รูปแบบเครือข่ายการท่องเที่ยวชุมชนงานหัตถกรรมเตยปาหนัน ลุ่มน้ำคลองอู่ตะเภาตอนล่าง อำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) ศึกษาองค์ประกอบเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนงานหัตถกรรมเตยปาหนัน ลุ่มน้ำคลองอู่ตะเภาตอนล่าง อำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลา 2) ศึกษารูปแบบเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนงานหัตถกรรมเตยปาหนัน ลุ่มน้ำคลองอู่ตะเภาตอนล่าง เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก จากตัวแทนการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดสงขลา องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น สมาคมส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชนจังหวัดสงขลา สภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวจังหวัด ผู้ประกอบการด้านการท่องเที่ยว ผู้นำชุมชน และสมาชิกกลุ่มจักสานเตยปาหนัน จำนวน 15 คน
ผลการวิจัย พบว่า 1) การมีส่วนร่วมของเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนงานหัตถกรรมเตยปาหนัน ลุ่มน้ำคลอง อู่ตะเภาตอนล่างประกอบด้วย 1) องค์กรภาครัฐ/สมาคม มีบทบาทสำคัญในการสนับสนุนชุมชนในการจัดการท่องเที่ยว การประชาสัมพันธ์ท่องเที่ยวชุมชนมีส่วนร่วมในการกำหนดนโยบาย การวางแผนในการจัดกิจกรรมการส่งเสริมการท่องเที่ยว 2) สถาบันการศึกษามีบทบาทในการถ่ายทอดองค์ความรู้ด้านการบริหารจัดการศูนย์การเรียนรู้หัตถกรรมเตยปาหนัน การสร้างฐานการเรียนรู้ การออกแบบเส้นทางและจัดกิจกรรมท่องเที่ยว ตลอดจนการจัดอบรมพัฒนาบุคลากร 3) องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น มีบทบาทในการส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชน มีส่วนร่วมในการประชุมวางแผนกับชุมชน เพื่อกำหนดทิศทางและแนวทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวให้สอดคล้องกับบริบทของชุมชน 4) สมาชิกชุมชน มีส่วนร่วมในการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวที่รักษาเอกลักษณ์และอัตลักษณ์ของชุมชน 2) รูปแบบเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนงานหัตถกรรมเตยปาหนัน ลุ่มน้ำคลองอู่ตะเภาตอนล่างมีเครือข่ายภายในและภายนอก กระบวนการประสานงานของเครือข่ายเป็นการประสานงานผ่านผู้นำชุมชน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรกนก เกิดสังข์. (2560). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเชิงกลยุทธ์: กรณีศึกษา ตำบลบางใบไม้อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 4(2), 231-249.
จิราภรณ์ แก้วมณี. (2557). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ชุมชนบ้านหัวเขาจีน (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ทิพย์สุวรรณ แซลี้. (2561). ศึกษารูปแบบเครือข่ายการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนที่เหมาะสมของชุมชนบ้านอาลึ และชุมชนบ้านอ้อมแก้ว จังหวัดสุรินทร์ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิตไม่มีการตีพิมพ์). อุบลราชธานี: มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
ปริวรรต สมนึก. (2561). การพัฒนารูปแบบเครือข่ายการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนระหว่างชุมชนบ้านทรายมูล และชุมชนบ้านโพธิ์ศรี อำเภอพิบูลมังสาหาร จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 14(1), 70-112.
พิมพิกา นวนจา และศิริพงษ์ ลดาวัลย์ ณ อยุธยา. (2563). ภาคีเครือข่ายการจัดการท่องเที่ยวของหมู่บ้านแม่กำปอง ตำบลห้วยแก้ว อำเภอแม่อ่อน จังหวัดเชียงใหม่. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 11(2), 29-54.
วิสิทธิ์ศักดิ์ ชัยเกิด. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดการเครือข่ายความร่วมมือเพื่อการยกระดับคุณภาพการศึกษาของโรงเรียนประถมศึกษาสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษา ขั้นพื้นฐาน (ปริญญานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วีระพล ทองมา. (2561). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism: CBT) สำหรับการพัฒนา คุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. กรุงเทพมหานคร: กรมอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุ์พืช. ค้นเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน 2566, จาก www.dnp.go.th/fca16/file/i49xy4ghqzsh3j1.doc.
สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2561). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. ค้นเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน 2566, จากhttp://www.cbt-i.or.th/.
สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน. (2560). พระราชบัญญัติสภาองค์กรชุมชน พ.ศ. 2551. ค้นเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน 2566, จาก http://www.codior.th/index.php.
สมศักดิ์ สามัคคีธรรม. (2562). การจัดการคลัสเตอร์การท่องเที่ยวโดยชุมชนที่สอดคล้องกับปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารการเมืองการบริหารและกฎหมาย, 11(1), 95-115.
สำนักพัฒนาการท่องเที่ยว. (2550). คู่มือเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพมหานคร: บริษัทศรีเมืองการพิมพ์ จำกัด.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 1-24.
อนุชา ม่วงใหญ่. (2559). แนวทางการพัฒนาเพื่อเสริมสร้างศักยภาพชุมชนและท้องถิ่น “ในศตวรรษที่ 21”. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอิสเทิร์นเอเชีย ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 6(3), 12-26.
อรรถกร จัตุกูล. (2560). บทบาทของชุมชนในท้องถิ่นต่อการพัฒนาตลาดการท่องเที่ยว จังหวัดบุรีรัมย์ กรณีศึกษาชุมชนวนอุทยานเขากระโดง (รายงานการวิจัย). บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
