รัฐประศาสนศาสตร์แนวใหม่กับการพัฒนาที่ยั่งยืน

Main Article Content

พระครูปลัดประวิทย์ วรธมฺโม
พระครูใบฎีกาอภิชาติ ธมฺมสุทฺโธ

บทคัดย่อ

รัฐประศาสนศาสตร์เป็นกระบวนการบริหารกิจกรรมต่าง ๆ ของรัฐเพื่อให้กิจกรรมสาธารณะต่าง ๆ ดำเนินไปตามวัตถุประสงค์ของรัฐ ซึ่งจะมุ่งประเด็นไปที่ประเมินผลนโยบายสาธารณะอย่างมีประสิทธิภาพโครงสร้าง การบังคับบัญชาและการควบคุม เป็นกิจการสาธารณะที่เกิดขึ้นพร้อมกับชุมชน ถูกกำหนดขึ้นและนำไปปฏิบัติเพื่อประโยชน์ส่วนรวม สื่อถึงการบริหารรัฐกิจที่เป็นกิจกรรมร่วมของคนทุกคนหรือผู้มีส่วนได้ส่วนเสียของสังคม การเป็นเจ้าของหรือพลเมือง เพื่อให้เกิดประโยชน์สาธารณะ รัฐประศาสนศาสตร์จึงเป็นศาสตร์ต้องเรียนรู้และใช้ศิลปะ มีกลยุทธ์ในการนำไปปฏิบัติเพื่อก่อให้เกิดความสมดุลมีความสอดคล้องกัน การนำนโยบายไปปฏิบัติเป็นการบริหารจัดการในภาครัฐ โดยบูรณาการความรู้จากหลาย ๆ ศาสตร์มาใช้ในการบริหารจัดการ อาจเรียกได้ว่าเป็นสหวิทยาการสังคมศาสตร์หรือสังคมศาสตร์ประยุกต์ นอกจากนี้รัฐประศาสนศาสตร์แนวใหม่หรือการจัดการภาครัฐแนวใหม่ เน้นความเป็นธรรมในสังคม การยอมรับค่านิยม และการเปลี่ยนแปลงแสวงหาสิ่งที่ดีกว่าในรูปแบบมีความยืดหยุ่น เน้นการนำเอาแนวคิดและแนวปฏิบัติของการจัดการในภาคธุรกิจมาปรับใช้ในองค์การภาครัฐ และยังพบว่าการจัดการภาครัฐแนวใหม่ถือเป็นแนวทางสำคัญต่อการปฏิรูประบบราชการไทยในปัจจุบัน ซึ่งส่งผลให้ระบบราชการไทยมุ่งสู่การพัฒนาที่ยั่งยืนอย่างแท้จริง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วรธมฺโม พ., & ธมฺมสุทฺโธ พ. (2022). รัฐประศาสนศาสตร์แนวใหม่กับการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 4(3), 587–599. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/art/article/view/257145
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ทรงพล โชติกเวชกุล. (2563). รัฐประศาสนศาสตร์กับการพัฒนาท้องถิ่นที่ยั่งยืน. Journal of Modern Learning Development. 5(1), 262-271.

พฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์. (2553). การจัดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน : พื้นฐานการศึกษาด้าน เศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ไทยสัมพันธ์.

พิทยา บวรวัฒนา. (2551). รัฐประศาสนศาสตร์: ทฤษฎีและแนวทางการศึกษา (ค.ศ. 1887-ค.ศ. 1970). พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ยุทธพงษ์ ลีลากิจไพศาล. (2552). พัฒนาการและลักษณะของหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตร์ระดับปริญญาตรีในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

ฤทธิกร ศิริประเสริฐโชค. (2556). ขอบข่ายและวิธีการศึกษาทางรัฐประศาสนศาสตร. ชลบุรี: วิทยาลัยการบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา.

วุฒิพงศ์ บุษราคัม. (2559). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับรัฐประศาสนศาสตร์. อุดรธานี: ศูนย์การศึกษา บึงกาฬ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.

สมพร แสงชัย. (2550). สิ่งแวดล้อม: อุดมการณ์ การเมืองและการพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพัฒนาบัณฑิตศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. (2556). วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. ปทุมธานี: สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ.

อิทธิชัย สีดำ. (2560). สรุปทฤษฎีรัฐประศาสนศาสตร์ ยุคดั้งเดิม – ปัจจุบัน. ยะลา : มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.

Hood, C (1991). A public management for all seasons. Public Administration. 13(9), 3 -19.

Marini, F. (1991) Towards a New Public Administration: the Minnowbrook perspective. New York: Chandler.

Michael, R. (1994). Sustainable Development: Economic and the Environment. United Kingdom : John Wiley & Sons Ltd.

Nicholas, H. (2007). Public Administration and Public Affairs. New Jersey: Prentice Hall.

Roosa, S.A. (2010). Sustainable Development Handbook. Georgia Atlanta: Fairmont Press.

United Nations. (1991). Population Resources and The Environment : The Critical Challenges. United States: Automated Graphic System.

Wamsley, G.L. (1990). Refounding Public Administration. California: Sage Publications.