเนศ ถวิลหวัง. (2558). การพัฒนาคุณภาพชีวิต และองค์กร. นครพนม: สำนักงานปศุสัตว์จังหวัดนครพนม.
สุภาณี ธนสมบัติ และคณะ. (2565). ความสุขในการทำงานของบุคลากรสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดปทุมธานี. วารสารวิชาการสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดมหาสารคาม, 6(12), 111.
สุวัฒน์ มหัตนิรันดร์กุล และคณะ. (2540). เปรียบเทียบแบบวัดคุณภาพชีวิตขององค์การอนามัยโลก ทุก 100 ตัวชี้วัด และ 26 ตัวชี้วัด. เชียงใหม่: โรงพยาบาลสวนปรุง จังหวัดเชียงใหม่.
สุวัฒน์ มหัตนิรันดร์กุล และคณะ. (2545). โครงการจัดทำโปรแกรมสำเร็จรูปในการสำรวจสุขภาพจิต ในพื้นที่ ปี พ.ศ. 2545. เชียงใหม่: โรงพยาบาลสวนปรุง จังหวัดเชียงใหม่.
ศิรินันท์ กิตติสุขสถิต และคณะ. (2554). แบบสํารวจความสุขด้วยตนเอง. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศิรินันท์ กิตติสุขสถิต และคณะ. (2555). คู่มือการวัดความสุขด้วยตนเอง Happinometer. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศิรินันท์ กิตติสุขสถิต และคณะ. (2556). คุณภาพชีวิต การทำงาน และความสุข. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธรรมดาเพรส จำกัด.
Burton, J. (2010). WHO Healthy workplace framework and model: Background and supporting literature and practice. Retrieved January 10, 2024. from http://www.who.int/ occupational_health/healthy_workplace_framework.pdf
Joanna Forycka, et al. (2022). Polish medical students facing the pandemic- Assessment of resilience, well-being and burnout in the COVID-19 era. PLoS ONE, 17(1) 1-2.
Lyubomirsky, S. et. al. (2005). The benefits of frequent positive affect. Psychological Bulletin, 131(6).
Manion, Jo. (2003). Joy at Work: Creating a Positive Work Place. Journal of Nursing Administration.
Stojanov, J., et al. (2020). Quality of sleep and health-related quality of life among health care professionals treating patients with coronavirus disease-19. International Journal of Social Psychiatry, 67(2), 1-7.
Oliver, R.L. (1997). Satisfaction: A behavioral perspective on the consumer. New York: Irwin/ McGraw-Hill.
Veenhoven, R. (1997). Advances in understanding happiness. Revue Quebecoise de Psychologie, 18, 267-293.
World Health Organization. (2004, November). Quality of Life (WHOQOL)-BRE. Geneva: WHO. Retrieved January 10, 2024. from https://www.who.int/substance_ abuse/research_tools/whoqolbref/en.
