รูปแบบการท่องเที่ยวตามวิถีใหม่ของจังหวัดพระนครศรีอยุธยา
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบการท่องเที่ยวตามวิถีใหม่ของจังหวัดพระนครศรีอยุธยา กลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวที่เดินทางมาท่องเที่ยวในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา จำนวน 400 คน เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถาม และสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ปัจจัย
ผลการวิจัยพบว่ากิจกรรมการท่องเที่ยวที่นักท่องเที่ยวนิยมมากที่สุด คือ นมัสการหลวงพ่อโตที่วัดพนัญเชิงวรวิหาร โดยเหตุผลที่เดินทางมาท่องเที่ยวตามวิถีใหม่ของจังหวัดพระนครศรีอยุธยา คือ พักผ่อนหย่อนใจ เดินทางท่องเที่ยวโดยใช้รถยนต์ส่วนตัวในวันเสาร์-อาทิตย์ และนักท่องเที่ยวต้องสวมใส่หน้ากากอนามัยตลอดเวลาที่อยู่ในสถานที่ท่องเที่ยว ทั้งนี้สถานที่ท่องเที่ยวมีจุดบริการเจลแอลกอฮอล์เพื่อให้เป็นไปตามมาตรฐานของกรมควบคุมโรค ซึ่งการท่องเที่ยวตามวิถีใหม่ทำให้สถานที่ท่องเที่ยว สถานประกอบการ และร้านอาหารต่าง ๆ มีการปรับตัวให้ได้มาตรฐานความปลอดภัยด้านสุขอนามัยเพื่อให้ได้รับตราสัญลักษณ์ SHA, SHA Plus หรือ SHA Extra Plus นอกจากนี้ยังพบว่ารูปแบบการท่องเที่ยวตามวิถีใหม่ภายใต้หลัก DMHTTA ซึ่งสามารถจัดรูปแบบการท่องเที่ยวได้ 4 รูปแบบ ได้แก่ 1. อยุธยาพาชิม ลิ้มลองอาหารเลิศรส 2. มนต์เสน่ห์แห่งธรรม เพชรเม็ดงาม อยุธยาเมืองมรดกโลก 3. ท่องอยุธยา ศึกษาแหล่งประวัติศาสตร์ และ 4. ชิวชิว กินลม ชมวิว วัฒนธรรมเมืองกรุงเก่า โดยแต่ละรูปแบบการท่องเที่ยวมีค่า Eigenvalue เท่ากับ 35.507, 3.680, 2.259 และ 1.585 ตามลำดับ อีกทั้งมีค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบาก เท่ากับ 0.972, 0.973, 0.983 และ 0.964 ตามลำดับ
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). สถานการณ์การท่องเที่ยวในประเทศ รายจังหวัด ปี 2564. สืบค้น 12 พฤษภาคม 2565. จาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=630.
ธนภูมิ ปองเสงี่ยม และวารัชต์ มัธยมบุรุษ. (2558). แผนพัฒนายุทธศาสตร์การท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารอารยธรรมศึกษาโขง-สาละวิน, 6(2), 95-111.
ปิรันธ์ ชิณโชติ และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal, Silpakorn University (Humanities, Social Sciences and arts), 9(1), 250-268.
วันทนีย์ แสนภักดี. (2562). แนวทางการบริหารจัดการการท่องเที่ยวอยุธยาเมืองมรดกโลก. วารสารวิชาการและวิจัย มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 9(1), 36-49.
วารัชต์ มัธยมบุรุษ. (2562). โครงสร้างของระบบการท่องเที่ยว. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 14(1), 94-102.
ศฐิฒฎา ธารารัตนสุวรรณ. (2563). ผลกระทบเชื้อไวรัส COVID-19 ต่อวิกฤตการท่องเที่ยวของประเทศไทย (Impact of COVID-19 on Tourism Sector in Thailand). บทความวิชาการสำนักวิชาการ สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา, 10(15), 1-22.
สิริมา ชัยกูล, จิรโชค วีระสย, เสาวคนธ์ สุดสวาท และวรรณา แผนมุนิน. (2562). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนในพื้นที่ภาคใต้แถบทะเลอันดามัน. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์, 9(2), 376-389.
สุพัตรา คำจันทร์ และนนทิภัค เพียรโรจน์. (2558). รูปแบบการท่องเที่ยวของอำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี ในมุมมองของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ, 6(2), 112-122.
Dixit, S.K. (2020). Tourism in Asian Cities. London, UK: Routledge.