ห่วงโซ่อุปทานการท่องเที่ยวเชิงอาหารในประเทศไทย หลังยุควิกฤตโควิด-19
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาเรื่อง ห่วงโซ่อุปทานการท่องเที่ยวเชิงอาหารในประเทศไทย หลังยุควิกฤตโควิด-19 เป็นการศึกษาด้านการจัดการห่วงโซ่อุปทาน และกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหาร ที่มีความสัมพันธ์ และเชื่อมโยงกันตั้งแต่แหล่งวัตถุดิบ จนถึงการส่งมอบสินค้า และการบริการให้แก่นักท่องเที่ยวให้เกิดการเข้าถึงวัฒนธรรมอาหารของประเทศไทย เพราะอาหารเป็นการแสดงออกให้เห็นถึงเอกลักษณ์เฉพาะของท้องถิ่น วิถีชีวิตชุมชน และประวัติศาสตร์ การท่องเที่ยวเชิงอาหารจึงเป็นกลยุทธ์ที่สำคัญในการพื้นฟูเศรษฐกิจของประเทศ หลังสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อโควิด-19 ได้เป็นอย่างดี บทความวิชาการนี้จึงมีจุดมุ่งหมายเพื่อเสนอแนะแนวทางและรูปแบบการส่งเสริมห่วงโซ่อุปทานของการท่องเที่ยวเชิงอาหารในประเทศไทย ผู้ศึกษาสืบค้นข้อมูลจากเอกสารวิชาการ หนังสือ และงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา ตีความ สังเคราะห์ และสรุปเนื้อหาเชิงพรรณนา พบว่า ห่วงโซ่อุปทานการท่องเที่ยวเชิงอาหารในประเทศไทย เริ่มต้นจากผู้ผลิตต้นทาง ได้แก่ เกษตรกร ชาวสวน และผู้แปรรูปอาหาร ส่งผ่านไปถึงตัวกลาง ผู้ประกอบการท้องถิ่น ผู้มีความรู้ทางประวัติศาสตร์อาหาร และนักลงทุน เชื่อมโยงเป็นกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหาร 4 ด้าน ได้แก่ 1) กิจกรรมอาหารถนนคนเดินและตลาดอาหารสด 2) กิจกรรมมหกรรมอาหารและเทศกาลอาหาร 3) กิจกรรมทัวร์ ชิมอาหาร ทัวร์เชิงเกษตร และทัวร์เชิงสุขภาพ และ 4) กิจกรรมสอนทำอาหาร และการแข่งขันทำอาหาร โดยมีความสัมพันธ์กับผู้สนับสนุนทางการท่องเที่ยว ได้แก่ หน่วยงานภาครัฐและภาคเอกชน ที่สนับสนุนด้านสถานที่จัดงาน บริษัทขนส่ง บริษัททัวร์ และสถานประกอบการที่พัก
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). Foodie Experience Food will Keep Us Alive. กรุงเทพมหานคร: TAT Review.
ธง คำเกิด และวัชรพันธ์ แสนสิทธิ์. (2562) แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชน บ้านบางแม่หม้าย ตาบลบางใหญ่ อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ. 1(3). 221-232.
เบญจมาภรณ์ ชำนาญฉา. (2561). การท่องเที่ยวเชิงอาหาร: ศักยภาพและความได้เปรียบของประเทศไทย. วารสารสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย ในพระราชูปถัมภ์ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี. 24(1), 103-116.
ประชาชาติธุรกิจ. (2562). Gastronomy Tourism กระจายรายได้สู่ “ฐานราก”. สืบค้น 1 สิงหาคม2565. จาก https://www.prachachat.net/tourism/news-317059.
กรมการท่องเที่ยว. (2560). ยุทธศาสตร์กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา พ.ศ. 2560–2564. สืบค้น 1 สิงหาคม 2565. จาก https://www.mots.go.th/news/category/66.
วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ. (2560). Foodie Food Tourism Trend 2017. สืบค้น 2 สิงหาคม 2565. จาก http://etatjournal.com/web/menu-read-tat/menu-2017/menu-12017/756-12017-foodie.
ศูนย์ธุรกิจกสิกรไทย. (2561). เทรนด์ท่องเที่ยวดี SME รีบคว้าโอกาส. สืบค้น 5 สิงหาคม 2565. จาก https://www.kasikornbank.com/th/business/sme/KSMEKnowledge.
ศูนย์วิจัยด้านตลาดการท่องเที่ยว. (2565). TAT คาดการณ์แนวโน้มสถานการณ์ท่องเที่ยว. การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. สืบค้น 2 สิงหาคม 2565. จาก https://intelligencecenter. tat.or.th/articles/22978.
ศิริพร เลิศยิ่งยศ, ศิริสรณ์เจริญ กมลลิ้มสกุล และ กนก บุญศักดิ์. (2563). การจัดการโซ่อุปทานเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเขตพัฒนาการท่องเที่ยวอารยธรรมอีสานใต้. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 40(4), 120-139.
สุปรียา ภูผาลา และ จารุวรรณ แดงบุบผา. (2565). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงอาหารโดยชุมชนในประเทศไทย.วารสารวิชาการสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ. 8(1), 286–304.
อัตตนาถ ยกขุน ,ชนกนารถ ราชภักดี และธนิสร พิตรชญารมย์ (2563) แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอาหารในประเทศไทย. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชียฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 10(1), 60-68.
Almaz, S. (2018). The Impact of Street and Food Festivals in Gastronomic Tourism through Visitor’s Emotions and Satisfaction. A Case of Abu Dhabi Food Festival International. Journal of Research in Tourism and Hospitality (IJRTH). 4(1), 27-32.
Kim, S. Park, E. Fu, Y. and Jiang, F. (2021). The Cognitive development of Food tasteperception in a food tourism destination: A gastrophysics approach. Appetite 165, 1-11.
Nilgumhaeng, R., Sattayanuchit, W. and Pansukkum, S. (2020). The Concept of Using theLocal Identity for Tourism Promotion in Nakhon Ratchasima Province (Khorat), Thailand. Proceeding of The 2nd China-ASEAN International Conference 2020and The 2nd International Conference on Tourism, Business, & Social Sciences 2020. Inspiring to Chinese and Asian’s Wellness tourism & Innovation. 758–775. Bangkok: Dhurakij Pundit University. สืบค้น 1 สิงหาคม 2565 จาก https://www.researchgate.net/publication/357648531.
Park, W. (2022). Food tourism experience and changing destination foodscape: Anexploratory study of an emerging food destination. Tourism Management. สืบค้น 2 สิงหาคม 2565. จาก www.elsevier.com/locate/tmp.
World food Travel Association. (2019). The World's leading Authority on food & beverage tourism. สืบค้น 2 สิงหาคม 2565. จาก https://worldfoodtravel.org/.
World Tourism Organization. (2021). 6th UNWTO. world forum on gastronomy tourism. สืบค้น 20 สิงหาคม 2565. จาก https://www.unwto.org/6th-unwto-world-forum-on-gastronomy-tourism.
Work Point Today. (2564). ท่องเที่ยวจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป’คุยเรื่องท่องเที่ยวไทยในโลกหลังโควิดกับผู้ว่าการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. สืบค้น 2 สิงหาคม 2565. จาก https://workpointtoday.com/kkp-research-gdp-2021/.
Yuan, S. (2015). Reflections on Local Specialties and Gastronomic Tourism. Scientific Research Publishing. สืบค้น 5 สิงหาคม 2565. จาก http://www.scirp.org/journal/ chnstdhttp://dx.doi.org/10.4236/chnstd.2015.41003.
Zhang X., Song H., & Huang GQ. (2009). Tourism Supply Chain Management: A new Research Agenda. Tourism Management, 30(3), 345-358.
