เพลงเกี่ยวข้าวอยุธยา: การสืบสานและการอนุรักษ์แบบร่วมสมัย ตามพระราชดำริ สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

Main Article Content

วรรษา พรหมศิลป์

บทคัดย่อ

        บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษารวบรวมองค์ความรู้ ภูมิปัญญาเพลงเกี่ยวข้าว
ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา 2)เพื่อเสนอแนวทางสืบสานและอนุรักษ์แบบร่วมสมัยของเพลงเกี่ยวข้าวอยุธยา
การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูลได้แก่ การสัมภาษณ์ แบบสอบถาม การสนทนากลุ่ม การสังเกต และแบบฝึกหัดการร้องเพลงเกี่ยวข้าวจากกลุ่มตัวอย่าง คือ ศิลปิน ปราชญ์ชาวบ้าน นักเรียน นักศึกษา การวิเคราะห์ข้อมูลใช้ การวิเคราะห์เนื้อหา


        ผลการวิจัยพบว่า ในการรวบรวมองค์ความรู้เกี่ยวกับเพลงเกี่ยวข้าวในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา
การสร้างบทเรียนหรือองค์ความรู้นำมาเผยแพร่กับกลุ่มเป้าหมายย่อย สามารถพัฒนาความรู้ความสามารถปลูกจิตสำนึกสร้างแรงจูงใจ เกิดความรักความสามัคคีในชุมชน และการสร้างเครือข่ายการสืบสานเพลงเกี่ยวข้าวอยุธยา จากสถาบันการศึกษาหนึ่งไปยังสถาบันการศึกษาอื่น ๆ โดยมีสถาบันใดรับเป็นศูนย์กลางในการเผยแพร่ และการเข้าถึงแหล่งข้อมูลเพื่อศึกษาเรียนรู้ จะต้องมีการบูรณาการร่วมกันกับทุกภาคส่วน
ในการจัดการศูนย์การเรียนรู้และแนวทางสืบสานและอนุรักษ์แบบร่วมสมัยของเพลงเกี่ยวข้าวอยุธยามีแนวทางปฏิบัติดังนี้ 1) การถ่ายทอดจากผู้สูงอายุในครอบครัว 2) การสืบทอดจากปราช์ญชาวบ้าน
3) ครู อาจารย์ สอน นักเรียน และนักศึกษา 4) ส่งเสริมให้เกิดกิจกรรม มีการบูรณาการร่วมกันกับทุกภาคส่วนในการจัดการศูนย์การเรียนรู้เพื่อส่งเสริม แนวทาง การสืบสาน สืบทอด และอนุรักษ์เพลงเรือแบบร่วมสมัย และอาจพัฒนาต่อยอด การสืบสาน สืบทอด และอนุรักษ์ ตามพระราชดำริ สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารีในรูปแบบต่าง ๆ ต่อไป

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
พรหมศิลป์ ว. (2022). เพลงเกี่ยวข้าวอยุธยา: การสืบสานและการอนุรักษ์แบบร่วมสมัย ตามพระราชดำริ สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 4(2), 322–333. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/art/article/view/256741
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา แก้วเทพ, เธียรชัย อิศรเดช และสุชาดา พงศ์กิตติวิบูลย์. (2549). ปฐมบทแห่งองค์ความรู้เรื่องสื่อพื้นบ้านสื่อสารสุข. นนทบุรี: โครงการสื่อพื้นบ้านสื่อสาธารณสุข (สพส).

ชาญวิทย์ ปรีชาพาณิชพัฒนา. (2558). แนวทางในการอนุรักษ์ภูมิปัญญาไทย. สืบค้น 16 กุมภาพันธ์ 2559, จาก https://sites.google.com/site/darunee555spk/2-prawatisastr-thiy/023.

ดารากร บุญสม. (2559). การวิเคราะห์เพลงพื้นบ้านจังหวัดอ่างทอง : กรณีศึกษาผลงานเพลงของพ่อเพลงมังกร บุญเสริม (การค้นคว้าอิสระ). กรุงเทพมหานคร. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

นาฏอนงค์ พวงสมบัติ. (2561). บทบาทของเพลงพื้นบ้านที่มีต่อเยาวชนชุมนุมเพลงพื้นบ้านโรงเรียนเพชรบูรณ์วิทยา. วิวิธวรรณสาร, 2(1), 43-51.

บัวผัน สุพรรณยศ. (2561). การสืบทอดและการพิทักษ์รักษามรดกภูมิปัญญาด้านเพลงพื้นบ้านภาคกลาง. วารสารวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎนครสวรรค์, 5(1), 301-304.

เบญจวรรณ รัตนพันธ์. (2555). ประเพณี และวัฒนธรรมไทย.สืบค้น 16 กุมภาพันธ์ 2559, จากhttps://sites.google.com/site/social071.

ปัณณทัต โตเทียบ. (2556). วิธีการอนุรักษ์ประเพณีไทยให้คงอยู่.สืบค้น 20 กุมภาพันธ์ 2559, จาก http://siamtradition.blogspot.com/2012/12/blog-post_3.html.

สัณชัย อินสิน. (2555). การอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย.สืบค้น 20 กุมภาพันธ์ 2559, จากhttps://sites.google.com/site/sinchai2125/d13-1.

อรพรรณ ลิ้มติ้ว. (2562). บทบาทของสื่อพื้นบ้านใน “รายการจำอวดหน้าจอ” กับการส่งเสริมวัฒนธรรมไทยของนักศึกษามหาวิทยาลัยมหิดล. นิเทศสยามปริทัศน์, 17(22), 116-117.

เอนก นาวิกมูล. (2527). เพลงนอกศตวรรษ. กรุงเทพมหานคร: เมืองโบราณ.